Η κατά τα άλλα αψυχολόγητη και οικονομικά επιζήμια για τη χώρα δήλωση των προθέσεων του πρωθυπουργού για πρόωρες εκλογές, σε περίπτωση ήττας των συνδυασμών του ΠΑΣΟΚ στις Δημοτικές (!!) εκλογές -γεγονός που δεν έχει προηγούμενο- φέρνει στην επιφάνεια τα μοναδικά δύο δυνατά σενάρια για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας διαλύοντας τις όποιες αυταπάτες είχε ο καθένας για τη σωτηρία της χώρας.
Σενάριο πρώτο (πιθανότερο): Μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 2011, όπως λένε οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές, η χώρα θα πτωχεύσει. Θα προκυρηχτούνε εκλογές, κανένας συνδυασμός βέβαια δεν θα πάρει αυτοδυναμία και θα δημιουργηθεί οικουμενική κυβέρνηση, χωρίς βέβαια τον Γιώργο (ή Γιωργάκη ή Jeffrey ) Παπανδρέου, ο οποίος θα την κάνει με ελαφρύ βηματισμό, λέγοντας ότι εγώ έκανα ότι μπορούσα! Ο Γιώργος έχει βέβαια υψηλές διασυνδέσεις με την παγκόσμια ελίτ και θα τις εξαργυρώσει λαμβάνοντας κάποια υψηλή θέση σε κάποιον σημαντικό καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό οργανισμό (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Φόρουμ, ΜΚΟ, κλπ.) Για αυτόν δεν πρέπει να ανησυχούμε! Οπότε, αυτό που κάνει τώρα είναι να προετοιμάζει το έδαφος για την έξοδό του. Δεν εξηγείται αλλιώς η ανεύθυνη στάση του συνδέοντας τις Δημοτικές εκλογές με το μέλλον της χώρας.
Σενάριο δεύτερο: Η χώρα δεν θα πτωχεύσει, αλλά ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να υλοποιηθεί το δυσμενέστερο σενάριο της Τρόικας, σενάριο που το γνώριζαν και το απευχόντουσαν βέβαια εξαρχής οι κυβερνητικοί και μη παράγοντες: Η άμεση απόλυση 200.000 δημόσιων υπαλλήλων και η ραγδαία και οριζόντια μείωση των μισθών όλων των υπολοίπων. Έτσι, θα διαμορφωθεί μία αγορά όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι θα αμείβονται όλοι ανεξαιρέτως με μισθούς της τάξης των 800 ευρώ, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι εργάτες με μισθούς της τάξης των 500-600 ευρώ και οι αυτοαπασχολούμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες (όσοι μείνουνε) με ότι μπορούν να τσιμπολογήσουν. Για να υλοποιηθεί όμως και αυτό το σενάριο φυσικά χρειάζεται μία οικουμενική κυβέρνηση, οπότε σε αυτό το σκέλος του το σενάριο είναι ίδιοι με το προηγούμενο με τον Γιώργο να προετοιμάζει και πάλι την έξοδό του, αφού δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε οικουμενική.
Από άποψη πιθανοτήτων, το πρώτο σενάριο είναι το πιθανότερο. Αυτό βγαίνει και με απλά μαθηματικά, γιατί όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι γνωρίζουν ότι συνεχίζοντας με αυτό το ρυθμό και αυτές τις επιδόσεις είναι μαθηματικά βέβαιη η χρεοκοπία. Βέβαια, δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς οικονομολόγος για να βλέπει τα αυτονόητα: Παρόλα τα επαχθή μέχρι τώρα μέτρα, δεν πιάνεται κανένας στόχος, το έλλειμμα δεν μειώνεται σημαντικά, αν και τεχνητά και λογιστικά μπορεί να ελεγχθεί, το χρέος που είναι και ο αντικειμενικότερος δείκτης διογκώνεται αντί να μειώνεται.
Ας αναλογιστούμε όλοι τι ζοφερό και σε μάκρος μέλλον μας περιμένει δεδομένου ότι αντικειμενικά η χώρα δεν έχει τις προϋποθέσεις για γρήγορη έξοδο από την κρίση. Και οι προϋποθέσεις αυτές είναι η εξής μία: Η ανάπτυξη και η εγχώρια παραγωγή αγαθών και πλούτου. Ολόκληρη Αργεντινή, μία από τις ισχυρότερες οικονομίες και από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς σε σειρά αγαθών (ίσως έχει την πρώτη θέση στην εξαγωγή ζώων) συγκλονίστηκε μία ολόκληρη δεκαετία από μία κατάσταση παρόμοια με αυτήν που εμείς τώρα μπαίνουμε. Τελικά, δεν γλύτωσε ούτε αυτή τη χρεοκοπία και την αναδιάρθρωση του χρέους. Η Ελλάδα, που δεν παράγει πλέον σχεδόν τίποτα, τι λύσεις έχει?
