Η χρεοκοπία του αριστερού οπορτουνισμού στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάτι το ξαφνικό. Αντίθετα, ολόκληρο το ιστορικό αυτού του -- κατ' επίφαση -- κόμματος είναι απλά η τελική φάση της πορείας του οπορτουνισμού προς την χρεοκοπία. Με άλλα λόγια ο ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί το τέλος της εκ γενετής χρεοκοπημένης μεταπολεμικής οπορτουνιστικής πολιτικής. Η χρεοκοπία του οπορτουνισμού άρχισε από την στιγμή που αυτός επικράτησε στην πολιτική της Αριστεράς, στην διάρκεια της σύγκρουσης της δεκαετίας του 1940 και συνεχίστηκε σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα.
Αρχίζοντας από την αντίσταση, τα στοιχεία οπορτουνιστικής πολιτικής στην στάση και στην δράση του ΚΚΕ διαρκώς διογκώνονταν (συμφωνίες του Λιβάνου, και της Καζέρτας, συμμετοχή στην "εθνική" κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ταχτική στα Δεκεμβριανά, συμφωνία της Βάρκιζας, ταλάντευση στην έναρξη του εμφυλίου, στρατηγική του Δημοκρατικού Στρατού) μέχρι που, με την ευκαιρία της λεγόμενης ήττας -- που στην ουσία της ήταν παραίτηση -- η οπορτουνιστική πολιτική επικράτησε και η επαναστατική πολιτική εγκαταλείφθηκε εντελώς.
Στο διάστημα 1944 - 1974 οι άνθρωποι της Αριστεράς δούλεψαν σκληρά για την μεταπολεμική ανοικοδόμηση της χώρας και οι επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς στήριξαν την ανοικοδόμηση του πολιτικού καθεστώτος της φασιστικής Δεξιάς. Βεβαίως αυτή είναι η πολιτική όψη των εξελίξεων αυτής της περιόδου. Η ιστορική ερμηνεία της ίδιας περιόδου θα εκκρεμεί για αρκετό καιρό ακόμα αλλά πάντως είναι αναμφισβήτητο πως η οικονομική και τεχνική "ανασυγκρότηση", καθώς και η λεγόμενη "πολιτιστική άνοιξη" της καραμανλικής οκταετίας (1956-1964), στηρίχτηκε σχεδόν αποκλειστικά στην Αριστερά. Καθόλου τυχαία στο ίδιο διάστημα (1956-1964) στην Σοβ. Ένωση κυριαρχεί ο χρουστσοφικός ρεβιζιονισμός που κηρύσσει την "ειρηνική συνύπαρξη" και ο Κένεντι . Από το 1964 και μετά στην ελληνική πολιτική αρχίζει μια πολιτική αστάθεια που καταλήγει στην δικτατορία των συνταγματαρχών και επίσης αρχίζει μια πολιτική αστάθεια στην Σοβ. Ένωση, που καταλήγει στην άνοδο του Μπρέζνιεφ στην εξουσία και ο οπορτουνισμός φτάνει στο απόγειό του που είναι ο σοσιαλφασισμός.
Αρχίζοντας από το 1974 και μέχρι το 2004 ο ελληνικός οπορτουνισμός εξαγοράζεται από την κυρίαρχη κάθε φορά τάση του δικομματικού συστήματος, εφοδιάζοντας και τις δύο πλευρές του με σύμβουλους και στελέχη στην πολιτική, με διευθυντές και εργατοπατέρες στην οικονομία, με καθηγητές και φοιτητοπατέρες στα πανεπιστήμια. Στο ίδιο διάστημα το μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα, που πήγασε από την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και χάραξε, αν και με άδηλο τρόπο, την ελληνική πολιτική, διασπάται σε πολλά κομμάτια, ακολουθώντας την παρακμή του επαναστατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο, που έδωσαν στελέχη στο ΠΑΣΟΚ και (με την σιωπή τους και με την κατεψυγμένη προπαγάνδα τους) ανάσες ζωής στον λεγόμενο δικομματισμό. Παρόλη την ενίσχυση από τον κατεψυγμένο μαρξισμό λενινισμό και από την εμπειρία της πολιτιστικής επανάστασης, το σημαδιακό 2004 ο δικομματισμός έχει ήδη χρεοκοπήσει σε όλο τον κόσμο και αναζητούνται νέοι δρόμοι για την παράκαμψη της κρίσης και την διατήρηση του εξουσιαστικού συστήματος. Και είναι τότε το 2004, η Α/συνέχεια, η μόνη σοβαρή -- χάρη στην συμβολή του Γιάννη Χοντζέα -- από τις συγκροτήσεις που προέκυψαν από την διάλυση του μαρξιστικού λενινιστικού κόμματος, 10 χρόνια μετά τον θάνατο του Χοντζέα, ξεπουλάει στον οπορτουνισμό του Συνασπισμού την "κληρονομιά" του μ. λ. κινήματος και ανοίγει την καινούρια περίοδο του σύγχρονου φασιστοπορτουνιστικού πολιτικού καθεστώτος.
