H συνάντηση του αρχηγού της ελληνικής οπορτουνιστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα με τον εκπρόσωπο της ισραηλινής φασιστικής εξουσίας Σιμόν Πέρες δεν ήταν καθόλου μια από τις συνηθισμένες "πατάτες" του προέδρου Τσίπρα. Ήταν πραγματικά μια εθιμοτυπική συνάντηση με την πιο σκληρή έννοια της πολιτικής εθιμοτυπίας. Η διπλωματική επαφή των δύο ηγετών ήταν, κατά την γνώμη μου, ένα συμβολικό βήμα στην διεθνοποίηση του πρότυπου ελληνικού διμετωπισμού στην έκταση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε η συνάντηση, μέσα στο πλαίσιο του "κόκκινου μετώπου", με την εξαίρεση των έμπειρων επιτελών του ΚΚΕ, που προσέχουν τα δύσκολα, ήσαν η αποθέωση της πολιτικής ευτέλειας:
Κοινός παρονομαστής ωστόσο των αντιδράσεων ήταν η εναγώνια προσπάθεια των επιτελών του "κόκκινου μετώπου" να διατηρήσουν την προσωπική έξωθεν αριστερή μαρτυρία, βυθισμένοι μέχρι την μύτη μέσα στο βούρκο της οπορτουνιστικής πολιτικής.
Ο γενικός οπορτουνισμός τους σκεπάστηκε από τον καυγά αν "έπρεπε" ή "δεν έπρεπε" ο Τσίπρας να συναντήσει τον Πέρες. Και τέλος όλοι, αφού έκαναν το αριστερό τους show, έβαλαν με ανακούφιση την υπόθεση στο αρχείο.
* * * * * *
Από μόνη της η συνάντηση του Τσίπρα με τον Πέρες, -- εκτός ίσως από έναν συμβολισμό της παρακμής του συστήματος που προκύπτει από τις διαφορές ποιότητας και ηλικίας των προσώπων -- δεν έχει καμιά σημασία. Αποκτά εξαιρετική σημασία μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε με την άνοδο του πιο ασύδοτου και απροσχημάτιστου οπορτουνισμού στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μετά τις τελευταίες εκλογές.
Μιλάω για το πλαίσιο που δημιουργείται από το γεγονός ότι το ελληνικό εξουσιαστικό σύστημα δεν υπάγεται πια μόνο ουσιαστικά αλλά και τυπικά, με απευθείας εκ των άνω διακυβέρνηση, στο παγκόσμιο σύστημα της αυτοκρατορικής εξουσίας.
Η "στρατηγική" της "παραμονής στην Ευρώπη" άνοιξε την πόρτα της "εξουσίας" στον ΣΥΡΙΖΑ. Η "στρατηγική" αυτή όμως δεν συνεπάγεται μόνο την υποταγή σε μια δύναμη του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού υποσυστήματος αλλά και την στράτευση υπό την ίδια δύναμη στις βίαιες συγκρούσεις που θα επακολουθήσουν. Αυτό είναι το μείζον ζήτημα που αναδεικνύει η συνάντηση.
Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς παρών στην συνάντηση για να αντιληφθεί τι είπε (στην διπλωματική γλώσσα βεβαίως) ο Σιμόν Πέρες στον Τσίπρα. Του είπε, προφανώς πως από την στιγμή που αυτός και οι κηδεμόνες του αποφάσισαν να αφήσουν τις ντροπές (για τον "κυβερνητισμό") και να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι της εξουσίας που τους προσφέρθηκε, θα πρέπει να αποφασίσουν και σε ποιο από τα δύο φασιστικά στρατόπεδα θα στρατευθούν και σε ποιο από τα ανταγωνιζόμενα φασιστικά στρατηγεία -- εντός του στρατοπέδου που θα διαλέξουν -- θα υπαχθούν, εν όψει της πολεμικής σύγκρουσης που πλησιάζει.
Η απάντηση του Τσίπρα ουδεμία σημασία θα μπορούσε να έχει. Προφανώς θα παρέθεσε στον Πέρες τις γνωστές αερολογίες περί "ειρηνικής διευθέτησης του παλαιστινιακού" και περί "ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κρατικών εξουσιών".
