Η κατάργηση της ΕΡΤ και η "επανίδρυσή" της μέσα στο νέο πλαίσιο του εξουσιαστικού συστήματος που χαρακτηρίζεται από τον διμετωπισμό ήταν ένα πραξικόπημα που όμως είχε, μέσες-άκρες, αναγγελθεί. Δεν αναμενόταν, και μάλιστα τόσο ζωηρή, η άμεση αντίδραση του κόσμου της βάσης αλλά από την στιγμή που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να θεωρηθεί παράδοξη, όταν μάλιστα το πραξικόπημα γίνεται στον τομέα της ενημέρωσης, σε έναν τομέα της κοινωνικής λειτουργίας στον οποίο η ελληνική κοινωνία είναι ιδιαιτέρως ευαίσθητη. Και τέλος όσο θλιβερό κι αν είναι δεν είναι καθόλου παράδοξη η στερεότυπη γελοιότητα της ιδεολογικοπολιτικής αντιμετώπισης αυτού του πραξικοπήματος από τα επιτελεία της οπορτουνιστικής Αριστεράς.
Με άλλα λόγια οι εκδηλώσεις "έκπληξης" και "διάρρηξης ιματίων", απέναντι σ' αυτό το πραξικόπημα, από τους επιτελείς του φασιστοπορτουνιστικού διμετωπισμού, εκτός του ότι είναι εντελώς εκ του πονηρού, είναι και εντελώς γελοίες. Εντελώς γελοίες γιατί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως αρχίζοντας, το 2004, από τους ολυμπιακούς αγώνες, τον αρχαιότερο θεσμό της πατριαρχίας, δεν συμβαίνει τίποτε άλλο από την κατάργηση των θεσμών πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη και ιδιαίτερα στον τόπο μας όπου γεννήθηκαν οι θεσμοί.
Και επειδή για τους θεσμούς το κλάμα τρέχει ποτάμι από τους επιτελείς του οπορτουνισμού, πρέπει να πω πως κατά την άποψή μου η κατάργηση των θεσμών, αυτή καθεαυτή σαν κατάργηση, δεν είναι καθόλου αρνητικό φαινόμενο και σαν πολιτική η κατάργηση των θεσμών είναι το βασικό ιστορικό καθήκον της επαναστατικής Αριστεράς. Για την κοινωνία το φαινόμενο της απαξίωσης και της κατάργησης των θεσμών είναι απολύτως θετικό και η διάλυση των θεσμών είναι απολύτως επιθυμητή. Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα όλοι αυτοί οι δήθεν θεσμοί λειτουργούν αποκλειστικά και μόνο σε βάρος της κοινωνίας και οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης, όπου μπορούν, τους καταργούν από μόνοι τους με πρώτο και καλύτερο τον βασικό θεσμό της πατριαρχικής κοινωνίας που είναι ο γάμος.
Οι μόνοι που επιθυμούν την διατήρηση των θεσμών -- που άλλωστε είναι το συνώνυμο της εξουσίας -- και κλαψουρίζουν για την "απώλειά" τους, είναι οι επιτελείς της άχρηστης πλέον ακόμα και στο εξουσιαστικό σύστημα οπορτουνιστικής Αριστεράς και οι άτεκνοι πλέον εργατοπατέρες του συνδικαλισμού.
Αυτό από το οποίο κινδυνεύει η κοινωνία δεν είναι η κατάργηση των θεσμών αλλά ο θανατηφόρος τρόπος με τον οποίο γκρεμίζεται το θεσμικό σύστημα -- με την εν ψυχρώ καταδίκη σε θάνατο του προσωπικού του -- και μετά τα τερατουργήματα των "αγορών" που "ιδρύονται" στην θέση του κλινικά νεκρού θεσμικού συστήματος. Για την επικίνδυνη κατάσταση όμως που πράγματι δημιουργείται από την φυσιολογική καταιγίδα που συνοδεύει φυσιολογικά την κρίση -- που άλλωστε δεν είναι παρά η γενική κρίση του πατριαρχικού πολιτισμού -- βασικοί υπεύθυνοι είναι οι τσανακογλείφτες του οπορτουνισμού που δεν έκαναν τίποτα σε όλο το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα για να προετοιμάσουν την κοινωνία. Και τώρα ακόμα που η κρίση είναι εδώ κάνουν ότι μπορούν για να αφοπλίσουν την κοινωνία και να την παραδώσουν δέσμια στον φασισμό όπως την παρέδωσαν στην προηγούμενη πολιτική κρίση του συστήματος στην δεκαετία του 1960 που κατέληξε στην δικτατορία.
Τα κλάματα είναι εκ του πονηρού γιατί ούτε μπορούν ούτε θέλουν να σταματήσουν τα πραξικοπήματα: αυτό που θέλουν είναι να "πληρωθούν" για να συμμετάσχουν στα εκτελεστικά αποσπάσματα που θα παραταχθούν για την εκτέλεση του προσωπικού των θεσμών και να βρεθούν σε μια καλύτερη θέση στην κούρσα για την κατάληψη των θέσεων στα εκτρώματα που θα τους αντικαταστήσουν.
