Πραγματικά το έχω απορία: που ακριβώς «είναι» η ΚΟΕ; Είναι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι πίσω από τον Ρινάλντι; Είναι κάτω από το πουθενά και πίσω από τον «κανένα»; Αλλά τότε γιατί όποιο χαρτί να σηκώσεις νομίζοντας πως θα βρεις την ΚΟΕ εμφανίζεται σαν τρίο καρό ο Ρινάλντι να τραγουδάει ένα πολιτικό τραγούδι που είναι πάντα επίκαιρο αλλά το τραγουδάει, σκοπίμως, με τόση επιμελημένη παραφωνία που να ανατριχιάσεις από αηδία και να σιχαθείς και την αριστερή πολιτική και την πολιτική επικαιρότητα;

Τελευταίο του σουξέ η πρωτοσέλιδη (Από τον Δρόμο της Αριστεράς) αναγόρευση της «χώρας» σε «χώρο» μέσα «στο γεωπολιτικό χάος», σε μια «Ελλάδα αποικία-χρέους» και η «διδασκαλία» του για το πώς η ελληνική κοινωνία θα οδηγηθεί στα «βήματα για την μεγάλη αλλαγή και την ουσιαστική διέξοδο».

Αυτά στον τίτλο του τραγουδιού, γιατί στα lyrics ματαίως θα βρείτε ποιά «βήματα» οδηγούν στην «μεγάλη αλλαγή» και στην «ουσιαστική διέξοδο». Προς το τέλος αυτού του προμελετημένου δισέλιδου κουτοπόνηρου ιδεολογικοπολιτικού παραληρήματος θα μας πει πως «αισιοδοξία μπορεί να προκύψει αν ψάξουμε καλά» σε κάτι που υποτίθεται ότι τόνιζε ο «σημαντικός διανοητής Κωστής Μοσκώφ» (τον θάβει κι αυτόν με την μέθοδο των ρινάλντιων επαίνων) «ως εποικοδομήματα των υποτελών τάξεων και στρωμάτων στη χώρα».

Ποιες μπορεί να είναι αυτές οι υποτελείς «τάξεις» και «στρώματα» στην «αποικία του χρέους»;

Αυτό δεν πρόκειται να μας το πει ο Ρινάλντι γιατί σήμερα η «ταξική πραγματικότητα» είναι μια «πραγματικότητα των παραστάσεων» και καθόλου μια «πραγματικότητα των εννοιών» και επομένως ούτε ο Ρινάλντι, ούτε κάποιος από αυτούς που τσαμπουνάνε νυχθημερόν την «πάλη των τάξεων», μόνο και μόνο για να παραστήσουν τους μαρξιστές, μπορούν να μας εξηγήσουν την έννοιά τους. Παρ' όλα αυτά ο Ρινάλντι δεν παραλείπει να κλείσει το αερολογικό του παραλήρημα προβάλλοντας την διάκριση ανάμεσα στην «πραγματικότητα των εννοιών» και στην «πραγματικότητα των παραστάσεων». Μια διάκριση που έχει κλέψει από τον Γιάννη Χοντζέα και την παρουσιάζει σαν έμπνευσή του αισχρά διαστρεβλωμένη για να καθαγιάσει τις ιδεολογικές του απάτες.

Ποια είναι η διαστρέβλωση της διάκρισης; Ο Χοντζέας έκανε αυτή την διάκριση στο επίπεδο της υποκειμενικότητας των αριστερών, δηλαδή στο επίπεδο της αριστερής συλλογικής συνείδησης. Έλεγε δηλαδή πως πρέπει, «εμείς» οι αριστεροί, ανάμεσα στα δύο στοιχεία της πραγματικότητας που συνυπάρχουν (το συμβολικό και το εννοιακό), να βλέπουμε την «πραγματικότητα των εννοιών» και όχι την «πραγματικότητα των παραστάσεων». Να βλέπουμε δηλαδή σε τελευταία ανάλυση τα γεγονότα όχι στην μορφή τους που διαρκώς αλλάζει αλλά στο περιεχόμενο που τους δίνει νόημα.

Αυτό κάνει στο παραλήρημά του, ο Ρινάλντι; Καθόλου! Την ίδια την διάκριση που επικαλείται την παρουσιάζει όχι σαν «διάκριση εννοιών» αλλά σαν μια «διάκριση παραστάσεων». Μας λέει πως πρέπει να «αντικαταστήσουμε» με «πραγματικότητα εννοιών» την «πραγματικότητα παραστάσεων» που «έχουν στήσει οι μνημονιακές εσωτερικές και τρίτες δυνάμεις». Μα ακριβώς η παράσταση που θα μας συμβούλευε ο Χοντζέας να αντικαταστήσουμε είναι η παράσταση της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς που όλος ο κόσμος έχει πια καταλάβει πως δεν έχει καμία πραγματική κοινωνική αντίθεση αλλά είναι ένας καβγάς για το ποιος θα αναλάβει να αντιπροσωπεύσει την κυρίαρχη εξουσιαστική δύναμη. Είναι διατεθειμένοι οι άνθρωποι της ΚΟΕ να μπουν σ' αυτό τον καβγά; Όσοι δεν είναι διατεθειμένοι ας το σκεφτούν.

Από εκεί και πέρα, ψάξτε στο κείμενό του κι αν βρείτε μια περιγραφή πραγματικότητας που να έχει νόημα και να μην είναι «παράσταση» να μου τρυπήσετε την μύτη. Η μόνη πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται είναι πως η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε «μια νέα καθεστωτική φάση» και ότι «η επιστροφή» στην παλιά φάση «δεν είναι εφικτή». Αλλά και εδώ η παράσταση θριαμβεύει μέσω μιας λαθροχειρίας στον χρονισμό της αλλαγής φάσεων.

