Παρακολούθησα μερικές φάσεις από τις πρόσφατες ομιλίες του κυρίου Τσίπρα στο υπουργικό συμβούλιο, πάνω στα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα, όπως το ασφαλιστικό, το προσφυγικό, το φορολογικό και εντυπωσιάστηκα από την θεατρική "τεχνολογία" αιχμής με την οποία η μπουρδολογία μετατρέπεται σε πολιτικό λόγο για να μεταδώσει την σύγχυση της κυβέρνησης στους ανθρώπους της κοινωνίας.

Οι ομιλίες υποτίθεται πως ήταν "εισηγήσεις" του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο αλλά στην πραγματικότητα ήταν λογύδρια τα οποία ο πρωθυπουργός διάβαζε, "με νόημα" όπως λέγανε στο μάθημα της "ανάγνωσης" στα δημοτικά σχολεία, στους υπουργούς του. Το περιεχόμενο των λογυδρίων ήταν απολύτως "περιαυτολογικό" και προκειμένου να εξωραΐσει την κυβέρνηση κατακρεουργούσε αλύπητα την γλώσσα. Είναι απίστευτο αλλά μπροστά στην απειλή μιας θανατηφόρας παγκόσμιας σύγκρουσης ο κύριος Τσίπρας "βλέπει" απλώς «προκλήσεις κοσμοϊστορικού χαρακτήρα» (sic)  που η κυβέρνησή του θα τις αντιμετωπίσει με «εγρήγορση, αποφασιστικότητα, υπομονή και επιμονή».

Ωστόσο οι αερολογίας του κυρίου Τσίπρα, είχαν τέσσερις σαφέστατους στόχους: (α) Να παρουσιάσει ως πραγματικότητα, την σαθρή κατάσταση που διαμορφώνει η υποκειμενική διάθεση των "επικυρίαρχων": "δανειστών", "θεσμών", "Ε.Ε.", "ΝΑΤΟ" και άλλων τεράτων. (β) Να παρουσιάσει την κυβέρνησή του ως το "νέο" που προσπαθεί να διορθώσει τα "στραβά" που παρέλαβε από το "παλιό". (γ) Να εμφανίσει ως "δίκαιο" το "ξεζούμισμα" των "δυνατών" (δηλαδή όλων αυτών που βρίσκονται κοντά στα όρια της φτώχιας) για την δήθεν "προστασία" των "αδυνάτων". (δ) Να εμφανιστεί ο ίδιος προσωπικά ως "άνετος" και ως έχων τον έλεγχο της "κυβέρνησης" και της "χώρας".

Αυτά όμως είναι γνωστά και σε μεγάλο βαθμό αδιάφορα: το ενδιαφέρον είναι πως όλη αυτή η αερολογία δεν γράφτηκε από τους σοφούς του παρασκηνίου και δεν απαγγέλθηκε από κοτζάμ πρωθυπουργό για να την διδαχθούν οι υπουργοί του, που άλλωστε με καταφανή δυσκολία κρατιόντουσαν για να μην κοιμηθούν. Η αερολογία συνεγράφη και παίχτηκε για να καταγραφεί από το κανάλι της βουλής και να μεταδοθεί (μέσω μιας "Αυγής" που έχει προ πολλού δύσει) στον "ελληνικό λαό". Κι αυτό δικαιολογεί απολύτως και την πρεμούρα της παρέας του πρωθυπουργού να "συναλλαχθεί" από μια θέση ισχύος με τους καναλάρχες, αναζητώντας την δική της "Αυριανή".

Τελικά, η κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς θα ήταν (και είναι) άσχετη με τα πραγματικά προβλήματα της διακυβέρνησης γιατί, πολύ απλά, διακυβέρνηση με κατά παραγγελία (μέσω μνημονίων) επιλογές και αποφάσεις δεν γίνεται. Το πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία είναι να αναγνωριστούν τα δεδομένα του προβλήματος της διακυβέρνησης έστω και κάτω από την οπωσδήποτε αδιέξοδη "επικυριαρχία" των χρεοκοπημένων εξουσιαστικών "τεράτων" της Δύσης και της Ανατολής. Κι αυτά τα δεδομένα προφανώς δεν μπορεί να τα αναγνωρίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση αφού αυτή, είτε το θέλει είτε όχι θα είναι αναγκαστικά και εκ γενετής υποταγμένη στην φασιστική αυτοκρατορία των αγορών.