Νομίζω όμως πως ούτε και ο Πέρες, είχε μεγάλη αγωνία να μάθει τις απόψεις του χαζοχαρούμενου συνομιλητή του, γιατί ούτε ο Πέρες, ούτε κανένας άλλος μπορεί να ξέρει από σήμερα πως θα διαμορφωθούν τελικά τα δυο φασιστικά μέτωπα, ποιες ακριβώς δυνάμεις θα συντεθούν σ' αυτά, και βέβαια ούτε ποιες ακριβώς αντιθέσεις θα αναπτυχθούν στο εσωτερικό των δύο μετώπων: προς το παρόν απλώς μοιράζονται τα χαρτιά.
Αυτό που προφανώς διαπίστωσε ο Πέρες από την συνάντηση είναι η προθυμία των θλιβερών επιτελών της μη-Αριστεράς να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία στο σφαγείο της τρίτης παγκόσμιας εξουσιαστικής σύγκρουσης, για να κερδίσουν μια θέση στην εξουσία που καταρρέει.
Κατά πόσο ο Πέρες έφυγε ευχαριστημένος από την δουλοφροσύνη των "ηγετών" της μη-Αριστεράς, πόσο τον εξυπηρετεί ο κρετινισμός τους, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Κατά την γνώμη μου δεν τον εξυπηρετεί.
* * * * * *
Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν την συνάντηση, επιβεβαιώνουν το περιεχόμενο της συζήτησης είναι αυτό που υποθέτει κανείς και σε τελευταία ανάλυση δείχνουν την αδυναμία της αυτοκρατορικής εξουσίας να ελέγξει μέσω του διμετωπισμού τις μεσογειακές κοινωνίες, εν όψει της σύγκρουσης που επίκειται.
Η αδυναμία να διατηρηθεί ο έλεγχος έχει δύο αιτίες:
Πρώτη αιτία: Από την στιγμή που η μη-Αριστερά των επιτελείων μπαίνει στο club της εξουσίας και στο πλαίσιο του διμετωπισμού, δεν μπορεί να έχει καμία πολιτική για το "κόκκινο μέτωπο" που να διαφοροποιείται, έστω και ελάχιστα αλλά πραγματικά, από το "μαύρο μέτωπο". Η σημερινή οπορτουνιστική πολιτική αντίθετα από την παλιά σοσιαλδημοκρατία, δεν έχει περιθώριο για ρεφορμιστικές προτάσεις και επομένως η άνοδός της στην εξουσία δεν μπορεί να χρησιμεύσει παρά μόνο σαν οπισθοφυλακή στην κατάρρευση του συστήματος.
Δεύτερη αιτία: Συνέπεια της απαξίωσης της οπορτουνιστικής πολιτικής είναι και η αντίστοιχη απαξίωση της ρεφορμιστικής οργάνωσης. Μετά από τις πουλημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις παρακολουθούμε και τις πολιτικές οργανώσεις να διαλύονται. Αδυναμία οργάνωσης όμως σημαίνει και αδυναμία επαφής με την μάζα της κοινωνικής βάσης. Στην θέση των ρεφορμιστικών οργανώσεων ξεφυτρώνουν τα προσωπικά fun clubs των επιτελών με βάση την δύναμη των οποίων ο καθένας διεκδικεί μια θέση εξουσίας στις λυκοσυμμαχίες που συγκροτούνται συγκυριακά και διαλύονται όταν παρέλθει η συγκυρία που τις επέτρεψε ή τις επέβαλε.
Η πολιτική και οργανωτική απαξίωση του σύγχρονου οπορτουνισμού και οι ιστορικές επιδράσεις της είναι ένα αυτοτελές θεωρητικό ζήτημα. Η συνάντηση πάντως του τοπικού οπορτουνισμού του Τσίπρα με τον διεθνή φασισμό του Πέρες αποκάλυψε το οργανωτικό μπάχαλο του ΣΥΡΙΖΑ και τις ιδεολογικοπολιτικές του αιτίες.
* * * * * *
Σαν πολιτική κίνηση του "αρχηγού" του "κόμματος" της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η συνάντηση Τσίπρα - Πέρες, εκτός από την "ονομαστική" της σημασία σαν άσκηση πολιτικής εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ολοφάνερα και μια επίθεση των κηδεμόνων του "προέδρου" στους "αριστερούς" της λυκοσυμμαχίας.
