Προσπαθώ αυτές τις μέρες να γράψω ένα δύσκολο άρθρο που σχετίζεται με το "ανεξήγητο" φαινόμενο της κουτρουβάλας του ΣΥΡΙΖΑ στην σκάλα που οδηγεί στην εξουσία. Το "ανεξήγητο" είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει κουτρουβαλώντας ενώ η κουτρουβάλα νοείται κατεβαίνοντας και στο άρθρο προσπαθώ να εξηγήσω πως το φαινόμενο δεν είναι καθόλου ανεξήγητο. Απλά, οι "αυθεντίες" του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σε θέση να ούτε να καταλάβουν ούτε καν να διαιστανθούν πως η εξουσία δεν είναι ο ουρανός των επαναστατών, όπως ήταν (;) τον Οκτώβρη του 1917 αλλά ο καιάδας αυτών που "εργαζονται" στην στήριξη του εξουσιαστικού συστήματος.
Αυτό όμως που δεν αντιλαμβάνονται οι "αυθεντίες" των επιτελείων, πνιγμένοι καθώς είναι στα γραμμάτια και στις ακάλυπτες επιταγές, το διαισθάνονται οι ταλαίπωροι οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης.
Διαισθάνονται ότι αυτοί δεν χρωστάνε και δεν έχουν καμιά υποχρέωση να πληρώσουν και μάλιστα με την ζωή τους την κρίση του εξουσιαστικού συστήματος. Δεν έχουν όμως ακόμα σκεφτεί την "πολιτική σεισάχθεια", την απαλλαγή δηλαδή από τα επαχθή ιδεολογικά και πολιτικά χρέη που τους έχουν φορτώσει οι καραγκιοζοαυθεντίες των επιτελείων.
Είδα αυτή την γελοία σκηνή με την κοινοβουλευτική θεατρική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να ανεμίζει το πανό με το ηλίθιο σύνθημα "φύγετε γιατί καταστρέφετε την χώρα" και είδα και τους αριστερούς της κοινωνικής βάσης που παρατήσανε την πλατεία και πήγαν να δουν από κοντά και να αγγίξουν τους "αγωνιστές του λαού" σαν τον Παπαδημούλη και τον Στρατούλη και σκέφτηκα: μήπως είναι καιρός να αυτοκτονήσω;
Μετάνιωσα όμως, δεν έχω και ένα αξιοπρεπές μέσο αυτοκτονίας και το ξανασκέφτηκα και κατέληξα πως -- παρά τα φαινόμενα -- τα πράγματα δεν είναι και τόσο απελπιστικά. Οι ίδιες οι εικόνες των καραγκιόζηδων που μας απελπίζουν αν τις σκεφτούμε πιο σοβαρά μας δίνουν συγχρόνως ελπίδα.
Οι επιτελείς δεν είναι σε θέση να σκεφτούν αλλά διαισθάνονται πως οι άνθρωποι της βάσης αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν. Θα καταλάβουν όταν -- ενώ χρέη δεν έχουν -- θα τους πνίξουν τα προβλήματα που δημιούργησαν τα παντοειδή οικονομικά και κυρίως πολιτικά και πολιτιστικά χρέη των καραγκιόζηδων των επιτελείων. Σκέφτονται -- είναι φανερό αυτό -- πώς θα ξεπεράσουν τον σκόπελο που τους την έχει στημένη και βρήκαν την λύση.
Τα παπαγαλάκια του οπορτουνισμού στο διαδίκτυο, οι εγκάθετοι των επιτελείων στην κοινωνική βάση, διάβασαν και τα (άναρθρα) άρθρα του Ρινάλντι, του μεγάλου γκουρού του οπορτουνισμού, περί "νέας μεταπολίτευσης του λαού και αλλά οπορτουνιστικά παραμύθια" και κατέληξαν στην σοφή ιδέα πως άλλο η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία.
Ο Ρινάλντι ο οποίος, παίζει τον πρώτο ρόλο στον καραγκιοζοθίασο του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτα λιγότερο στα κατάπτυστα άρθρα του. Η "νέα μεταπολίτευση του λαού" την οποία έχει πατεντάρει (όπως του είπα στο προεκλογικό show που έδωσε στην Θεσσαλονίκη και βεβαίως έκανε την πάπια) συνίσταται σε ένα σύνολο αλλαγών στο εξουσιαστικό σύστημα που δεν τις τόλμησαν ούτε οι μπολσεβίκοι στην επαναστατημένη Ρωσία. Κι όμως, αυτός ο θεωρητικός της αερολογίας, θεωρεί ότι όλες αυτές οι αλλαγές θα γίνουν ως δια μαγείας χωρίς να θιγεί (έλεγε τότε) ο καπιταλισμός. McCarthy
Αλλά ο "καπιταλισμός" δεν είναι παρά μια "παραφθορά" της έννοιας "εξουσία"; Πολύ εύκολα τα παπαγαλάκια έκαναν την μετάφραση: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει την "χώρα" παίρνοντας την κυβέρνηση χωρίς να πάρει την εξουσία !!!! Την σέρβιραν ήδη και θα συνεχίσουν να την σερβίρουν σε όλη την λιτανεία της κουτρουβάλας προς την κυβέρνηση.
Θα τελειώσω εδώ το σημείωμά μου γιατί εδώ τελειώνει και η κωμωδία της γελοιότητας και αρχίζει η τραγωδία της. Μακάρι να μπορούσαμε να γελάμε με όλο το βάθος της οπορτουνιστικής αθλιότητας αλλά δεν μπορούμε. Αυτή η γελοία οπορτουνιστική επιχείρηση που απλώνεται σε όλες τις κοινωνικές δομές, παραβλέποντας και την σημερινή και την ιστορική πραγματικότητα, είναι η τελευταία ελπίδα για την επιβίωση του εξουσιαστικού συστήματος.
Η ελπίδα πως μπορεί να συντηρηθεί και να επιβιώσει το εξουσιαστικό σύστημα είναι φρούδα. Όσο συντηρείται όμως αυτή η ελπίδα θα την πληρώνει η κοινωνία με αίμα.
Όσο απεχθές κι αν είναι λοιπόν το έργο της θεωρητικής κριτικής αυτής της αφόρητης γελοιότητας (απεχθές όσο μια βουτιά στον βόθρο του κοινωνικού οικοδομήματος) θα ήταν μοιραίο λάθος να παραβλέψουμε την σημασία του.