Κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου 2010 το πρώτο φύλλο της βδομαδιάτικης εφημερίδας "δρόμος της Αριστεράς" που αναμενόταν -- αφού αναγγέλθηκε με τις συνήθεις φανφάρες -- και είναι αυτό ακριβώς που αναμενόταν: ένα ακόμα εγχείρημα για την ανέφικτη παράταση της ζωής του εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος με την ειδική μορφή που έχει πάρει το πλαίσιο των εξουσιαστικών σχέσεων στους χώρους της (υπαρκτής) Αριστεράς. «Κινητήρια ιδέα του Δρόμου είναι η "εφημερίδα - εγχείρημα", όχι η κλασική "εφημερίδα - οργανωτής" των αρχών του προηγούμενου αιώνα.» μας λέει το πρώτο editorial της εφημερίδας, τονίζοντας τον υποκειμενικό χαρακτήρα της προσπάθειας, χωρίς όμως να λέει το παραμικρό για να χαρακτηρίσει την υποκειμενικότητα των ιδιοκτητών της νέας εφημερίδας.
Θα περίμενε κανείς από μια "νέα εφημερίδα" της Αριστεράς μια στοιχειώδη αλλά σαφή διακήρυξη αρχών, μια στοιχειώδη αλλά σαφή απάντηση στα ερωτήματα που υπάρχουν και μια στοιχειώδη αλλά σαφή αυτοκριτική για την μέχρι σήμερα αφλογιστία των ιδρυτών της. Αντί για αυτά στο εναρκτήριο editorial παρακολουθούμε ένα ακόμα φτηνό λογύδριο για την κακία του "νεοφιλελεύθερου μοντέλου" που δεν στρώνει το χαλί στους εχθρούς του (αν και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δεν το στρώνει) και μια ακόμα φτηνή διαφήμιση για τον σπουδαίο ρόλο που θα παίξει η "εφημερίδα - εγχείρημα" που κυκλοφορούν. «Καταστατικές αναφορές (sic) του Δρόμου» μας λέει ο κ. συντάκτης του editorial «είναι η ενότητα και η δημοκρατία». Δεν μας λένε όμως πως θα πετύχουν την ενότητα, γιατί δεν την πέτυχαν μέχρι σήμερα και πως έχουν εννοήσει την δημοκρατία στα προηγούμενα χρόνια της πολιτικής ζωής τους.
Για να μην τα πολυλογώ ο "δρόμος της αριστεράς" ως εγχείρημα των συγκεκριμένων ανθρώπων που ίδρυσαν την εφημερίδα είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από τους επιτελείς οποιασδήποτε συνιστώσας της σημερινής (υπαρκτής) Αριστεράς. Μια προσπάθεια να διασώσουν το εξουσιαστικό σύστημα ως σύστημα προκειμένου να διασώσουν την εξουσία τους στις σημερινές συνθήκες. Για να πετύχουν αυτή την προσπάθεια πρέπει να δίνουν την λάθος απάντηση σε όλα τα πολιτικά ερωτήματα που θέτει η σημερινή πραγματικότητα· και αυτό κάνουν: Η πρώτη σελίδα, που δεν μπορεί παρά να εκφράζει την άποψη των ιδιοκτητών, δεν λέει τίποτα παραπάνω από τις εξυπνάδες των αναρχομπάχαλων: «σηκώστε το κεφάλι να σκύψουνε αυτοί", και τίποτε παρακάτω από τις φασιστικές φυλλάδες: "ευρωκράτες, κλεπτοκράτες, μιντιοκράτες, να χάσουν!"! Συνθηματολογία ιδεολογικά και πολιτικά απαράδεκτη για ανθρώπους που παριστάνουν τους μαρξιστές αλλά και περιφρονητική για την νοημοσύνη του αναγνώστη τους.
Αλλά εκτός από εγχείρημα "δρόμος της αριστεράς" είναι και ένα γεγονός. Είναι μια πολιτική πράξη, που έχει νόημα πέρα από τις κουτοπόνηρες προθέσεις των ιδρυτών της. Είναι μια πράξη με όλη την ιδιοτέλειά της, έγινε εν όψει μιας πραγματικής κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης στην οποία οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας προσπαθούν να επιπλεύσουν. Για να μιλήσω καθαρά το πού θα οδηγήσει ο "δρόμος της αριστεράς" δεν θα εξαρτηθεί από τις προθέσεις του κ. Θεωνά και του κ. Ρινάλντι, θα εξαρτηθεί από τους συνεργάτες της εφημερίδας, από την κοινωνική βάση των συγκροτήσεων της Αριστεράς, που σήμερα ακόμα τους ακολουθεί και κυρίως θα εξαρτηθεί από της κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Έχει αποδειχτεί μέχρι σήμερα κυρίως από το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι τα επιτελεία των συνιστωσών της Αριστεράς μπορούν να εμποδίζουν την πραγματική ενότητα στην βάση αλλά οι επιχειρήσεις τους για την ψεύτικη ενότητα που επιδιώκουν καταλήγουν σε φιάσκο.
Ένα ξεφύλλισμα του Δρόμου σε πείθει ότι αυτή η εφημερίδα ευτυχώς δεν εκφράζει το "ενωτικό πνεύμα" του "συνεταιρισμού" των επιτελείων που την ίδρυσαν, αλλά δυστυχώς οι διαφορετικές απόψεις που δημοσιεύονται δεν βγαίνουν από την πεπατημένη της αποδοχής του πλαισίου του εξουσιαστικού συστήματος παρόλο που αυτό βρίσκεται σε δεινή κρίση. Με άλλα λόγια οι απόψεις που δημοσιεύονται κακολογούν το εξουσιαστικό σύστημα αλλά δεν το αμφισβητούν ούτε στην επίσημη -- την "νεοφιλελεύθερη" όπως την ονομάζουν -- εκδοχή του αλλά ούτε και στην αριστερή την πολύ χειρότερη εκδοχή του που βιώνουν οι ίδιοι. Εν κατακλείδι ο "δρόμος της αριστεράς" είναι σίγουρα μια εκδοχή του τέρματος του αμαρτωλού δρόμου που διανύει η Αριστεράς τα τελευταία 35 χρόνια.
Αναγκάστηκαν όμως οι ιδρυτές του προκειμένου να επιβιώσουν στην πολιτική σκηνή στην οποία αρχίζουν και τελειώνουν πια τα όνειρά τους, να περάσουν από μια κοινωνική περιοχή ναρκοθετημένη από την καυτή πραγματικότητα της σημερινής κοινωνίας. Αυτοί ελπίζουν ότι οι γέφυρες που ρίχνουν ανάμεσα στις διαφορετικές απόψεις, οι προσκλήσεις και οι προκλήσεις που στέλνουν στον κόσμο της Αριστεράς θα αποχαυνώσουν και θα εκτονώσουν την πίεση της κοινωνικής βάσης. Αν πετύχουν, το "εγχείρημά τους" θα είναι το τέρμα αυτού του αμαρτωλού δρόμου και κάπου αλλού θα ξεφυτρώσει ένα άλλο εγχείρημα. Αν δεν πετύχουν, θα τερματίσουν οι ίδιοι τον δρόμο τους και η εφημερίδα τους θα συνεχίσει σαν εναρκτήριος δρόμος μιας νέας επαναστατικής πολιτικής που δεν θα οδηγήσει βέβαια στον Παράδεισο αλλά σίγουρα αν και μέσα από πολλές περιπέτειες σε μια δημιουργική κοινωνία.