Η πρωτοφανής στα κοινοβουλευτικά χρονικά, και στην επικοινωνιακή πολιτική, συνέντευξη του πρωθυπουργού, σχολιάστηκε από όλο τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο, αλλά άκρη δεν βγήκε. Κανείς δεν κατάλαβε ούτε τον στόχο της συνέντευξης αλλά ούτε και το αποτέλεσμά της. Κανείς δεν μπορεί ούτε και θέλει να αντιληφθεί ότι υπάρχουν λογικές πάνω από αυτά που λέγονται αλλά και πάνω από αυτά που κρύβουν αυτά που λέγονται! Δεν μιλάω εδώ για θεωρίες συνομωσίας, μιλάω την λογική της καθαρτήριας πολιτικής αυτοκαταστροφικότητας που υπηρετεί τις ιστορικές στιγμές που περνάμε.
Κανείς δεν φάνηκε να προσέχει ότι η συνέντευξη του κ. Παπανδρέου ήταν ένα προεκλογικό ντιμπέϊτ με τον εαυτό του. Υπέβαλε στους δημοσιογράφους τις ερωτήσεις που ήθελε να του υποβάλουν και τις απάντησε αγνοώντας τες. Έθεσε παραχαραγμένα τα βασικά πολιτικά ερωτήματα που γεννάει η συγκυρία της κρίσης και τα απάντησε με το γελοίο κλισέ «της ανάγκης για την "σωτηρία" της πατρίδας» Αλλά αυτή η μονόδρομη επικοινωνία, είναι η ουσία της εξουσιαστικής λειτουργίας. Η εξουσία οφείλει να είναι κουφή και ανάλγητη προς αυτούς που πληρώνουν τις αποφάσεις της, αλλιώς δεν θα ήταν εξουσία.
Αυτά που είπε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν έχουν καμιά σημασία, θα μπορούσε να τραγουδήσει τον εθνικό ύμνο και να μας γλυτώσει από την βαριεστιμάρα. Το ίδιο το γεγονός της συνέντευξης όμως είπε πολλά, κι από τις δύο πλευρές. Είπε κυρίως ότι στην κατάσταση κρίσης που βρίσκεται η χώρα και η ανθρωπότητα δεν μπορεί να υπάρξει στο χώρο της εξουσίας καμιά συζήτηση. Όποιος έχει την κυβερνητική ευθύνη βουλώνει το στόμα των άλλων και παίρνει τις αποφάσεις μέχρι να τον πάρει το ποτάμι. Έτσι γίνεται μετά το 2004, έτσι γίνεται μετά το 1974, έτσι γίνεται μετά από το 1944, έτσι συνεχίζει να γίνεται σήμερα. Η κοινωνία αναπτύσσεται, η λειτουργία του εξουσιαστικού συστήματος μένει η ίδια, τα πολιτικά πρόσωπα αλλάζουν προς το χειρότερο και κάνουν την εξουσία όλο και πιο παράταιρη για την κοινωνία που αλλάζει.
Απ' την άλλη μεριά οι "επίλεκτοι" δημοσιογράφοι, έπαιξαν με συνέπεια τον ρόλο τους στην φαρσοκωμωδία της όλης διαδικασίας. Ξεφτίλισαν για άλλη μια φορά το υποτιθέμενο λειτούργημά τους αποδεχόμενοι αυτή την επικοινωνιακή καρικατούρα. Μπήκαν σ' αυτό το γελοίο παιχνίδι, τρίβοντας τα χέρια τους για την ευκαιρία να το παίξουν, ο καθένας για τον εαυτό του. Φυσικά δεν μετέφεραν τα πραγματικά ερωτήματα που ανακύπτουν στην σημερινή πολιτική συγκυρία, υπέβαλαν αυτά που βολεύουν την πολιτική τους. Είχαν ένα ύφος αγέρωχο και υποτιμητικό για τον "σωτήρα της πατρίδας", του έδωσαν όμως όλη την άνεση να κάνει επιπλέον και τον διαιτητή στο παιχνίδι που έπαιζε ο ίδιος έχοντας μάλιστα πιάσει και τις δύο πλευρές του γηπέδου.
Οι σοβαρότεροι συνεργοί ωστόσο σ' αυτή την ευτελή προσπάθεια εξαπάτησης της κοινωνίας είναι οι αντιπολιτευόμενοι με επικεφαλής τους επιτελείς της Αριστεράς. Σε ότι αφορά την συνέντευξη, επικεντρώθηκαν στο ζήτημα της διαδικασίας και άρχισαν να διαμαρτύρονται για τον αποκλεισμό τους, λες και αν ήταν παρόντες θα έλεγαν τίποτα πιο σοβαρό από αυτά που είπε ο Παπανδρέου. Δεν τους κάλεσε ο Παπανδρέου στην συνέντευξη να ξεφτιλιστούνε όλοι μαζί, αλλά ξέρει ότι έτσι κι αλλιώς ξοδεύουν την δύναμη και την υπομονή του κόσμου σε μια άνευ νοήματος προεκλογική ρητορική φλυαρία χωρίς να λένε τίποτα για την ουσία των προβλημάτων της κρίσης. Μπροστά σε μια αδιέξοδη κυβερνητική πολιτική αντιπαραθέτουν μια εξ ίσου αδιέξοδη αντιπολίτευση, που παραμένει προσηλωμένη στον απόλυτο σεβασμό του εξουσιαστικού συστήματος.
Ωστόσο παρά την αυτόματη γενική συμπαιγνία, ανάμεσα σε όλους τους παράγοντες της πολιτικής σκηνής, η συνέντευξη έκανε μια τρύπα στο νερό. Αναρωτήθηκαν πολλοί από τους αστέρες της ενημέρωσης, γιατί τάχα οι Think Tankers του Παπανδρέου τον έβαλαν να δώσει αυτή τη συνέντευξη. Δεν ήξεραν ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει ούτε με τον εαυτό του; Δεν ήξεραν ότι το ρεφραίν του κυβερνητικού άσματος περί "σωτηρίας της πατρίδας" έχει καταντήσει γελοίο; Δεν ήξεραν ότι η προσπάθεια να "εκβιάσει" την ελληνική κοινωνία είναι περιττή αφού δεν είναι δυνατόν να υπάρξει αντίσταση για τα μέτρα; Δεν ήξεραν τελικά ότι το παιχνίδι των εντυπώσεων, σ' αυτή την φάση είναι χαμένο για την κυβέρνηση και άρα η συνέντευξη θα ήταν ένα ακόμα φιάσκο;
Υπάρχουν διάφορες επιμέρους εξηγήσεις που απαντούν σ' αυτά τα ερωτήματα. Η συνολική απάντηση όμως είναι μία: επιδιώκεται να επιβληθεί η γελοιότητα σαν επίσημο ύφος της εξουσίας. Η θεοποίηση των "αγορών" από την μια μεριά και η αποδοχή της "δικτατορίας" τους αποτελεί την ρητή απολογία της εισόδου της ελληνικής πολιτικής σκηνής στην φάσης της αυτοκρατορικής εξουσίας. Η σημερινή Αυτοκρατορία όμως δεν έχει άλλο όπλο από την πολιτική γελοιότητα. Την γελοιότητα της κυβερνητικής πολιτικής και την γελοιότητα της αντιπολιτευτικής πολιτικής. Οι άνθρωποι της Κοινωνικής Βάσης θα μπορέσουν να ξεφύγουν από την γελοιότητα όταν θα αναγνωρίσουν την γελοιότητα των επιτελείων της Αριστεράς και αποφασίσουν να τα καταργήσουν.