Πολιτική | ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Δευτ, 2 Δεκ 2013 | hits: 905
Ευτυχώς τρελαθήκαμε, αλλά ας μην τρελαθούμε τελείως!
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Δευτ, 2 Δεκ 2013

Το ότι τρελαθήκαμε, ως άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, είναι σίγουρο! Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε πως ήταν απολύτως λογικό που τρελαθήκαμε, πως ευτυχώς τρελαθήκαμε, αφού η κατάσταση που ζήσαμε θα μας ήταν αβίωτη αν δεν είχαμε τρελαθεί.

Τώρα όμως είναι καιρός βάλουμε φρένο πριν τρελαθούμε τελείως.

Πραγματικά, αν δεν είχαμε τρελαθεί, δεν θα ήταν δυνατό να φέρνει τα πάνω κάτω στην υφήλιο και να οδηγεί κατ' ευθείαν στην παγκόσμια σύγκρουση η κρίση των κοινωνικών σχέσεων και εμείς να παρακολουθούμε τον κύριο Τσίπρα να διαπληκτίζεται με τον κύριο Σαμαρά στο στυλ: «Γιατί δεν με κοιτάς όταν μιλάω ...» ο πρώτος, και «Γιατί όταν σε κοιτάω με πιάνουν τα γέλια ...» ο δεύτερος.

Με άλλα λόγια, ήταν λογικό που τρελαθήκαμε αφού βρεθήκαμε σε ένα πλανητικό τρελοκομείο γιατί στο τρελοκομείο δεν είναι δυνατό να ζήσεις αν δεν τρελαθείς.

Ο φασισμός και ο οπορτουνισμός, δυο πολιτικές ψυχικές αρρώστιες που φουντώνουν αναπόφευκτα σε μια εποχή που απαιτεί βαθιές και αφάνταστες αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις, μας τρέλαναν προκειμένου να βολευτούμε με ένα θεσμικό κοινωνικό σύστημα (το αστικό) απαξιωμένο από το 1917 και χρεοκοπημένο από το 1929.

Τελικά ευτυχώς τρελαθήκαμε, γιατί παρόλα αυτά δεν έχουμε άλλο σύστημα.

Αυτό το αστικό θεσμικό σύστημα, είναι καλώς ή κακώς ακόμα το σύστημα που έχουμε στο χωριό μας, παρόλο που το χωριουδάκι μας μεγάλωσε, "εκσυγχρονίστηκε", έγινε "πλανητικό", τα γαϊδουράκια έγιναν διαστημόπλοια, τα μονοπάτια έγιναν αεροδιάδρομοι και το παζάρι μεταφέρθηκε στην Κίνα.

Τώρα όμως τα πράγματα "ζόρισαν": όση τρέλα κι αν φορτωθούμε, δεν μπορούμε πια να ακούμε ότι η κρίση είναι "οικονομική" και "κρίση ανθρωπισμού" (!!!), με τις βιτρίνες να ξεχειλίζουν από την πληθώρα των αγαθών, και ότι χρειαζόμαστε "οικονομική" ανάπτυξη με την πραγματική οικονομία να δουλεύει ρολόι με απολυμένους το 70% των εργαζομένων.

Τελικά, δεν μπορούν να εκπροσωπήσουν τις διαφορές μας και τους καυγάδες μας ημών των "μαύρων" και των "κόκκινων" της κοινωνικής βάσης κάποιος "μαύρος καβαλάρης" σαν τον κύριο Σαμαρά και κάποιος "κόκκινος καβαλάρης" σαν τον κύριο Τσίπρα.

Δεν μπορούμε πια να ζούμε με την "ελπίδα" ενός "μαύρου ξέφωτου" από την μια και ενός "κόκκινου ξέφωτου" από την άλλη. Μέχρι τώρα καλώς τρελαθήκαμε, αλλά τώρα είναι καιρός να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λογικά.

κείμενο pdf
Δεν υπάρχει !