Στο φινάλε των θεατρικών επιθεωρήσεων όλος ο θίασος βγαίνει στην σκηνή και ο κάθε ηθοποιός, υποκλίνεται, γελάει στους θεατές, τους χειροκροτεί, τους θυμίζει κάτι από τον ρόλο που έπαιξε. Θέλει να τον θυμούνται και να ξαναπληρώσουν το εισιτήριο για να τον δουν: στο επόμενο έργο, στον επόμενο θίασο ή και στο επόμενο θέατρο. Με άλλα λόγια, στο φινάλε, ο ηθοποιός δεν φροντίζει πια για την τέχνη του αλλά για την καριέρα του.

Κάτι ανάλογο γίνεται σήμερα στην πολιτική σκηνή. Όχι μόνο τα τυπικά πολιτικά πρόσωπα αλλά όλοι παράγοντες των πολιτικών παραστάσεων που παίχτηκαν τόσα χρόνια, ακόμα και αυτοί που προσπάθησαν να ασκήσουν την «τέχνη του εφικτού» και δεν τα κατάφεραν, βγήκαν στην σκηνή να κάνουν την υπόκλισή τους μπροστά στο κοινό. Πρόκειται για το φινάλε, όχι απλώς ενός έργου αλλά μιας ολόκληρης θεατρικής περιόδου.

Η ποικιλία είναι συγκλονιστική! Δεν έχει μείνει απ' έξω κανείς, όποιο ρόλο κι αν έχει παίξει, όποια πολιτική τάση κι αν έχει εκφράσει, σε όποιον πολιτικό χώρο κι αν έχει θητεύσει. Ακόμα και οι «εγκληματίες» της Δεξιάς, οι χρυσαυγήτες, σπρώχνονται με το ζόρι στο δεξιό άκρο της σκηνής. Ακόμα και οι «εγκληματίες» της Αριστεράς, οι τρομοκράτες, καταλαμβάνουν υπερηφάνως το αριστερό άκρο.

Η αγωνία του τέλους είναι ακόμα πιο συγκλονιστική! Το θέατρο της πολιτικής όπως όλα τα πεδία του παρόντος πολιτισμού έχουν ήδη απαξιωθεί. Το πλήθος των επίδοξων σωτήρων του συστήματος και το πλήθος των stories (διαβάστε: παραμυθιών), «επιτυχίας» από την μια μεριά και «ελπίδας» από την άλλη, αποδεικνύουν πως το «σύστημα» δεν έχει σωτηρία.

Όλοι (μα όλοι) ανεβαίνουν στην σκηνή με χαμόγελα άνεσης: χάρη στην αυθεντία τους οι επόμενες εκλογές θα είναι τάχα μια νέα αρχή για το σύστημα εξουσίας! Όλοι όμως ξέρουν συνειδητά, υποσυνείδητα ή ενστικτωδώς πως στις επόμενες εκλογές ή λίγο αργότερα, θα επισημοποιηθεί το τέλος του εξουσιαστικού συστήματος που έχει ήδη επέλθει. Τι θα υπάρξει μετά θα το αποφασίσουν οι, μέχρι σήμερα, θεατές.