Κατά τον Ρινάλντι η νέα «καθεστωτική φάση» αρχίζει το 1910 επειδή μόλις τότε «στα πρώτα βήματα» του "κόλπο γκρόσο" του Δρόμου της Αριστεράς την πήρε χαμπάρι, ενώ «ανέφικτη» είναι «η επιστροφή στην κατάσταση πριν το 2008». Βεβαίως το σημείο καμπής της (οποιασδήποτε έγινε) πολιτειακής αλλαγής είναι ο Δεκέμβρης του 2008. Ο Ρινάλντι έκανε δυο χρόνια να καταλάβει την αλλαγή γιατί αυτός και μαζί του η ΚΟΕ ταλαντευόταν ανάμεσα στον Τσίπρα και στον Αλαβάνο. Ο τελευταίος, προς τιμήν του, ήταν ο μόνος πολιτικός που είχε το θάρρος να μιλήσει (όπως μπορούσε και όσο μπορούσε) για εξέγερση και πλήρωσε την «αποκοτιά» του. Ο Ρινάλντι που είδε «επανάσταση» στα καραγκιοζιλίκια των αλβανών με τις αμειβόμενες μπαταριές των καλάσνικοφ είδε στην πυρπόληση της Αθήνας «αταξίες» της νεολαίας που οφείλονταν στην κακή διαχείριση της παιδείας από την κυβέρνηση.

Ο Ρινάλντι πρόσεξε πως άλλαξε το πολιτειακό καθεστώς όταν πια έγινε φανερό πως θα μπορούσε να καρπωθεί τα φρούτα της αλλαγής η Κυβερνώσα Αριστερά κόβοντας την αγωνιστική διάθεση της κοινωνικής βάσης. Και στην ουσία αν πρέπει να μιλάμε για αλλαγή στο καθεστώς αυτή δεν είναι παρά η τερατογένεση της Κυβερνώσας Αριστεράς.

Σε κάθε περίπτωση ο Ρινάλντι περιγράφει στο άρθρο του την σημερινή κατάσταση με την γνωστή διαστρεβλωτική του δεξιοτεχνία που βεβαίως πατάει στην καλλιεργημένη σύγχυση του κόσμου που ακολουθεί την Αριστερά. Περιγράφει την κατάσταση χάους που βλέπει όλος ο κόσμος διανθίζοντας την περιγραφή του με φράσεις μιας μαρξίζουσας παραλλαγής για να μην καταλάβει ο αναγνώστης τον βαθύτατο υποκειμενισμό της.

Το άρθρο του στοχεύει από την μια μεριά να τρομάξει τον αναγνώστη με την τρομερή περιγραφή του γεωπολιτικού «χάους» που πραγματικά επικρατεί, παρουσιάζοντας όμως (αυτός ο "μαοϊκός") τις χάρτινες τίγρεις που το προκαλούν σαν αληθινές και από την άλλη μεριά να τον καθησυχάσει πως το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί λύνεται «με την χάραξη μιας στρατηγικής διεξόδου» που θα μετατρέψει την Ελλάδα «από αποικία χρέους σε μια ανεξάρτητη βιώσιμη χώρα», στρατηγική που από τα συμφραζόμενα φαίνεται πως ο Ρινάλντι την έχει στο τσεπάκι αλλά δεν θα την πει σε κανέναν αν δεν εισπράξει πρώτα το εργολαβικό του όφελος.

Σε ότι αφορά τον Ρινάλντι είναι φανερό πως έφτασε στο τέρμα ενός ακόμα φιάσκου και ετοιμάζεται να αποστασιοποιηθεί από την όποια υπάρχει ΚΟΕ παίρνοντας μαζί του το όποιο κέρδος και αφήνοντας πίσω του τις όποιες ζημιές. Ωστόσο τα ουσιαστικά προβλήματα που τίθενται με το άρθρο του, δεν προκύπτουν από το διαφανώς ιδιοτελές περιεχόμενό του αλλά από το πλαίσιο μέσα στο οποίο παρουσιάζονται: κι αυτό και όλα τα αποκυήματα των μεγαλομανιακών του φαντασιώσεων.

Δεν είναι λοιπόν ο Ρινάλντι που θα περίμενα να απαντήσει, στα ερωτήματα που εγείρει το άρθρο του αλλά αυτοί που θυμώνουν όταν κάποιοι άλλοι (και όχι εγώ) λένε πως η ΚΟΕ διαλύθηκε. Είχα σκοπό στην αρχή να τελειώσω αυτό το κείμενο εξετάζοντας τις ευθύνες των ανθρώπων της ΚΟΕ για την ζημιά που κάνει ο Ρινάλντι στο όποιο κίνημα θεωρούν τον εαυτό τους στρατευμένο, όταν τον ανέχονται ακόμα να τους εκπροσωπεί. Αποφάσισα τελικά πως θα τους αδικούσε και συγχρόνως θα τους αθώωνε αν έπιανα και το ζήτημα της ΚΟΕ από την μεριά του Ρινάλντι. Αφήνω λοιπόν σε ένα δεύτερο μέρος να πιάσω το ζήτημα του Ρινάλντι από την μεριά της ΚΟΕ, για να δούμε τέλος πάντων σ' αυτό το πολιτικό παπατζηλίκι που παίζεται γύρω από την Αριστερή Κυβέρνηση είναι η ΚΟΕ.