Νομίζω πως η επιλεκτική σύγκριση των θέσεων και των κινήσεων των ηγεμόνων του ΣΥΡΙΖΑ με θέσεις και κινήσεις των ηγεσιών του αριστερού επαναστατικού κινήματος, ελληνικού και ξένου, δεν έχει μόνο παραγίνει αλλά έχει καταντήσει καθημερινή πρακτική. Η προσφυγή στην σύγκριση είναι βεβαίως αναμενόμενη, κι αν γινόταν σοβαρά θα ήταν και σωστή. Δεν είναι όμως αναμενόμενη η τόσο επιπόλαια και επικίνδυνη ανοχή των εκδηλώσεων της συγκεκριμένης γελοιότητας από τους ανθρώπους που (καλώς ή κακώς) λειτουργούν πολιτικά στον ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι όμως δεν είναι και δεν θέλουν να γίνουν λαμόγια.
Την αφορμή γι αυτό το σχόλιο μου το έδωσε η κοινοποίηση στο facebook ενός σημειώματος περί ηρώων και συμμάχων του γνωστού και μη εξαιρετέου Θανάση Καρτερού στην Αυγή, στο οποίο αυτός ο κύριος αναφέρεται σε πρόσωπα που συνεργάστηκαν ή συμμάχησαν σε άλλες εποχές με τα κόμματα της Αριστεράς. Κι αυτό το κάνει για να εξωραΐσει την απελπισμένη αναζήτηση, από τον ΣΥΡΙΖΑ, συνοδοιπόρων και υποστηρικτών, στην πορεία του προς την ανάληψη του εξουσιαστικού έργου της διακυβέρνησης.
Αφού αναφερθεί στο "αμαρτωλό" παρελθόν τους, αναφέρεται και στην θέση τους στην Αριστερά ως εξής:
«Ο Μπακιρτζής έγινε ο πρώτος πρόεδρος της κυβέρνησης του βουνού. Ο Γληνός μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ. Ο Πασαλίδης πρόεδρος της ΕΔΑ. Ο Λαμπράκης συνεργαζόμενος βουλευτής της Αριστεράς και παγκόσμιο σύμβολο. Και ο Καραλίβανος μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Αντίστασης.»
Για να καταλήξει λέγοντας πως «όχι ότι το παρελθόν οποιουδήποτε μπορεί να παραγραφεί» αλλά «οι εθνικές, κοινωνικές και πολιτικές σεισμικές δονήσεις σπρώχνουν τους ανθρώπους σε δρόμους που ούτε οι ίδιοι ίσως περίμεναν ότι θα πάρουν» και να υπαινιχθεί το συμπέρασμα πως και σήμερα έχουμε "σεισμούς" και επομένως άνθρωποι με κάποιο "μεμπτό" παρελθόν μπορεί να δουν το φως το αληθινό στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ως προς την γελοιότητα των συσχετισμών του κ. Καρτερού, σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, αυτά που αναφέρει ή αυτά που αποφεύγει να αναφέρει (δεν μας λέει π.χ. και κάτι για τον Τσιριμώκο ή για τον Ζέρβα) είναι εμφανής. Η μεγάλη γελοιότητα όμως είναι ο συσχετισμός της Αριστεράς που αντιπροσωπεύει ο ΣΥΡΙΖΑ με την Αριστερά των εποχών στις οποίες έδρασαν τα πρόσωπα που αναφέρει. Με άλλα λόγια δεν έχουν καμιά σχέση ο Γληνός και ο Καραλίβανος με τους καθηγητάδες και τους κλεφτοκοτάδες που είδαν φως και θέλουν να μπουν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καμιά σχέση με το ΚΚΕ ή την ΕΔΑ ούτε η σημερινή "τεκτονική" κατάσταση, όπως αναγνωρίζεται σήμερα, έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που αναγνωρίζονταν οι καταστάσεις των εποχών περί την δεκαετία του 1940.
Πρέπει ωστόσο να παραδεχτώ σαν πραγματική και αναπόδραστη την κατάσταση σύγχυσης που επικρατεί στην σημερινή Αριστερά. Επομένως την ανοχή αυτών των γελοίων εκφράσεων σαν το εν λόγω σημείωμα του Θανάση Καρτερού -- αν και επικίνδυνη -- δεν μπορούμε να την καταδικάζουμε. Αυτό όμως που θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης είναι μια κριτική που περιορίζεται στο πλαίσιο που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δημιουργήσει.
Το σημείωμα του Καρτερού το αναδημοσιεύει στο facebook ένας από τους αξιόλογους ανθρώπους που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ συνοδεύοντάς το με την κριτική πως ότι δεν είναι δυνατόν να συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με κάποιους που το παρελθόν τους δεν εγγυάται την εντιμότητα και την ανιδιοτέλειά τους, και αναφέροντας ως παράδειγμα την, στο παρελθόν, ψήφιση των μνημονίων. Αυτό όμως σημαίνει πως ο υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί σαν δεδομένο πως οι ηγεμόνες του ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα και παρά το γεγονός πως φέρονται σαν ηγεμόνες) πληρούν τα κριτήρια της εντιμότητας και της ανιδιοτέλειας και ότι η αναγωγή των κουρελόχαρτων (ή έστω των non papers) που είναι τα μνημόνια σε υπέρτατο ρυθμιστή της πολιτικής κατάστασης αποτελεί πραγματικά ανιδιοτελή στρατηγική.
Νομίζω πως οι ανιδιοτελείς υποστηριχτές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σκεφτούν σοβαρά και ακόμα με κάποια επιβαλλόμενη ιδιοτέλεια αν συμφέρει τους ανθρώπους της ελληνικής κοινωνικής βάσης και τους ίδιους αυτή η κριτική περιορισμένης ευθύνης και σε κάθε περίπτωση νομίζω πως οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης πρέπει να ανεξαρτητοποιήσουν την σκέψη τους από αυτού του είδους την κριτική.