Το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα του κυβερνητικού ανασχηματισμού είναι πως απέσπασε για μερικές μέρες την προσοχή του κόσμου από το κύμα των ανασχηματισμών που σαρώνει ολόκληρη την έκταση της πολιτικής σκηνής, εκτός από το ΚΚΕ και την Χρυσή Αυγή που μετασχηματίζονται αποτελεσματικά από τους αναποτελεσματικούς ανασχηματισμούς των υπολοίπων. Σε κάθε περίπτωση αυτό που επιχειρείται ως μετασχηματισμός δεν αφορά μόνο την κυβέρνηση αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Ο ανασχηματισμός προβαλλόταν πάντα σαν προσπάθεια ανταπόκρισης του κυβερνητικού σχήματος στις ανάγκες της ασκούμενης πολιτικής, γι αυτό και ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αντικαταστήσει τον όρο «ανασχηματισμός» με τον όρο «αναδόμηση». Ωστόσο σε όλο το διάστημα της μεταπολίτευσης ο ανασχηματισμός ήταν κατά κανόνα μια κίνηση αποφυγής ή αναβολής μιας απειλούμενης κατάρρευσης. Τελικά, ο τωρινός γενικός ανασχηματισμός είναι μια τέτοια γενική κίνηση που όμως δεν αφορά την κυβέρνηση αλλά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Ο ανασχηματισμός ήταν πάντα μια αλλαγή φρουράς για την «καλύτερη» άσκηση μιας πολιτικής, που όμως δεν ήταν άλλη, σε όλα τα μεταπολεμικά χρόνια (1944-2004), από την «καλύτερη» καθυπόταξη της κοινωνίας σε ένα παρωχημένο και παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα, υποταγή που υπαγορευόταν πάντα από το παγκόσμιο πλαίσιο. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά το 2004, δεν υπαγορεύεται απλώς ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης αλλά επιχειρείται, δια χειρός των απεσταλμένων της θεοκρατικής αυτοκρατορίας των «αγορών», ο ανασχηματισμός του πολιτικού συστήματος.

Οι τελευταίες εκλογές απέδειξαν πως είναι αδύνατο να λειτουργήσει το διμετωπικό πολιτικό σύστημα με τον τρόπο που λειτουργούσε το δικομματικό. Μέσα στο αντιφατικό παγκόσμιο εξουσιαστικό πλαίσιο που συγκροτούν οι «αγορές», δεν είναι δυνατόν να καταρρεύσει το ένα μέτωπο και να πάρει την θέση του το άλλο «σε μια μόνο χώρα». Αν καταρρεύσει το ένα μέτωπο θα καταρρεύσει ολόκληρο το σύστημα, και η κατάρρευση θα μεταφερθεί και έξω από την χώρα.

Θα λειτουργήσει επομένως, στο επόμενο διάστημα το πολιτικό σύστημα πιεζόμενο από δύο αντιφατικές μεταξύ τους αναγκαιότητες: από την μια θα πιέζει η ευεργετική για την κοινωνία παγκοσμιοποίηση της διακυβέρνησης και από την άλλη θα πιέζει η καταστροφική για την κοινωνία παγκοσμιοποίηση του εξουσιαστικού ανταγωνισμού. Αναδόμηση λοιπόν όπως κατάρρευση ή μήπως κατάρρευση όπως αναδόμηση; Το μέλλον θα δείξει.