Αποκαλύφθηκε μέσα από τα συμφραζόμενα πως η λογική της "συλλογικής ηγεσίας" βρίσκεται από καιρό στα σκουπίδια και πως ο ΣΥΡΙΖΑ διοικείται από τους κηδεμόνες του Τσίπρα. Οι τελευταίοι βρήκαν την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους δήθεν "αριστερούς" επιτελείς. Θα μπορούσαν έστω να έχουν ενημερώσει τους επιτελείς της λυκοσυμμαχίας για την αυθαιρέτως ειλημμένη απόφαση. Προτίμησαν να τους αναγκάσουν να αποκαλύψουν δημόσια ότι δεν είχαν ιδέα για την συνάντηση και κυρίως να τους αφήσουν να αμυνθούν αυτοί στις επιθέσεις της "αριστερής" κριτικής με την οποία οι ίδιοι υποτίθεται ότι συμφωνούν.
Από την άλλη μεριά η συνάντηση οπορτουνισμού - φασισμού ξεφούσκωσε τις αερολογίες για λαϊκές συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και οι "αριστεροί" επιτελείς αναγκάστηκαν μια και καλή να αποδεχτούν και τυπικά την ιεραρχική συγκρότηση της λυκοσυμμαχίας με κορυφή τον "πρόεδρο" Τσίπρα και την αυλή των προεδρικών κηδεμόνων.
Για πόσο καιρό θα αντέξει, η οπορτουνιστική πολιτική, ξεκομμένη από την κοινωνική βάση την πίεση του φασισμού, αυτό είναι ένα ζητούμενο. Το σημαντικό δεδομένο όμως είναι πως η ιεραρχική - πυραμιδική σχέση της εξουσίας με την κοινωνική βάση συνεχίζει να λειτουργεί αλλά η θεσμική πυραμίδα έχει οριστικά και αμετάκλητα αναστραφεί και βρίσκεται σταθερά με την βάση της προς τα κάτω.
* * * * * *
Το φίδι από την τρύπα της οπορτουνιστικής πολιτικής, όπως είπα, ανέλαβε να το βγάλει ο κύριος Πάνος Τριγάζης. Δεν ξέρω αν το φίδι έκανε τον κόπο να ξεκουνηθεί αλλά πάντως η τρύπα της οπορτουνιστικής πολιτικής αποκαλύφθηκε σε όλη της την μεγαλοπρέπεια.
Ο κύριος Τριγάζης είναι υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική του ΣΥΝ και είναι μέλος της αντίστοιχης επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο αντι να διευθετήσει το ζήτημα ανακοινώνοντας την άποψη του ΣΥΝ ή του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοινώνει απλά την "προσωπική" του "γνώμη" (!!) υποστηρίζοντάς την με επιχειρήματα που είναι τα ίδια συζητήσιμα. Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε την επιφανειακή ομοφωνία (προκειμένου να υπάρχει το μαγαζί και να βγαίνει το μεροκάματο) που παρουσιάζουν τα κόμματα του "μαύρου μετώπου", η ΔΗΜΑΡ για παράδειγμα.
Αυτό που χαίρεται ο κύριος Τριγάζης είναι πως η «συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες» είναι μεν «πολυσυζητημένη» αλλά ευτυχώς «εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όχι στην κοινωνία». Ο τρόμος των οπορτουνιστών ήταν ανέκαθεν να μην τους πάρει χαμπάρι η κοινωνία. Ο τρόμος των σημερινών είναι μήπως η κοινωνία, που ξέρουν πολύ καλά ότι τους έχει πάρει χαμπάρι, αρχίσει να συζητάει τα ζητήματα που είναι αδύνατο να συζητήσουν οι ίδιοι.
Έπρεπε, κατά την "γνώμη" (!) του κύριου Τριγάζη να γίνει η συνάντηση; Όχι πως τον ρώτησαν (οι κηδεμόνες) πριν γίνει, αλλά βεβαίως έπρεπε! Στο κάτω της γραφής δεν απαγορεύεται αφού όπως «ορθότατα υπενθύμισε» και η "Αυγή" πριν από (μόλις) μια εξαετία «στις 15-2-2006 και ο Αλέκος Αλαβάνος είχε κάνει συνάντηση με τον τότε πρόεδρο του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, επισήμως επισκεπτόμενο τη χώρα μας.»
