Οι διπλές εκλογές, για τους άρχοντες της Ευρώπης και τους άρχοντες του χωριού μας, έχουν, αυτή τη φορά, ιδιαίτερη σημασία. Αυτή τη φορά, δεν θα συμπέσουν απλώς μεταξύ τους αλλά θα συσχετίσουν την Ευρώπη με το χωριό μας. Δεν θα στείλουν απλώς ένα μήνυμα, χρήσιμο για τις βουλευτικές εκλογές αλλά θα εγκαινιάσουν την αντιπαράθεση δύο αόριστων μετώπων που θα παρακολουθούμε από εδώ και μπρός.

Η ελληνική κοινωνία δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο διμετωπισμός έχει εγκατασταθεί για τα καλά στο πολιτικό σύστημα. Παρακολούθησε με απορία την διόγκωση της πολύχρωμης Αριστεράς και την αντικατάσταση του δικομματισμού και την προετοιμασία της πρώτης διμετωπικής κυβερνητικής εναλλαγής. Τους χειριστές του συστήματος να ψάχνουν για την φόρμουλα που δεν θα διαταράξει ανεπανόρθωτα την αμφίβολη πολιτική ισορροπία αλλά και που δεν θα οδηγήσει σε μια κυβέρνηση διαλυμένη εν τη γενέσει της.

Με τον ανταγωνισμό να θεριεύει παγκοσμίως τέτοια φόρμουλα δεν είναι εύκολο να βρεθεί. Το παρόν κυβερνητικό σχήμα, έχει λήξει. Η αναβίωση του κέντρου είναι ανέφικτη. Και τέλος μια συγκυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά ήδη λειτουργεί δεν μπορεί να επισημοποιηθεί στην ελληνική κοινωνία ούτε γι αστείο. Κάπως έτσι τα σενάρια μπήκαν, προς το παρόν, στα συρτάρια και οι επιτελείς ρίχνουν τώρα όλες τους τις δυνάμεις στον αγώνα των διπλών εκλογών.

Τί είναι όμως αυτό που προσελκύει το διεθνές ενδιαφέρον στις εκλογές ακόμα και της Κοζάνης; Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τα ελληνικά πολιτικά πράγματα εκφράζουν -- αλλά από την ανάποδη -- το ιστορικό πολιτικό πνεύμα της εποχής. Οι προσπάθειες να κρυφτεί η οικουμενική διάσταση της κρίσης, αναδεικνύει ακριβώς αυτή την διάσταση. Ο αδίστακτος ατομισμός των υποψηφίων αναδεικνύει ακριβώς την ανάγκη εξατομίκευσης της πολιτικής. Ο διμετωπισμός και οι εκδηλώσεις του χρειάζονται βεβαίως σκέψη: με λίγα λόγια όμως, αυτό που συμβαίνει σήμερα στο εξουσιαστικό σύστημα, σαν κατάρα, αύριο θα συμβαίνει στην κοινωνία σαν ευχής έργο.