Υπαρκτή Αριστερά | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1882
Η θύελλα της κοινωνικής αλλαγής και η απάτη της "μεταπολίτευσης του λαού". (Ι)
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 11 Μαρτ 2012

Το πρώτο από μια σειρά κειμένων με τον ίδιο τίτλο που αποσκοπούν στην αποκάλυψη της απάτης που συνιστά το σύνθημα της "μεταπολίτευσης του λαού". Στο πρώτο κείμενο τοποθετείται η ιδέα ενός τέτοιου συνθήματος στο ιστορικό της πλαίσιο.

 

 

Υποστηρίζω από καιρό ότι η "μεταπολίτευση του λαού" που έχει λανσαριστεί από τον Ρούντι Ρινάλντι της ΚΟΕ, είναι μια επικίνδυνη φασιστική ανοησία και πρέπει να γίνει σαφές ότι έχουν μεγάλη ευθύνη των ανθρώπων της ΚΟΕ (αυτών που δεν έχουν αποφασίσει να κάνουν καριέρα εξαπατώντας την κοινωνία) γιατί έχουν ανεχθεί ή και έχουν εκθρέψει την κατάσταση που έχουν δημιουργήσει εν αγαστή συμπνοία οι σεσημασμένοι εκ των επιτελών της.

Η πολιτική που υποδηλώνει η "μεταπολίτευση του λαού" είναι επικίνδυνη όχι τόσο επειδή είναι φασιστική όσο επειδή είναι βλακώδης. Βολεύει τους ενσωματωμένους στο σύστημα επιτελείς της "υπαρκτής" οι οποίοι είναι ανίκανοι να σκεφτούν και να προωθήσουν οποιαδήποτε πολιτική που δεν θα ήταν βλακώδης. Αποσκοπεί στην συγκέντρωσή τους σε μια νέα λυκοσυμμαχία.  Αν η ελληνική κοινωνία πέσει τελικά θύμα της απάτης που συνιστά η "μεταπολίτευση του λαού" θα αναγκαστεί να περάσει το υπόλοιπο της μετάβασης προς το επόμενο κοινωνικό σύστημα ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά των ποικίλων τάσεων του σύγχρονου φασισμού, με ανυπολόγιστο κόστος σε αίμα και σε καταστροφή.

Η αριστερά δεν μπορεί να μιλάει για μεταπολίτευση γιατί η κρίση έχει ήδη αποσαθρώσει το εξουσιαστικό αστικό σύστημα κοινωνικών και έχει ήδη οδηγήσει την παγκόσμια κοινωνία στο τρίτο και πιο δύσβατο, κομμάτι του ιστορικού δρόμου προς το επόμενο σύστημα κοινωνικών σχέσεων που δεν θα είναι εξουσιαστικό.

Η φυσιογνωμία της κρίσης δείχνει, ότι (α) η αλλαγή του συστήματος παραγωγής και διανομής έχει ήδη ολοκληρωθεί, ότι (β) το παλιό πολιτικό σύστημα έχει ήδη γκρεμιστεί και ότι (γ) αναδύονται μορφές που τείνουν να απορρίψουν τον εξουσιαστικό χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων.

Η κρίση με άλλα λόγια έχει ήδη φτάσει στο γκρέμισμα του αστικού ανταγωνιστικού πολιτισμού και το τρίτο κομμάτι του δρόμου που διανύουμε σήμερα είναι αυτό που άρχισε στην δεκαετία του '60 με την επίθεση της Πολιτιστικής Επανάστασης ενάντια στην πολιτική και ακαδημαϊκή αυθεντία που κατέληξε στην μεταρρυθμιστική θύελλα του Μάη του '68 η οποία συγκλόνισε τα πανεπιστήμια όλου του κόσμου.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στο κέντρο της θύελλας, στο βαθμό που στην ελληνική κοινωνία εκφράζεται η ουσία της παγκόσμιας κρίσης. Αυτό όμως συγχρόνως σημαίνει ότι η αναγκαία ουσιαστική αλλαγή στην συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας, δεν είναι δυνατή αν (α) δεν γίνει κατανοητή η ιστορικότητα της κοινωνικής αλλαγής, αν (β) δεν συνδεθεί με την κοινωνική αλλαγή σε όλον τον κόσμο και τέλος αν (γ) δεν αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία μια πρωτοποριακή-παραδειγματική πολιτική, που θα επηρεάσει όλον τον κόσμο.