Η ίδρυση επομένως και η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία προσπάθεια ανανέωσης της προηγούμενης "ανανεωμένης" εκδοχής του οπορτουνισμού που εκφραζόταν από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που είχε προκύψει από την ένωση του οπορτουνισμού του ΚΚΕ με τον οπορτουνισμό του ΚΚΕ εσωτερικού. Η ηγεμονεύουσα δεξιά πτέρυγα του οπορτουνισμού είχε ήδη αφομοιώσει τους επιτελείς του ΣΥΝ που μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ τα βρήκαν με τους "ευρωκομουνιστές" και έμειναν στον ΣΥΝ, δέχτηκε (ή αναγκάστηκε να δεχτεί) την πρόκληση (και την πρόσκληση) να συνεταιριστεί με τον "μαρξιστικό - λενινιστικό - μαοϊκό" οπορτουνισμό της ΚΟΕ, με την βοήθεια του οποίου έγινε δυνατόν να ξεπλυθούν οι "αμαρτίες" τους και να συγκεντρωθούν οι Κουκουεδογενείς οπορτουνιστές των επιτελείων, οι "τροτσκιστές", οι αναρχικοί και όσοι άλλοι αριστεροί αντικομουνιστές ήταν διαθέσιμοι προκειμένου να ξεκινήσει η επιχείρηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το γιατί ο κόσμος της Α/συνέχειας δέχτηκε να συρθεί σ' αυτή την μετάλλαξη που ονομάστηκε ΚΟΕ και εν συνεχεία στην επιχείρηση που ονομάστηκε ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι ένα ιδιαίτερο ζήτημα που πρέπει να μελετηθεί πολύ σοβαρά. Πάντως χάρη στην ΚΟΕ υπό την σοφή ηγεσία του Ρινάλντι η επιχείρηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εκμεταλλευτεί το πραγματικό αίτημα για την ενότητα της Αριστεράς και να ξεκολλήσει από τον βούρκο του Κουβέλη και της παρέας του. Η εξαπάτηση του κόσμου της Αριστεράς, που βέβαια εννοούσε (και πραγματοποιούσε) την ενότητα σαν ενότητα στην βάση και όχι στα επιτελεία, θα ήταν αδύνατη χωρίς την διαστρεβλωμένη διερμηνεία της οπορτουνιστικής πολιτικής από τους νέους οπορτουνιστές που προκύψαν από τους υποτιθέμενους πολέμιους του ρεβιζιονισμού. Χωρίς αυτούς, οι επίγονοι του "ευρωκομουνισμού" θα ήταν ακόμα υπηρέτες ή το πολύ σύμβουλοι των κομμάτων εξουσίας.
Ο Ρινάλντι, κυρίως, με την παρέα του και τρικλίζοντας, από πίσω τους, ο Λαφαζάνης και η δική του παρέα βοήθησαν στον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης, στην άμβλυνση των πολιτικών τους κριτηρίων, και πρωταγωνίστησαν στην κατασκευή και στην λειτουργία της λυκοσυμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πολιτική ζημιά που έχουν προκαλέσει στην Αριστερά και στην κοινωνία εν όψει της επερχόμενης παγκόσμιας σύγκρουσης είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που προκάλεσαν οι επιτελείς της ΕΔΑ και του ΚΚΕ στην δεκαετία του 1960, εν όψει της επερχόμενης δικτατορίας. Για την ζημιά δεν ευθύνονται μόνο αυτοί και όσοι άλλοι συμμετείχαν στην λυκοσυμμαχία: ευθύνονται το ίδιο και όσοι τους ενίσχυσαν με την βλακώδη δήθεν "αριστερή" αντιπολίτευση που άσκησαν στο οπορτουνιστικό "εγχείρημα", αποδεχόμενοι ουσιαστικά πως αυτό θα μπορούσε και να πετύχει.
Με την λογική ωστόσο της απόδοσης ευθυνών δεν "φταίει" λιγότερο ο "λαός", αφού οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης κατάπιαν αμάσητη την αερολογία που τους σέρβιραν όλοι οι παραπάνω. Και επειδή πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός όταν μιλάει για "ευθύνες" της κοινωνίας, το ζήτημα για τον κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης, δεν είναι ούτε να καταδικάσει, τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους άλλους υπεύθυνους, ούτε να αυτομαστιγωθεί για την δική του αφέλεια. Το ζήτημα για τον καθένα ξεχωριστά και για την Αριστερά της κοινωνικής βάσης, είναι να μπει στην πραγματική του πολιτική θέση και από αυτή την θέση να προσπαθήσει να καταλάβει (α) ποια είναι η κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας μέσα στο πλαίσιο του σημερινού κόσμου, (β) ποια είναι η πραγματική προοπτική της ελληνικής κοινωνίας μέσα σ' αυτό το πλαίσιο και τέλος (γ) με ποιον τρόπο και μέσα από ποιο είδος οργάνωσης μπορεί να επιδράσει ο ίδιος σαν άτομο στην πορεία της κοινωνίας.
Αυτά είναι τα θέματα που θα απασχολήσουν τα επόμενα κομμάτια αυτού του κειμένου.