Προφανώς η "Αυγή" δεν υπενθύμισε στον κύριο Τριγάζη πως τον οπορτουνισμό δεν τον εφεύρε ο Τσίπρας και οι κηδεμόνες του αλλά υπήρχε και επί Αλέκου Αλαβάνου και πολύ πιο πριν. Είναι όμως εντελώς γελοίο να επικαλείται ένας από τους επιτελείς του ΣΥΝ τον (καλώς ή κακώς ουδόλως ενδιαφέρει) εξαναγκασμένο σε φυγή σοβαρό Αλαβάνο για να δικαιολογήσει μια πράξη του φαιδρού Τσίπρα και της εξουσιαστικής κλίκας που τον κηδεμονεύει.
Στα έξη χρόνια οπορτουνισμού που μεσολάβησαν, οι επιτελείς της λυκοσυμμαχίας έχουν συμμετάσχει επισήμως στο επικίνδυνο θέατρο της δήθεν αντιφασιστικής αριστεροσύνης (πρωτοβουλία "καράβι για την Γάζα" και πληθώρα ανακοινώσεων μεγαλόστομων εναντίον των "σφαγέων του παλαιστινιακού λαού") με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνιστούν οι επιτελείς της φασιστικής εξουσίας του Ισραήλ.
Ο κύριος Τριγάζης μας λέει: «Κατά τη γνώμη μου, ήταν ορθή και επιβεβλημένη η συνάντηση, όχι για λόγους εθιμοτυπικούς, αλλά για πολιτικούς και ιδεολογικούς.». Και για να υποστηρίξει την "γνώμη" του, εκτός από το "δεδικασμένο" που καθιέρωσε ο Αλαβάνος, για τις συναντήσεις με τους "σφαγείς του παλαιστινιακού λαού", παρουσιάζει και τις προ εξαετίας δηλώσεις του τελευταίου μετά την συνάντηση με τον Μοσέ Κατσάβ, στην θέση των δηλώσεων που δεν έκανε ο Τσίπρας.
«Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα να υπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια και τα δύο κράτη, και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, στα παλιά σύνορα πριν το 1967».
«Τέλος, ως μια δύναμη που είναι γνωστό ότι είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στο ρατσισμό, εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε ενέργεια αντισημιτισμού».
Στο τέλος αυτού του κειμένου θα εκθέσω την άποψή μου για αυτές τις θέσεις. Προς το παρόν ας δούμε πως χρησιμοποίησε την δεύτερη, από τις παραπάνω δύο, ο κύριος Τριγάζης, για να τριπλάρει αυτούς που εξέφρασαν την αντίρρησή τους για την συνάντηση.
Ο κύριος Τριγάζης θέτει αυθαιρέτως το "ιστορικό" ερώτημα, αν «υπάρχει στη χώρα μας και στην κοινωνία μας πρόβλημα αντισημιτισμού, που είναι μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού» και αφού κατά την γνώμη του «η απάντηση είναι καταφατική» πράγμα που προκύπτει από τα πρωτοσέλιδα των «ακροδεξιών εφημερίδων» (!!) θα έπρεπε να σκεφτούν «σύντροφοι και συντρόφισσες που τάσσονται κατά της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον Σιμόν Πέρες» ότι η «άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του αντισημιτισμού».
Έχουμε εδώ μια εκδήλωση της γνωστής άθλιας συνήθειας των επιτελών της μη-Αριστεράς να παίρνουν μέρος στην διαμάχη των φασιστικών ρευμάτων που παίζεται με το "δίλημμα" αντισημιτισμός ή αντισιωνισμός και της ακόμα αθλιότερης συνήθειας να φορτώνουν στο "DNA" της κοινωνίας τον συντηρητισμό που εκφράζεται σαν συνέπεια της δικής τους παραίτησης από την αριστερή πολιτική.
Ακόμα και αν το επιχείρημα στέκει, ο κύριος Τριγάζης μας λέει ότι αν ο Τσίπρας δεν πήγαινε να προσκυνήσει τον ("σφαγέα" κατά άλλες εκδοχές της δικής του πολιτικής) κύριο Σιμόν Πέρες, θα αποκαλύπτονταν ο βαθύς ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας!
Αλλά αυτή η αθλιότητα δεν είναι τίποτα μπροστά σ' αυτά που ξεστομίζει πιο κάτω ο "υπεύθυνος" κύριος Τριγάζης. Το προσκύνημα λέει ήταν απαραίτητο γιατί όπως «είναι παγκοσμίως αποδεκτό» ο αγώνας του «Παλαιστινιακού λαού για την απελευθέρωσή του από την ισραηλινή κατοχή και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους» έχει σαν προϋπόθεση «την συνύπαρξη με όρους ειρήνης και ίσης ασφάλειας με το κράτος του Ισραήλ».
