Στο προηγούμενο σημείωμά μου έγραφα πως, μετά τις ευρωεκλογές, οι πάλαι ποτέ μαρξιστές-λενινιστές του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπαθούν πια να πουλήσουν στους «ηγεμόνες» του «κόμματος» την ικανότητά τους να χειριστούν τον «λαό» αλλά την ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν το «γεωπολιτικό χάος» μέσα στο οποίο το «κόμμα» θα αναλάβει την διακυβέρνηση.
Από πολιτική άποψη, είναι απλώς τραγικό το γεγονός πως οι «πρώην» της ελληνικής Αριστεράς, ζητούν έναν πιο σοβαρό ρόλο στην προσφυγή της πολιτικής σε μια τρίτη παγκόσμια καταστροφική σύγκρουση. Από ιστορική άποψη όμως, το χάος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, με τον χαώδη ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό «πιλοτήριο», θα αποτελεί σύντομα ένα χαρακτηριστικό πύκνωμα του παγκόσμιου χάους. Θα ήταν λάθος όποιος μπορεί να διατηρεί την ψυχραιμία του να μην παρακολουθεί την εξέλιξη αυτού του πυκνώματος.
Στις αυθεντίες των «γεωπολιτικών» αναλύσεων η κατάσταση φαίνεται χαώδης επειδή ακριβώς αναζητούν τον κοινό παρονομαστή των ποικίλων εκρήξεων, στην λεγόμενη «γεωπολιτική». Στην πολιτική που αποβλέπει στο «μοίρασμα» και στο «ξαναμοίρασμα» των «γαιών» του πλανήτη. Κι αυτό, επειδή στην συνείδηση των ανθρώπων τα κίνητρα των συγκρούσεων είναι η «κατάκτηση» ενός μικρότερου ή μεγαλύτερου «γεωτεμαχίου».
Στην πραγματικότητα τα «γεωπολιτικά» κίνητρα εξηγούν την προσφυγή στην σύγκρουση αλλά ποτέ δεν εξήγησαν την πραγματική της αιτία, ούτε κατάφεραν να προβλέψουν το αποτέλεσμά της.
Στον σημερινό κόσμο κανένα εξουσιαστικό «μοίρασμα» και «ξαναμοίρασμα» δεν μπορεί να υπάρξει. Από άποψη οικονομίας, τεχνικής, ακόμα και κουλτούρας, ο σημερινός κόσμος είναι οριστικά και αμετάκλητα ενιαίος και αδιαίρετος. Η ολοκλήρωση της οικουμενικότητας όμως απαιτεί απέραντες ανακατατάξεις σε όλα τα επίπεδα της αδιαίρετης παγκόσμιας κοινωνίας.
Η περιοχή γύρω από την Μεσόγειο, όπου, καθόλου τυχαία, εντοπίζεται το «γεωπολιτικό» χάος, μας δίνει το παράδειγμα ενός αστερισμού κοινωνιών που δεν μπορούν παρά να ενωθούν στην άντληση και στην επεξεργασία των υλικών αγαθών που τους είναι απαραίτητα για την περαιτέρω εξέλιξή τους.
Αυτό όμως είναι αδύνατο να γίνει μέσω της νέας καταστροφικής σύγκρουσης που προετοιμάζεται πυρετωδώς από μια χούφτα σαλεμένων αυθεντιών της «γεωπολιτικής» στις οποίες έσπευσαν να προστεθούν οι «πρώην» του μαρξισμού. Το παγκόσμιο εξουσιαστικό χάος της σύγκρουσης είναι ο προάγγελος μιας παγκόσμιας κοινωνικής τάξης. Ο όρος για την αποκατάσταση της τάξης είναι η απαλλαγή της κοινωνικής συνείδησης από την «γεωπολιτική» παράνοια που προσπαθούν να της εμφυτέψουν οι πεινώντες και διψώντες για εξουσία.
Ο όρος, μετά από μικρές ή μεγάλες καταστροφές σίγουρα θα εκπληρωθεί, και μια σύγχρονη πολιτική, με φορέα όχι τα εξουσιαστικά επιτελεία αλλά την κοινωνική βάση. Στην διαδικασία αυτής της πολιτικής η ελληνική κοινωνία και ειδικά η Αριστερά της κοινωνικής βάσης θα παίξει έναν αποφασιστικό ρόλο. Απ' τον καθένα μας εξαρτάται αυτό να γίνει εγκαίρως.