Η είδηση του δημοψηφίσματος με βρήκε στην μέση ενός σημειώματος που αφορούσε τον "διπλό δεσμό" στην πολιτική.  Διπλός δεσμός είναι ο εγκλωβισμός της σκέψης και της συνείδησης στην υποχρέωση της επιλογής ανάμεσα σε δύο αποφάσεις εξ ίσου αδιέξοδες. Ο διπλός δεσμός που θεωρείται πως βρίσκεται στην βάση της σχιζοφρένειας, υποκρύπτεται κατά την γνώμη μου, σε όλες τις λεπτομέρειες της πολιτικής ζωής.

Το δημοψήφισμα μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε την πολιτική αποθέωση του διπλού δεσμού. Το ίδιο το ερώτημα του δημοψηφίσματος  είναι ο ορισμός του διπλού δεσμού και η κίνηση προς το δημοψήφισμα βγάζει στην επιφάνεια την απειρία των διπλών δεσμών που χαρακτηρίζουν που χαρακτηρίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Μια απειρία διπλών δεσμών που σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα ανάγονται στο παράδοξο: εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε.

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι: να αρνηθούμε ως κοινωνία την συμφωνία με τους δανειστές και να χρεοκοπήσουμε ή να δεχτούμε την  συμφωνία και να μας χρεοκοπήσουν οι δανειστές; Και αν παρατηρήσουμε τα συμβαίνοντα σε όλο τον κόσμο σε κάθε περίπτωση το ίδιο ερώτημα τίθεται σε οποιεσδήποτε αντιπαλότητα: να καταστρέψει ο ισχυρός τον ανίσχυρο και να καταστραφεί ο ίδιος, αφού η επιβίωσή του εξαρτάται από τον ανίσχυρο ή να αφήσει τον ανίσχυρο να ισχυροποιηθεί και να τον καταστρέψει εκείνος. Αυτό συμβαίνει στην αντιπαλότητα μεταξύ του Δυτικού Άξονα (Ευρώπη - ΗΠΑ των συμμάχων τους ) ενάντια στον Ανατολικό Άξονα (Ρωσία - Κίνα και των συμμάχων τους), αλλά αυτό συμβαίνει επίσης και στο εσωτερικό τόσο της Δυτικής όσο και της Ανατολικής "συμμαχίας".

Ο διπλός δεσμός όμως αναπτύσσεται πάντα, ως "παράδοξο", μέσα στο πλαίσιο μιας οντότητας, ενός συστήματος, μέχρι και στο σύστημα που αποτελεί ένας άνθρωπος και σε τελευταία ανάλυση εμφωλεύει σε κάθε διπλή  επιλογή που δεν αμφισβητεί το σύστημα, ακόμα και αν φαίνεται πως το αμφισβητεί.

Με το δημοψήφισμα οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης καλούνται να αποφασίσουν αν θα αρνηθούν την συμφωνία με τους δανειστές παραμένοντας όμως στο πλαίσιο μιας Ευρώπης που όλοι την θεωρούν ψευδεπίγραφη αλλά κανείς δεν την αρνείται. Αλλά και αν κάποιοι, όπως οι φωστήρες του ΚΚΕ παριστάνουν πως την αρνούνται δεν την αρνούνται ως πλαίσιο αφού δεν την αρνούνται σαν (εξουσιαστικό) σύστημα αλλά σαν παρόν εξουσιαστικό σύστημα, δεν θα τους χαλούσε καθόλου αν κατάφερναν να κυριαρχήσουν οι ίδιοι σε ένα σύστημα εξ ίσου εξουσιαστικό. Και τέλος ακόμα κι αν κανείς θέλει να διαλυθεί η Ευρώπη, ακόμα και οι δύο συμμαχίες, θα το θέλει επιδιώκοντας έναν ενιαίο παγκοσμίως κόσμο στον οποίο θα κυριαρχεί αυτός και η κλίκα του, αυτός είναι ο σημερινός φασισμός.

Τελικά η μελέτη του διπλού δεσμού είναι απαραίτητη για την επίλυση του κοινωνικού προβλήματος πριν ο διπλός δεσμός της πολιτικής οδηγήσει στην κοινωνική σχιζοφρένεια. Υπάρχει ένα παράδειγμα διπλού δεσμού που θεωρώ πως είναι κατάλληλο για να μας δώσει το μπούσουλα για την αντιμετώπιση του διπλού δεσμού στην πολιτική. Το παράδειγμα είναι το εξής:

Ένας δάσκαλος κρατώντας το ραβδί του εξετάζει τον μαθητή του σε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα. Αν ο μαθητής δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα τον χτυπάει στο κεφάλι με το ραβδί γιατί δεν είναι καλός μαθητής, αν ο μαθητής λύσει το πρόβλημα, τότε παίρνει το ραβδί και γίνεται αυτός δάσκαλος και χτυπάει τον δάσκαλο στο κεφάλι κάνοντάς τον μαθητή. Αυτός ο διπλός δεσμός θα λυθεί όταν ο μαθητής μόλις μπορέσει να λύσει το πρόβλημα αντί να πάρει το ραβδί και να το χτυπήσει στο κεφάλι του δασκάλου, παίρνει το ραβδί και το σπάει.

Με το παράδοξο αυτό δημοψήφισμα, η κοινωνία εισάγεται σε έναν διπλό δεσμό, που θα λυθεί όταν η κοινωνία αφού βρει την λύση του προβλήματος αντί να τοποθετήσει μια άλλη διακυβέρνηση που επίσης θα τα κάνει θάλασσα, σπάσει το σκήπτρο της διακυβέρνησης και αποκτήσει μια σχέση με το πολιτικό σύστημα εκτός εξουσίας.