Αλλά κάποιος πρέπει να πληροφορήσει τον κύριο Τριγάζη ότι ακόμα και αν η συνύπαρξη "δύο κρατών" είναι η λύση στο Παλαιστινιακό, τότε η "προϋπόθεση" μεταφέρεται στην απαίτηση το καθένα από τα "δύο κράτη" να εκφράζει τα ειρηνικά συμφέροντα της βάσης των δύο κοινωνιών. Κατά την γνώμη μου η πρόταση για την δημιουργία νέων "κρατών" όπως και για την αναμόρφωση των υπαρχόντων κρατών ("μεταπολιτεύσεις του λαού") είναι μια γελοία απάτη.
Ακόμα όμως κι αν παραβλέψουμε τον απατηλό χαρακτήρα της προοπτικής μιας τέτοιας "ειρηνικής" διευθέτησης τότε πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτή περνάει από την ανατροπή των φασιστικών καθεστώτων της περιοχής και όχι από την "αναγνώρισή τους.
Η αναταραχή άλλωστε στην γύρω από την Μεσόγειο περιοχή πηγάζει ακριβώς την σαπίλα των φασιστικών καθεστώτων. Την ανάγκη για αλλαγή, που προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να ικανοποιηθεί επειδή λείπει μια αριστερή πολιτική, την εκμεταλλεύονται τα ίδια τα τοπικά φασιστικά καθεστώτα για να αναμορφώσουν τα υπάρχοντα κράτη και να τα σταθεροποιήσουν μέσα στο νέο αυτοκρατορικό εξουσιαστικό πλαίσιο που πασχίζουν να διαμορφώσουν.
Εδώ ακριβώς έγκειται το ελληνικό πείραμα, χάρη στο οποίο ο θίασος σκιών του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται με το ένα πόδι στην κυβερνητική εξουσίας.
Και ιδού ο κύριος Τριγάζης: μας λέει ότι αν ο Τσίπρας δεν προσερχόταν στο προσκύνημα του Σιμόν Πέρες αυτό θα σήμαινε ότι οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ «δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ» που δεν είναι μόνο «ο Νετανιάχου ή ο Πέρες και η εκάστοτε μιλιταριστική ηγεσία του» αλλά εκτός από τους διάφορους Ισραηλινούς "ομόλογους" του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στον οπορτουνισμό (π.χ. το ΚΚ Ισραήλ), είναι «και οι χιλιάδες νεαροί πολίτες του Ισραήλ, που γίνονται λιποτάκτες από τον ισραηλινό στρατό, αρνούμενοι να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά κατεχόμενα» (!!!).
Μπορεί να το μην καταλαβαίνει ο κύριος Τριγάζης (αν και αμφιβάλω) αλλά αυτό που λέει είναι ότι οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι που με κίνδυνο της ζωής τους δεν αναγνωρίζουν το κράτος "τους", θα προσβάλλονταν αν ο ανεκδιήγητος "αρχηγός" του ΣΥΡΙΖΑ δεν πήγαινε να προσκυνήσει τον κύριο Πέρες.
Αν το άρθρο του κυρίου Τριγάζη είχε σταματήσει εδώ θα έλεγα πως ο "υπεύθυνος" δεν έχει αντιληφθεί σε τι περιπέτειες μπαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που έφαγε το δόλωμα της συμμετοχής στην εξουσία. Δεν σταματάει όμως: αναφέρεται και στην σημασία που έχει το παλαιστινιακό «για την ειρήνη στη Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή και σ' όλο τον κόσμο, [και] στις σχέσεις Ισλάμ - Δύσης». Όπου βεβαίως οι σχέσεις Ισλάμ - Δύσης εξελίσσονται σε σχέσεις άγριας σύγκρουσης.
Το προσκύνημα επομένως στον Πέρες δεν ήταν μόνο μια τυπική υποχρέωση του "αρχηγού" ενός κόμματος εξουσίας. Κατά την γνώμη μου, το προσκύνημα ήταν η εθελούσια είσοδος του ελληνικού διμετωπισμού στο εξουσιαστικό παιχνίδι για την επικράτηση στην παγκόσμια αυτοκρατορία και ολοκληρώνει την διαμόρφωση μιας αναγκαίας, μεν εξαιρετικά επικίνδυνης όμως παγκόσμιας σύγκρουσης.
