Δεν είναι τυχαίο ότι τα νέα κείμενα που δημοσιεύονται σήμερα έχουν άμεση σχέση είτε με το ίδιο το ζήτημα της εξουσίας, δηλαδή αυτό που ανήκει στην συζήτηση περί εξουσίας, απ' τις σελίδες κριτικής, τα δε δύο αλλά σχετίζονται με ειδικά ζητήματα της εξουσίας, δηλαδή το περί συμβολικότητας της διακυβέρνησης και το περί συμμετοχής των επιστημονικών ιδρυμάτων στην άσκησή της. Είναι πια γεγονός, ότι στις δημόσιες συζητήσεις, οπουδήποτε σε όποιο πλαίσιο και με όποιο θέμα κι αν γίνονται, το πραγματικό αντικείμενο είναι η εξουσία, πράγμα που οι ομιλητές προσπαθούν να συγκαλύψουν, επειδή είναι αμήχανοι τόσο για το ποίο είναι ακριβώς είναι σήμερα το εξουσιαστικό σύστημα όσο και για το ποια ακριβώς και πόσο σταθερή είναι η θέση τους σ' αυτό.

Πρέπει να ξαναπούμε άλλη μια φορά ότι όλα τα μεγάλα θέματα που έχουν προκύψει, όπως ο χωρισμός κράτους και εκκλησίας, η λεγόμενη διαφθορά στους κυβερνητικούς και εκκλησιαστικούς κύκλους, πηγάζουν από τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν σαν απόρροια των αλλαγών στο εξουσιαστικό κοινωνικό σύστημα. Αλλά και διάφορα θέματα όπως το εισοδηματικό, τα ωράρια εργασίας, το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό, που φαίνονται εκ πρώτης όψεως σαν ζητήματα ή προβλήματα διαχείρισης, είναι στην πραγματικότητα, προβλήματα που προκύπτουν από τις νέες σχέσεις της εξουσίας με την κοινωνία, δηλαδή προβλήματα του εξουσιαστικού συστήματος.

Η νέα πολιτική είναι η αυτοκρατορική. Όσο αδιευκρίνιστο κι αν είναι αυτό, όσο παράξενο και αν φαίνεται, όσο ρητορικά κι αν χρησιμοποιείται - από όσους χρησιμοποιείται - το ζήτημα παραμένει. Η πολιτική που προωθείται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι η αυτοκρατορική. Μια πολιτική ανεξαρτητοποιημένη από συγκεκριμένες κοινωνικές κατηγορίες που κατευθύνεται στην επιβολή μιας αφηρημένης εξουσιαστικής τάξης. Αυτή η πολιτική δεν είναι πρωτοφανής. Στοιχεία της αυτοκρατορικής πολιτικής ή και μια πλήρως συγκροτημένη αυτοκρατορία, υπήρχαν σε όλες τις ιστορικές καμπές στις διάφορες κοινωνίες ή εξέφραζαν για μακριές περιόδους μια αφηρημένη κοινωνική τάξη.

Η βασική εκδήλωση σ' αυτόν τον τόπο αυτής της πολιτικής σχετίζεται με την πολιτική ενάντια στην τρομοκρατία και αυτήν για την αποϊστορικοποίηση της ιστορίας. Και στους δύο αυτούς τομείς η ασκούμενη πολιτική υπερβαίνει τον αντικομουνιστικό χαρακτήρα που είχε η αστική πολιτική και κατευθύνεται στην "διόρθωση" των βασικών αρχών της πολιτικής, καθώς και των τεχνικών όρων της άσκησής της. Αξιοσημείωτη είναι ωστόσο η άγνοια, εκ μέρους αυτών των εμπνευστών αυτών των κινήσεων, της ίδιας τους της κατεύθυνσης και η αγοραία (διαφημιστική) μορφή του λόγου τους.

Το νέο εγχείρημα του γνωστού δίδυμου της πολιτικής επιστήμης που προσπαθούν να επιβάλουν την αποϊστορικοποίηση της ιστορίας, είναι ένα συνέδριο που θα διεξαχθεί τον προσεχή Ιούλιο στην Πρέβεζα και έχει σαν στόχο την διερεύνηση των πολέμων της δεκαετίας του '40. Το συνέδριο έχει σαν γενικό τίτλο: «Η κοινωνία σε πόλεμο: στρατός και αντάρτες στη δεκαετία του 1940» και επιχειρείται στα πλαίσια του Δικτύου για την Μελέτη των Εμφυλίων Πολέμων, όπου δραστηριοποιούνται - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία παρά τα μέσα που φαίνεται να διαθέτουν - οι δύο επιστήμονες. Αυτό το συνέδριο προβλέπεται να αναπτύξει την σύγκρουση ανάμεσα στα δύο παραδεκτά ρεύματα του κύκλου αυτών των επιστημόνων που βρίσκονται σε μια κατάσταση ασταθούς συμβιβασμού από το περασμένο συνέδριο του Δικτύου στην Σαμοθράκη. Την εξέλιξη προς αυτή την σύγκρουση θα παρακολουθήσουμε όσο είναι δυνατόν από τις σελίδες κριτικής.