Από τον δρόμο της κοινωνικής αλλαγής δεν είναι δυνατό να λείψει η συντηρητική πλευρά της κοινωνίας και επομένως η πολιτική της έκφραση. Είναι ωστόσο δυνατόν και απαραίτητο να αντιμετωπιστεί όσο πιο έγκαιρα γίνεται ο εκφασισμός της συντηρητικής πολιτικής. Όσο αναβάλλεται αυτή η αντιμετώπιση τόσο γίνεται πιο πιθανό το κόστος σε ανθρώπινη δυστυχία, στην αναπόφευκτη πορεία της κοινωνικής αλλαγής να είναι τεράστιο.

Τελικά αν η οπορτουνιστική πολιτική συνεχίσει να καπελώνει την επαναστατική πλευρά της κοινωνίας, τότε ο δρόμος της αλλαγής θα διανυθεί σε μεγάλο διάστημα υπό την φρικαλέα ηγεμονία του φασισμού.

Η αδυναμία της συντηρητικής πολιτικής να αντιληφθεί τον επαναστατικό - διαλεκτικό χαρακτήρα της εν εξελίξει κοινωνικής αλλαγής είναι δεδομένη. Το όνειρο επομένως μιας νέας μεταπολίτευσης ήταν αναμενόμενο για την συντηρητική πλευρά της κοινωνίας και ήδη αυτός ο στόχος προωθείται από το "μαύρο μέτωπο" και συγκινεί ένα μεγάλο κομμάτι της. Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα του Γιώργου Παπανδρέου, δεν ήταν παρά η αρχή αυτής της νέας μεταπολίτευσης.

Η Αριστερή πολιτική (αν υπήρχε) δεν θα είχε μελετήσει  την φυσιογνωμία της σύγχρονης όξυνσης της κρίσης και θα είχε ήδη αντιπαραθέσει στο συντηρητικό όνειρο μιας νέας μεταπολίτευσης την αναγκαιότητα της κοινωνικής αλλαγής. Αντίθετα οι επιτελείς της "υπαρκτής" έχουν παρακολουθήσει αμήχανα την ενδυνάμωση των φασιστικών τάσεων, δίνοντας "μάχες" οπισθοφυλακής στο έδαφος στο οποίο τους έσπρωχναν οι εκάστοτε κυρίαρχοι χειριστές του εξουσιαστικού συστήματος και με τους όρους που οι ίδιοι επέβαλαν.

Η μεταπολίτευση του λαού που αντιπαραθέτει ο Ρινάλντι στην νέα μεταπολίτευση του "μαύρου μετώπου" δεν είναι παρά μια "εναλλακτική" αριστερότροπη εκδοχή της φασιστικής πολιτικής και επιπλέον μια πολιτική βλακώδης! Ο Ρινάλντι φαντάζεται ότι αρκεί η λεξούλα "λαός" (που επιπλέον έχει χάσει την σημασία της) για να μετατραπεί η νέα μεταπολίτευση σε μια μεταπολίτευση του "κόκκινου μετώπου". Ο πανικός που τον έχει καταλάβει δεν του επιτρέπει να σκεφτεί ότι η λέξη "μεταπολίτευση" παραπέμπει με τόση σαφήνεια στην συνέχιση της χουντικής πολιτικής χωρίς την χούντα που κανένα ρητορικό τέχνασμα δεν μπορεί τώρα πια να την εξωραΐσει.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι για άλλη μια φορά ένα πολιτικό σωσίβιο προσφέρεται στο χρεωκοπημένο εξουσιαστικό σύστημα από την "υπαρκτή" και μάλιστα από την παρακμιακή κατάληξη του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος που εκφράζουν οι επιτελείς της ΚΟΕ. Ο φασισμός δεν αναπτύσσεται απλά και μόνο σαν αντίβαρο στην επαναστατική πολιτική όταν η κρίση εξαρθρώνει τελείως την συντηρητική πολιτική. Αναπτύσσεται κυρίως αξιοποιώντας τους την κληρονομιά του επαναστατικού κινήματος που φέρνουν μαζί τους οι εξαθλιωμένοι επιτελείς του όταν ενσωματώνονται στο σύστημα.

Στο επόμενο δεύτερο μέρος θα εξετάσω το απατηλό περιεχόμενο της "μεταπολίτευσης του λαού" στις βασικές του λεπτομέρειές.