* * * * * *
Η εξωτερική κριτική στην κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ότι καμιά από τις "δυνάμεις" (δηλαδή από τα επιτελεία -- που πρέπει με κάποια ευκαιρία να καταγραφούν) της μη-Αριστεράς, δεν βρίσκεται σε μια θέση έμπρακτης επίγνωσης της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε σήμερα σαν ελληνική κοινωνία. Όλοι αυτοί απλώς ονειρεύονται μια αναμόρφωση της διάταξης των "δυνάμεων" στο "κόκκινο μέτωπο" που θα τους προσπορίσει μια καλύτερη θέση στον εσωτερικό ανταγωνισμό.
Από αυτή την άποψη είναι χαρακτηριστική η αντίδραση των παραγόντων της πρωτοβουλίας "ένα καράβι για την Γάζα" που νιώθουν ότι στην νέα κατάσταση που δημιουργείται οι λεονταρισμοί τους δεν έχουν πια θέση και επομένως πρέπει να ψάξουν για καινούρια "θεάματα".
Είναι όμως επίσης χαρακτηριστική και η αψιμαχία των (εντός των οπορτουνιστικών τειχών) "αριστερών" επιτελών της ΚΟΕ, με τους (εκτός των τειχών) "αριστερούς" της αφόρητα ρητορικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η αψιμαχία διεξάχθηκε από τις σελίδες του facebook.
Το facebook έχει το "καλό" ότι μπορούν να ξετυλιχθούν τεράστιας σημασίας καυγάδες χωρίς να αντιληφθεί τίποτα το "κοινό" που συμμετέχει στο "μέσο" (!) εκτός αν κάποιος παράγοντας του καυγά τον κοινοποιήσει και πάλι σε ένα κοινό που αποτελείται από τους "φίλους" του. Και πάλι, μετά από μια δυο μέρες ο καυγάς εξαφανίζεται από την δημοσιότητα: έτσι έγινε και με την συγκεκριμένη αψιμαχία!
Ωστόσο, η αψιμαχία ήταν χαρακτηριστική. Αφορμή είχε την ανακοίνωση του "διεθνούς διαδηλωτή" (κατά τον κύριο Τριγάζη) Τάσου Κουράκη, την οποία κοινοποίησε και στο facebook ένας μπαλαντέρ της μη-Αριστεράς.
Κάποιος από τους "αγωνιστές" της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαμποτάρισε, από τα αποδυτήρια τον καυγά σχολιάζοντας: «για να έχουμε αυτή την εξωτερική πολιτική αύριο, να μην ξεχάσουμε να ξανακαλέσουμε τον κόσμο να ψηφίσει σύριζα την επόμενη φορά». Ακολούθησε μια ανταπάντηση από τον "μπαλαντέρ" που αναφερόταν στο μικρό ποσοστό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές, και η συζήτηση εκτροχιάστηκε με δήλωση των "αγωνιστών" της "αντικαπιταλιστικής" συνιστώσας ότι «πάντως αν το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν το 27% ή έστω 20% , τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά τώρα!»(!!)
Από κει και κάτω το ζήτημα της συνάντησης του Τσίπρα με τον Πέρες, που υπήρξε η αφορμή της συζήτησης ξεχάστηκε και η συζήτηση μετατράπηκε σε μια σειρά από χαμηλού επιπέδου λεκτικούς διαξιφισμούς με ουσιαστικό αντικείμενο, ποιος από τους επιτελείς της μη-Αριστεράς έχει μεγαλύτερη την ικανότητα να αποσπάσει τις ψήφους των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η παρέμβαση του Γιώργου Παπαϊωάννου από τους κορυφαίους επιτελείς της ΚΟΕ, ο οποίος όπως ήταν φυσικό με το καλημέρα άρχισε να απολογείται για την ύπαρξη της οργάνωσής του στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «ορισμένοι έχετε πραγματικά μεγάλο πρόβλημα. Καταρχήν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι κάποιος μπορεί να είναι σε ένα χώρο έχοντας βασικές συμφωνίες αλλά και διαφωνίες».