Πέρα από τα δύο παραπάνω πιθανότερα σενάρια, θεωρητικά υπάρχει και μία άλλη λύση, ή μάλλον η μοναδική λύση: Η στάση πληρωμών, η έξοδος από την ευρωζώνη, η επιστροφή στη δραχμή και η εθνικοποίηση των τραπεζών. Εδώ βέβαια λέμε ¨θεωρητικά¨ γιατί αυτή είναι μία λύση που απαιτεί και το αντίστοιχο πολιτικό πλαίσιο και τον ανάλογο συσχετισμό δυνάμεων. Πιο συγκεκριμένα, η λύση αυτή σε συνθήκες καπιταλισμού, σε συνθήκες σχεδόν ανυπαρξίας του λαϊκού κινήματος και σε συνθήκες κυριαρχίας του τραπεζιτικού κεφαλαίου, απλά δεν υλοποιείται. Είναι μόνο θεωρία. Αλλά μήπως μπορεί κάποιο έστω μέρος της θεωρίας να γίνει πράξη? Σε αυτό το σημείο πιστεύω το εξής: 'Όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενο άρθρο, αυτό που ουσιαστικά έχει αρχίσει και συμβαίνει παγκόσμια, στο Δυτικό ανεπτυγμένο ημισφαίριο του καπιταλισμού, είναι ένας πόλεμος μεταξύ κρατών και τραπεζών. Το τραπεζιτικό κεφάλαιο, από τότε που έχει πάρει την εξουσία, έχει καταχρεώσει τα κράτη. Ακόμη περισσότερο, τα κράτη σώσανε το τραπεζιτικό κεφάλαιο από την κατάρρευση πριν δύο-τρία χρόνια δίνοντας του τεράστια ποσά ρευστού, ζεστού χρήματος. Οι τράπεζες όμως φάνηκαν το λιγότερο αχάριστες, μη όντας διατεθειμένες να βοηθήσουνε τα καταρρέοντα κράτη και δεν δίνουν τώρα ούτε ένα σεντς πίσω από αυτά που πήραν, αντίθετα κοιτάνε να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις αδυναμίες των κρατών.
Είναι πιθανόν λοιπόν, όταν οξυνθούν πολύ σοβαρά οι αντιθέσεις αυτού του ενδοϊμπεριαλιστικού οικονομικού πολέμου, να σπάσει κάποιος κρίκος. Και ο κρίκος αυτός θα είναι ένα αδύναμο οικονομικά κράτος, μπροστά στο φάσμα της κατάρρευσης και της κοινωνικής εξέγερσης που θα κάνει το επόμενο αποφασιστικό βήμα: Την εθνικοποίηση των τραπεζών του και την κοινωνικοποίηση των κεφαλαίων τους. Ακόμη και σε συνθήκες καπιταλισμού. Δεν είναι αδύνατο να συμβεί αυτό. Η άρχουσα τάξη δρώντας για τη διατήρηση της εξουσίας της και ζυγίζοντας πλέον το βάρος των δύο ενδεχομένων, μπορεί σε κάποια δεδομένη στιγμή να διαπιστώσει ότι το ειδικό βάρος μίας πιθανής ανεξέλεγκτης κοινωνικής εξέγερσης είναι μεγαλύτερο από την ύπαρξη των τραπεζών και να τις θυσιάσει.
Αυτό όμως το σενάριο στη χώρα μας με την επικυριαρχία του μνημονίου, δηλαδή των τραπεζών, είναι πιθανό? Δυστυχώς όχι. Στη χώρα μας θα υλοποιηθεί, σύντομα μάλιστα, ένα από τα δύο προαναφερόμενα σενάρια. Ας κρατήσουμε όμως στο μυαλό μας και το τελευταίο σενάριο, το οποίο θα ήταν η μοναδική έξοδος της χώρας από την κρίση. Ας το κρατήσουμε στο μυαλό μας γιατί θα συμβεί κάπου αλλού και θα είναι η επόμενη μάχη στον αμείλικτο ενδοϊμπεριαλιστικό οικονομικό πόλεμο.