Σημείωση: Το παρακάτω κείμενο μ' αυτόν τον τίτλο το δημοσίευσα στον τοίχο μου στο facebook στις 10/12/2014. Το δημοσιεύω εδώ όπως γράφτηκε, εν θερμώ, παρότι το ζήτημα έχει μια θεωρητική σημασία που ξεφεύγει από την καθημερινότητα μέσα στην οποία παρουσιάστηκε.

Φαίνεται πως η υπόθεση του Νίκου Ρωμανού θα βασανίζει για πολύ καιρό τις «ευαίσθητες» συνειδήσεις των Δεξιών και των Αριστερών του συστήματος αλλά και τις νεφελώδεις «συνειδήσεις» των αναρχικών που δεν είναι και τόσο έξω από το σύστημα όσο νομίζουν.

Ο ίδιος ο Ρωμανός, ό,τι κι αν έκανε, ό,τι κι αν είπε, ό,τι κι αν είχε στο μυαλό του και ό,τι κι αν κάνει στο μέλλον δεν κρίνεται σαν υποκείμενο γιατί λειτούργησε σαν ένα συμβάν, σαν ένα αντικείμενο της κοινωνικής ζωής.

Ο ίδιος ήταν ένα στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας, μια σπίθα από την εξέγερσης του 2008, που βγήκε στην επιφάνεια έξη χρόνια μετά -- καθόλου τυχαίο πως ήταν μέρος του γεγονότος που αποτέλεσε την θρυαλλίδα της εξέγερσης.

Διάβασα μερικά από αυτά που γράφονται κατόπιν εορτής από αυτούς που «υποστήριξαν» και από αυτούς που «καταδίκασαν» την πράξη του και τα βρίσκω το ίδιο ηλίθια.

Οι πρώτοι υποστηρίζουν πως «νίκησαν» όταν όμως θα κρυώσει το κλούβιο τους μυαλό θα τους βαραίνει τον ύπνο το γεγονός πως ένα παιδάκι με το «έτσι θέλω» κατάφερε να εκβιάσει την αλλαγή μιας απόφαση που τυπικά δεν ήταν αβάσιμη, για μια παροχή που δεν της έδινε καμιά αξία ούτε ο ίδιος ο διεκδικητής της. Όταν αυτοί έξη χρόνια τώρα δεν κατάφεραν να παρθεί πίσω ούτε μια λέξη από τις αθλιότητες των δήθεν νόμων που καταπιέζουν αφόρητα μια ολόκληρη ελληνική κοινωνία.

Οι δεύτεροι έχουν εξαντλήσει τους οχετούς των ύβρεών τους πάνω σε ένα παιδάκι που είχε το θάρρος να παίξει την ζωή του κορώνα γράμματα για να περάσει το γινάτι του απέναντι στο σιδηρόφρακτο κράτος που σκότωσε το φιλαράκι του μπροστά στα μάτια του. Αντί να φτύνουν τα μούτρα τους για την αδυναμία του νόμου και της τάξης με την οποία προσπαθούν να καλύψουν το μίσος τους και τον τρόμο τους μπροστά στην αλλαγή που συμβαίνει.

Τώρα όλοι βιάζονται να κλείσουν το ζήτημα με μια τελευταία ιαχή οι μεν κατάρα οι δε, να το ξεχάσουν και να γυρίσουν στην αποχαύνωση του καθημερινού τους copy and paste νομίζοντας ότι θα γλυτώσουν τον εφιάλτη της ανημποριάς τους.

Αλλά αν μια σπίθα του αυθόρμητου κινδυνεύει να ανάψει τέτοια φωτιά στα μπατζάκια της πολιτικής τους ασημαντότητας, ας φανταστούν τι θα γίνει όταν συνδυαστεί ως φλόγα πια και όχι ως σπίθα ο Δεκέμβρης του 2008 και οι πλατείες του 2011.