Η μόνη διαφωνία που εξέφρασε όμως σχετικά με το αντικείμενο της συζήτησης ήταν να συμφωνήσει με κάποιον από τους "προλαλήσαντες" ότι ο Πέρες είναι "καριόλης σιωνιστής" (!!) και να θάψει το ζήτημα εκφράζοντας την άποψη πως «οι βαρβάτοι της "αντικαπιταλιστικής" αριστεράς [ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ] δεν ήθελαν να γυρίσει την πλάτη ο Τσίπρας στον (όντως για μένα) καριόλη σιωνιστή [αλλά ήθελαν] να συναντηθεί μαζί του ο Τσίπρας για να βρουν πολιτικό περιεχόμενο για καμιά βδομάδα. Μέχρι να ξεχαστεί αυτό και να βρεθεί κάποια άλλη (υπαρκτή ή φανταστική) πατάτα να ασχοληθούν»
Με άλλα λόγια παραδέχτηκε ότι η ΚΟΕ δεν έχει άλλο ρόλο παρά να αποκρούει την αντιπολιτευτική ρητορεία των επιτελών που ανταγωνίζονται τον ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που ο Τσίπρας και οι κηδεμόνες του κάνουν κάποια δήθεν "πατάτα".
Υπάρχουν πολλά ακόμα να ειπωθούν για το στυλ της πολιτικής που προωθείται στο πλαίσιο του διμετωπισμού το συμπέρασμα που βγαίνει ωστόσο είναι ότι οι επιτελείς της οπορτουνιστικής μη-Αριστεράς είναι εγκλωβισμένοι στην πορεία της ένταξής τους σε ένα από τα στρατόπεδα που σχηματίζονται εν όψει της ολέθριας παγκόσμια σύγκρουσης που επίκειται.
* * * * * *
Όπως είπα πιο πάνω, ο κύριος Πάνος Τριγάζης πρόβαλε σαν "πάγιες θέσεις" του ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις που δήλωσε ο Αλέκος Αλαβάνος βγαίνοντας από την συνάντηση με τον πρόεδρο του Ισραήλ το 2006. Ας ξαναδούμε αυτές τις θέσεις:
«Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα να υπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια και τα δύο κράτη, και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, στα παλιά σύνορα πριν το 1967».
«Τέλος, ως μια δύναμη που είναι γνωστό ότι είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στο ρατσισμό, εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε ενέργεια αντισημιτισμού».
Ο Αλαβάνος είναι ένας σοβαρός άνθρωπος (όπως άλλωστε και ένα πλήθος άλλων επιτελών -- όχι όλοι όμως) αλλά και ο ΣΥΝ ήταν από γεννησιμιού του μια σοβαρή συνιστώσα της οπορτουνιστικής μη-Αριστεράς. Οι θέσεις που πρόβαλλε επομένως ο Αλαβάνος πριν 6 χρόνια και τις ξανά-προβάλλει σήμερα ο κύριος Τριγάζης, βάζοντάς τις στο στόμα του Τσίπρα, δεν έχουν καμιά σχέση με μια σοβαρή αριστερή λογική.
Για την πρώτη θέση, ξαναείπα πιο πριν ότι είναι μια απλή ευχή, αλλά μια ευχή εξαιρετικά επικίνδυνη στο βαθμό που σπέρνει την αυταπάτη ότι μπορεί να δημιουργηθούν σήμερα "κράτη" τα οποία θα συνυπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια. Ας μας πει κάποιος από τους επιτελείς του "ειρηνόφιλου" οπορτουνισμού ένα παράδειγμα στην μεταπολεμική ιστορία "νέου" κράτους που "συνυπήρξε" ειρηνικά με τα γειτονικά του. Δεν υπάρχει ούτε ένα, ενώ αντίθετα όπου υπήρξε αίτημα δημιουργίας "νέου" κράτους ή και αναμόρφωσης ενός παλιού ξεσηκώθηκαν συγκρούσεις και έρευσε αίμα.
Θα αναρωτηθεί κανείς: τότε ποια πρέπει να είναι η θέση της ελληνικής Αριστεράς απέναντι στο παλαιστινιακό; Πρέπει μήπως να μείνει αδιάφορη μπροστά στην σύγκρουση και στο αίμα που χύνεται; Βεβαίως όχι. Ας δούμε όμως πρώτα την δεύτερη θέση που ξέθαψε, ως πάγια ο κύριος Τριγάζης.