Βεβαίως το κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν ένα απαίσιο πραξικόπημα. Κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να χάσει το μεροκάματό του και να βρεθεί στο κενό, όχι μόνο το πλήθος των εργαζομένων στους μηχανισμούς αλλά ούτε καν οι «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» της "δημόσιας" τηλεόρασης που κορόιδευαν τον κόσμο της κοινωνικής βάσης από τις πρωινές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων. Είναι όμως εντελώς γελοίο να μιλάνε για πραξικοπήματα οι επιτελείς της οπορτουνιστικής Αριστεράς οι οποίοι με δασκάλους τους επιτελείς του ΚΚΕ, δεν έχουν άλλη οργανωτική πολιτική παρά ένα πραξικόπημα διαρκείας ενάντια στους ανθρώπους της ίδιας τους της κοινωνικής βάσης: αυτοί που έχουν διαλύσει την Αριστερά και τώρα την αποστρατεύουν για να φτιάξουν ιδιωτικούς στρατούς, φρουρές και σωματοφύλακες.
Είναι ιδιαιτέρως γελοίο να μιλάει για πραξικόπημα ο ανεκδιήγητος Τσίπρας (που τον σέρνουν όπου γουστάρουν οι κηδεμόνες του χωρίς να ρωτήσουν κανέναν) μια μέρα μετά το πραξικόπημα του ίδιου και των κηδεμόνων του για την κατάληψη της εξουσίας στην λυκοσυμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, με την αιφνιδιαστική τυπική διάλυση του ήδη ουσιαστικά διαλυμένου ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
Σε ότι αφορά της αντιδράσεις των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης: μπορεί ο κάθε άνθρωπος από αυτούς που ξεσηκώνονται να σκέφτεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που σκέφτεται κάποιος από τους επιτελείς του ενός ή του άλλου επιτελείου του "μαύρου" ή του "κόκκινου" μετώπου. Ο ξεσηκωμός όμως όλων μαζί των ανθρώπων της βάσης και η ομόθυμη καταδίκη του προαναγγελθέντος πραξικοπήματος για το οποίο μιλάμε εδώ είναι άλλης ποιότητας ζήτημα και σαν γεγονός αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη.
Προσωπικά βρήκα στην βαθύτερη λογική αυτού του ξεσηκωμού μια αναλογία με την βαθύτερη λογική του ξεσηκωμού του ελληνικού λαού ενάντια στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας τον Οκτώβρη του 1940: μια αναλογία που είναι χρήσιμη, αρκεί βέβαια να τηρηθεί ως αναλογία.
Ο κόσμος της κοινωνικής βάσης στην αρχή και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '40 δεν ξεσηκώθηκε για να επαναφέρει το καθεστώς της Μεταξικής δικτατορίας και ο κόσμος της κοινωνικής βάσης σήμερα δεν ξεσηκώνεται, όταν ξεσηκώνεται, για να επαναφέρει το καθεστώς του προηγούμενου εξουσιαστικού συστήματος και ειδικά δεν ξεσηκώνεται για να επαναφέρει το καθεστώς της ΕΡΤ στην προηγούμενή του κατάσταση.
Ασχέτως αν ο λόγος που ακούγεται από το στόμα του κάθε ανθρώπου της κοινωνικής βάσης δεν είναι παρά επανάληψη ή και η μίμηση των στερεότυπων με τα οποία του έχουν γανώσει τα αυτιά του οι θλιβερές γελοίες αυθεντίες του οπορτουνισμού, η συνολική λογική του συγκεκριμένου ξεσηκωμού, δεν είναι η επιστροφή σε μια προηγούμενη κατάσταση.
Κατά την άποψή μου ο κόσμος ξεσηκώνεται γιατί αντιλαμβάνεται από "διαίσθηση" -- μια διαίσθηση όμως που έχει συγκεκριμένους μηχανισμούς -- την τεράστια αλλαγή που συμβαίνει σήμερα στην παγκόσμια κοινωνία. Ο κάθε άνθρωπος της κοινωνικής βάσης αντιλαμβάνεται πως ο αποφασιστικός ρόλος στην αλλαγή που συμβαίνει σήμερα πέφτει στους ώμους του και ανταποκρίνεται όπως μπορεί σε μια αλλαγή που τον υποχρεώνει να επανέλθει στην θέση τους στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα από την οποία τον μετατόπιζε το θεσμικό κοινωνικό σύστημα που σήμερα γκρεμίζεται.
Ανταποκρίνεται ο κάθε άνθρωπος της κοινωνικής βάσης στην τεράστια κοινωνική αλλαγή που συμβαίνει σήμερα με τις ίδιες ιδέες που ανταποκρίνεται στην ίδια αλλαγή και η κάθε αυθεντία των φασιστικών και των οπορτουνιστικών επιτελείων.
Η διαφορά όμως είναι τεράστια. Και είναι αυτή η διαφορά που παράγει την βασική αντίθεση που συγκροτεί την σημερινή κοινωνία. Κάποια στιγμή θα φτάσει να λειτουργήσει αυτή η πραγματική αντίθεση και θα πρέπει οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης να είναι έτοιμοι να πάρουν μέρος στην συζήτηση ή στην αντιπαράθεση που θα ανοίξει. Η αντίθεση εκδηλώθηκε στις πλατείες και καθόλου παράδοξα εκδηλώνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Εκδηλώνεται τον τελευταίο καιρό στην σύγκρουση της Χαλκιδικής σε ένα ζήτημα που αφορά την παραγωγή. Εκδηλώνεται σήμερα στην περίπτωση του πραξικοπήματος για την "επανίδρυση" της ΕΡΤ σε ένα ζήτημα που αφορά την επικοινωνία. Αυτά είναι ζητήματα με τα οποία θα πρέπει να καταπιαστούμε και εγώ από την μεριά μου θα κάνω ότι μπορώ για να τα εξετάσω σε μεγαλύτερο βάθος.