Τα συμβούλια των πολιτικών αρχηγών έτσι κι αλλιώς είναι ντεμοντέ από καιρό, αλλά οι αρχηγοί της Αριστεράς τα γουστάρουν. Η μεν γραμματεύς Αλέκα γιατί της παρέχουν την ευκολία για να το παίζει έξω από το σύστημα από το πιό μέσα που γίνεται, ο δε Πρόεδρος Τσίπρας γιατί του δίνουν την ευκαιρία να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι που είναι πολιτικός αρχηγός. Να όμως που σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς η συμμετοχή είναι δύσκολη.
Δοκίμασαν μια φορά να συγκαλέσουν ένα συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών για να νομιμοποιήσουν τα μέτρα "σταθερότητας" αλλά η Γραμματεύς, προκειμένου να γλυτώσει την αμηχανία, και ο πρόεδρος προκειμένου να γλυτώσει το κράξιμο, αναγκάστηκαν να μείνουν απ' έξω και το συμβούλιο ματαιώθηκε. Βρήκε την ευκαιρία να θριαμβολογήσει ο κ. Καρατζαφέρης αλλά αυτός θα θριαμβολογούσε έτσι κι αλλιώς και όχι πάντα αδικαιολόγητα.
Μετά από το φονικό της περασμένης Τετάρτης γίνεται μια δεύτερη προσπάθεια να συγκληθεί το συμβούλιο και αυτή την φορά συγκαλείται έστω και χωρίς τον δικομματισμό της Αριστεράς. Και πολύ σωστά από την μεριά τους γιατί αυτή την φορά και που δεν πήγαν και που θα πήγαιναν θα ήταν οι κατηγορούμενοι.
Το μείζον πρόβλημα για την κοινωνική βάση είναι πως από εκεί που τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν κατήγορος τον Μάη του 2010 βρίσκεται κατηγορούμενη και χρεωμένη. Αυτή την στροφή την "χρωστάμε" σαν κοινωνία στην κατάντια της αριστερής πολιτικής που εκφράζουν η Γραμματεύς του ΚΚΕ και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιμένουμε επομένως ότι αυτοί οι δυό θα κάνουν καμιά κίνηση της προκοπής αλλά μπορούμε να σκεφτούμε ποια θα ήταν της προκοπής κίνηση μ' αυτή την ευκαιρία.
Ένας αριστερός δεν επιτρέπεται να νομιμοποιεί διαδικασίες που παρουσιάζονται σαν επίσημες και υποχρεωτικές. Δεν έχει νόημα για παράδειγμα να φαίνεται ότι έδωσε η Αριστερά μάχη μέσα στην βουλή για να μην περάσουν τα μέτρα. Μπορούσε να παρακολουθεί απλά την διαδικασία και να τσεκάρει τις σπασμωδικές κινήσεις αυτών που έχουν το πρόβλημα.
Αλλά στο συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών μπορούσαν να πάνε να πιουν το καφεδάκι τους και να πουν στους "συναδέλφους" τους μεταξύ τυρού και αχλαδίου και μερικές κουβέντες που να τους τσούξουν και να μεταφέρουν στον κόσμο τις απαντήσεις τους. Θα μπορούσαν να τους πούνε, για παράδειγμα, ότι από το 49 και μετά η Αριστερά τους άφησε ήσυχους να κάνουν ότι τους καπνίσει. Τι κατάφεραν;
Αλλά ποιοι θα πουν τέτοια πράγματα; η Γραμματεύς και ο Πρόεδρος; όχι βέβαια.