Έχω γράψει πολλές φορές για την μεγάλη ιστορία του κατακερματισμού του κοινωνικού κινήματος σε μικρά κοινωνικά κινηματάκια που συντίθενται από το αντι σαν πρώτο συνθετικό (αντι-εθνικισμός, αντι-ρατσισμός, αντι-σεξισμός αντι-ομοφοβία, αντι-αποκλεισμός κλπ, κλπ,) που εξυπηρετούν διάφορους μαγαζάτορες να ανοίξουν τα μαγαζάκια τους και να τρώγονται μεταξύ τους και το επαγγελματικά τους δικαιώματα.
Το "φιλέτο" όμως των "ειδικών" κινημάτων είναι ο αντι-αντισημιτισμός το οποίο παίζει δικαιωματικά στην κεντρική πολιτική και μάλιστα στην παγκόσμια. Ας μη ξεχνάμε ότι για παράδειγμα, ένα από τα προσχήματα της πειρατικής εισβολής στο Αφγανιστάν ήταν ότι ο τοπικός φασισμός δεν αναγνώριζε το ολοκαύτωμα.
Τι σήμαινε λοιπόν ακριβώς "ενέργεια αντισημιτισμού" όταν αναφέρθηκε σε τέτοιες ενέργειες ο Αλαβάνος και τι σημαίνει πολύ περισσότερο αυτή η έκφραση όταν ξεθάβεται σήμερα από τον κύριο Τριγάζη;
Σημαίνει, κατά την γνώμη μου, ότι αν οι επιτελείς του φασιστικού καθεστώτος του Ισραήλ εμπλακούν σε έναν πόλεμο με κάποιο από τα φασιστικά γειτονικά καθεστώτα, χωρίς φυσικά να ζητήσουν την φιλειρηνική γνώμη των επιτελών του ΣΥΡΙΖΑ, οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης θα πρέπει να πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των μιλιταριστών του Ισραήλ που θα είναι τα "θύματα" της "αντισημιτικής ενέργειας" των φασιστών ισλαμιστών.
Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αλλά όταν αρχίσει ο χορός, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι θα κάνει, μια κυβέρνηση του ανεκδιήγητου Τσίπρα και των κηδεμόνων του όταν της ζητήσει το ΝΑΤΟ να στείλει στρατό.
* * * * * *
Τι πρέπει επομένως να κάνει η Αριστερά; Μα αλήθεια, ποια Αριστερά; Η οπορτουνιστική μη-Αριστερά των επιτελείων; Αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αυτή όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει κανένα πολιτικό πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας αλλά όπως αποδείχτηκε τα 2, τα 4, τα 8, τα 38, τα 48, τα 68 τελευταία χρόνια είναι το βασικό πολιτικό πρόβλημα αυτής της κοινωνίας.
Η αριστερή πολιτική όμως υπάρχει ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη που να την υιοθετεί. Θα την υιοθετήσουν χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι όταν πια δεν θα έχουν να διαλέξουν παρά ανάμεσα στον κυριολεκτικό θάνατο της κοινωνίας και στην αριστερή πολιτική.
Η λύση για το παλαιστινιακό δεν είναι η δημιουργία ενός νέου κράτους που απλώς θα πρέπει να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ. Αν υπάρξει η δυνατότητα να δημιουργηθεί ένα νέο κράτος ακόμα και υποταγμένο στο Ισραήλ -- γιατί αυτή είναι η αναγνώριση που απαιτείται -- η νέα ισορροπία δυνάμεων θα οδηγήσει σε νέα σύγκρουση.
Η γενική κατεύθυνση για την λύση στο παλαιστινιακό έχει δύο πλευρές:
Η λύση αυτή δεν είναι εύκολη αλλά είναι η μοναδική εφικτή, αντίθετα από την οπορτουνιστική ρητορεία περί "ειρηνικής συνύπαρξης" που είναι εύκολη αλλά δεν είναι λύση και αντίθετα έχει στοιχήσει στην ανθρωπότητα ποτάμια αίματος. Η πραγματική λύση μπορεί να επιτευχθεί με την συμπαράσταση των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης όλων των κοινωνιών της Μεσογείου και όλων των κοινωνιών του κόσμου. Και επειδή ακριβώς η πραγματική λύση είναι εξαιρετικά δύσκολη δεδομένου ότι έχει να αντιμετωπίσει την σημερινή διαμορφωμένη πραγματικότητα, καλά είναι να αρχίσουμε να την σκεφτόμαστε όσο πιο νωρίς γίνεται.