Ανάμεσα στις ηλιθιότητες που λέγονται σ' αυτές τις εκλογές, οι μεγαλύτερες λέγονται στις συζητήσεις για την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτα-πρώτα γιατί η επιδίωξη της αυτοδυναμίας είναι στοιχείο του δικομματισμού, ο οποίος έχει πεθάνει οριστικά και αμετάκλητα, και επομένως κρύβει το βλακώδες όνειρο μιας επιστροφής στον δικομματισμό. Εκφράζει δηλαδή την διάθεση της κλίκας που κυριαρχεί στον ΣΥΡΙΖΑ να τρυγάει τα κέρδη της διακυβέρνησης χωρίς να τα μοιράζεται με άλλο κόμμα.
Βεβαίως η κλίκα που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ θα το ήθελε να βασιλεύσει αδιατάρακτα για όσα χρόνια βασίλευσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Η επιθυμία τους όμως είναι βλακώδης (α) γιατί ακόμα και η στενότερη κλίκα των "προεδρικών" του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη χωρισμένη σε τρία-τέσσερα αλληλοσυγκρουόμενα τεμάχια, (β) γιατί το μόνο κοινό που έχει ο Αλέξης με τον Ανδρέα -- που μπορούσε να διατηρεί ενιαίο το επιτελείο του -- είναι το άλφα του ονόματος του και (γ) γιατί η κατάσταση που γέννησε τον Αλέξη και τους κηδεμόνες του είναι το άδοξο τέλος της δανειοδοτικής κατάστασης που γέννησε τον Ανδρέα.
Εξ άλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ παρα τον αριστερό 509 που απαγόρευσε δια ροπάλου τις συνιστώσες ήταν και παραμένει μια συμμαχία ετερόκλητων πολιτικών τάσεων -- ουσιαστικά ετερόκλητων πολιτικών μικρομάγαζων -- που είναι εντελώς ανίκανες να δράσουν σαν σύνολο από μόνες τους και είναι ακόμα πιο ανίκανες να αποτελέσουν σύνολο με τις άλλες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εξαίρεση στον κανόνα πως όλα τα "αριστερά" κόμματα είναι συλλογικά όσο και μερικές παρέες φίλων που πίνουν τον καφέ τους στο ίδιο καφενείο. Τους ενώνει βεβαίως στην ίδια στρούγκα η επίγνωση της ρήσης του μακαρίτη του Αβέρωφ πως έξω από την στρούγκα περιμένει ο λύκος. Όταν όμως αρχίσει η δράση των λύκων μέσα στην στρούγκα, τα πρόβατα θα αρχίσουν να τρέχουν πανικόβλητα έξω από αυτήν.
Ωστόσο με την μαζική υστερία που έχει επικρατήσει στους αριστερούς της κοινωνικής βάσης υπάρχει η πιθανότητα να βγει από τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος. Με βάση άλλωστε αυτή την υστερίας, η κλίκα που κυριαρχεί εγκατέλειψε για μετά τις εκλογές την ιδέα μιας κυβέρνησης «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ και ρίχτηκε με τα μούτρα στην τροφοδότηση της υστερίας για αυτοδυναμίας. Αλλά όσο μεγαλύτερη αυτοδυναμία πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ εντός του εξουσιαστικού συστήματος, τόσο μικρότερη θα είναι η αυτοδυναμία της όποιας κλίκας κυριαρχεί μέσα στην «κομματική στρούγκα».
Μίλησα μέχρι εδώ για τις υστερόβουλες υποκειμενικές διαθέσεις που καλλιεργούν το όνειρο της αυτοδυναμίας. Η μαζική υστερία όμως των ανθρώπων της βάσης δεν εξηγείται με κάποιες (υπαρκτές βεβαίως και στο επίπεδο της βάσης) υποκειμενικές-πελατειακές υστεροβουλίες. Όσο κι αν η υστερία είναι μια κατάσταση άρρωστη, όσο κι αν είναι δυσάρεστες οι εκδηλώσεις σκοταδισμού που την συνοδεύουν, πρέπει να αναζητήσουμε την αντικειμενική δηλαδή την ιστορική ερμηνεία αυτού του μαζικού φαινομένου.
Από ιστορική άποψη λοιπόν, η επιθυμία για την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την τάση μιας επιστροφής στο σχήμα του προλεταριακού κόμματος, της προλεταριακής δικτατορίας και του μονοκομματικού σοβιετικού καθεστώτος: και ναι μεν η γενική αυτή τάση μπορεί να εξηγηθεί με όρους υποκειμενικότητας, ενδιαφέρον όμως έχει κυρίως η ιστορική ερμηνεία της.
Απ' την μεριά των επιτελών, είναι φανερή, από τα πεπραγμένα τους, η διάθεσή τους να δημιουργήσουν τα σχήματα που περιγράφουν με μελανά χρώματα σαν "σταλινικό κόμμα" και σαν "σταλινικό καθεστώς", τα φασιστικά σχήματα δηλαδή που ονειρεύονται όλοι οι οπορτουνιστές. Η μελέτη όμως της ιστορικής περιόδου που χαρακτηρίζεται σαν "σταλινική" αποδεικνύει πως η ουσία της επαναστατικής πολιτικής δεν μπορούσε να εκφράζεται επ' άπειρο με τα αντιπροσωπευτικά σχήματα της αστικής δημοκρατίας. Αν επομένως τα όνειρα των ηγεμόνων του ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν την αδιόρθωτη πρόσδεσή τους στο φασιστικό καθεστώς που καταρρέει, η υστερική αποδοχή των οπορτουνιστικών ονείρων από τους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης εκφράζει (εντελώς αντίθετα) την σταδιακή συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας για την πολιτική αναδιοργάνωση της κοινωνίας.
Ποιο πολιτικό σχήμα μπορεί να εκφράσει την σημερινή κοινωνία, ποιοι και πως θα δουλέψουν για την διαμόρφωση αυτού του σχήματος και τέλος πως συνδέεται αυτό το σχήμα με τις αναψηλαφήσεις του παρελθόντος, αυτό είναι το ζήτημα που μόνο οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης μπορούν να λύσουν όταν θα τους περάσει η υστερία.