Στον Γιάννη χρωστάω πολλά,
προς το παρόν ένα ποίημα
21 χρόνια από τον θάνατό του

Για τον Γιάννη

Στου Οκτώβρη τις 20

στα 64 της ζωής του
στα 94 του εικοστού.

Πέθανε ο Γιάννης.
Δεν έφυγε, όπως λένε,
πέθανε.
Τελείωσε η ζωή του.

Χοντζέας το όνομά του,
ένα κοινό όνομα.

Έφυγε νωρίς, είπαν τότε
οι κληρονόμοι,
ούτε οι ίδιοι ήξεραν γιατί.

Ίσως για να φανεί μικρή
η κληρονομιά.
Ίσως για να φανεί μικρή
η πατροκτονία.

Μια ζωή
που τέλειωσε νωρίς.
Μια ζωή
που άρχισε νωρίς.

Στα 14 της ζωής του
με τέσσερις λέξεις
έκοψε στη μέση
τον αιώνα του,
έκοψε στην μέση
την ζωή μας.
Λαός
Τυραννία
Αλυσίδες
Όπλα

Κι από εκεί και μετά
Οι λέξεις, χίλιες φορές
φορτώθηκαν νόημα.
Και άλλες λέξεις μαζί τους.
Χίλιες φορές το νόημα
έστρωσε τον δρόμο μας.
Χίλιες φορές το νόημα
έσπειρε τα περιβόλια μας.
και οι σπόροι;
χάθηκαν;
κάρπισαν;
Ποιος ξέρει πότε
η άνοιξη των νοημάτων;
Ποίος ξέρει πότε
ο χειμώνας τους;

Κι ο Γιάννης;
πενήντα χρόνια.
Ελεύθερος τα μισά,
και τ' άλλα μισά
ακόμα πιο ελεύθερος,
στις μεταγωγές για τις φυλακές,
στα καράβια για τις εξορίες.
Ένα κορμί σακατεμένο
από τα χέρια εχθρών και φίλων
και η ψυχή του, αλλού
άπιαστη σαν πουλί.

Για μένα βέβαια.

Για κάποιους άλλους τρελός.
Ένας άνθρωπος κοινός.
Μπορεί οι άλλοι
να ξέρουν καλύτερα.

Για μένα ήταν μια αστραπή.
Κάποιες στιγμές μιας χρονιάς.

Έτυχε.

Δεν ξέρω από ποια λέξη
ήταν η έκρηξη μέσα μου,
νομίζω οι Αλυσίδες.
Η έκρηξη όμως ήταν μεγάλη.
Γκρέμισε κι έκαψε
το μυαλό μου;
την καρδιά μου;
την ψυχή μου;
Δεν ξέρω, το σκέφτομαι.

Έφυγε είπαν νωρίς.

20 χρόνια μετά
η κληρονομιά έχει ξοδευτεί
στα ρεύματα του αέρα.
Φτωχοί τώρα οι κληρονόμοι
γύρισαν πίσω αναζητώντας
νέα νοήματα
στις ίδιων λέξεων.
Στο τέλος του αιώνα;
Στην αρχή του αιώνα;

Ποιος να το ξέρει.