Θυμάται τάχα κανείς, από τους Αριστερούς της κοινωνικής βάσης, την προεκλογική ατάκα του σημερινού πρωθυπουργού, «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»; Αυτή η ατάκα χάρισε στον Γ. Παπανδρέου την νίκη στις εκλογές που ακολούθησαν, έστειλε στην ελληνική κοινωνία μια σοβαρότατη προειδοποίηση για την επικίνδυνη διαδρομή που έχει μπροστά της και κυρίως αποτέλεσε μια ηχηρή υπόμνηση για την εγκληματική αφασία της αριστερής πολιτικής μπροστά στην ιστορική αλλαγή που συντελείται.

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν μπορεί να έχει συναίσθηση της σοβαρότητας του αποφθέγματος που ξεστόμισε. Από πολύ καιρό, το παγκόσμιο εξουσιαστικό σύστημα βουλιάζει και είναι φανερό ότι προκαλούνται σοβαρότατες αλλαγές, ανεξάρτητες από την βούληση των αγοραίων επιτελών της εξουσίας. Ακόμα και σήμερα όμως οι επιτελείς θέλουν να αγνοούν ότι το αλλοπρόσαλλο πειραματικό πολιτικό σενάριο που εφαρμόζει η κυβέρνηση, δεν αποτελεί μεταρρύθμιση αλλά επιτάχυνση του ναυαγίου του εξουσιαστικού συστήματος.

Το πείραμα που διεξάγεται στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας αποσκοπεί στην σωτηρία των επιτελών του εξουσιαστικού συστήματος που τώρα παλεύουν με τα κύματα πασχίζοντας να σώσουν την θεσμική τους υπόσταση. Ελπίζουν ότι θα τους περιμαζέψει ένα νέο εξουσιαστικό ναυαγοσωστικό για να συνεχίσουν τον ανταγωνισμό τους στο πλαίσιο ενός νέου μνημονιακού-τροϊκανικού δικομματισμού. Ξεχνούν στην απελπισία τους ότι το πείραμα δεν αφορά την Ελλάδα, αφορά το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας.

Η σύγχρονη, ελεεινής μορφής, αυτοκρατορία, συνίσταται στην κατάργηση της παρωχημένης ιμπεριαλιστικής εξάρτησης μεταξύ ανεπτυγμένων και μη χωρών και στην υπαγωγή των κοινωνιών του πλανήτη στο ενιαίο δίκτυο των λεγομένων χρηματοπιστωτικών αγορών. Ένα δίκτυο που έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά δεν είναι θεσμός εφόσον δεν αγκυρώνει στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα.

Η κοινωνία απ' την άλλη συγκροτείται σαν σύστημα πραγματικών σχέσεων αλλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την συμβολική σήμανση των σχέσεων. Το πείραμα επομένως για την υπέρβαση της παγκόσμιας κρίσης με την αντικατάσταση ενός συστήματος που βυθίζεται με ένα σύστημα που δεν μπορεί να υπάρξει, αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για την κοινωνία.

Απ' την άλλη μεριά το ναυάγιο του εξουσιαστικού κοινωνικού συστήματος πρόκυψε αναπόφευκτα σαν κατάληξη της ιστορικής πορείας της ελληνικής κοινωνίας στην μεταπολεμική, μεταπολιτευτική και μεταψυχροπολεμική περίοδο. Οι όροι όμως του ναυαγίου καθορίστηκαν από την ανεπάρκεια της αριστερής πολιτικής στον ρόλο της που ήταν και είναι η κατανόηση του ιστορικού χαρακτήρα της κοινωνικής πορείας και η ανάπτυξη της αντίστοιχης πολιτικής.

Το παρατεταμένο πένθος των αριστερών για μια Αριστερά που έχει από καιρό πεθάνει, είναι η πιο επικίνδυνη πλευρά της σημερινής πολιτικής συγκυρίας. Εμποδίζει την κοινωνία να συνειδητοποιήσει ότι τα επιτελεία της υπαρκτής Αριστεράς, είναι το σημαντικότερο μέρος του εξουσιαστικού θεσμικού συστήματος και η πηγή της αυταπάτης πως το εξουσιαστικό σύστημα μπορεί να αναπαραχθεί. Η μόνη Αριστερά που μπορεί να υπάρξει θα προκύψει από την οργάνωση των αριστερών της κοινωνικής βάσης από μηδενική βάση και προσαρμοσμένη στους σύγχρονους όρους επικοινωνίας.

Οι προϋποθέσεις για μια τέτοια οργάνωση έχουν ήδη αναδυθεί. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης σε κάποια φάση του ναυαγίου θα αντιληφθούν ότι η παραδοσιακή Αριστερά έχει ήδη πεθάνει αλλά τα καθήκοντα της σημερινής Αριστεράς υπάρχουν ολοζώντανα μπροστά τους: Ο οργανωτικός εκσυγχρονισμός της κοινωνικής βάσης. Η αποκατάσταση του ζωτικού μέρους της πρωτογενούς παραγωγής. Η θεωρητική διευκρίνιση της κοινωνικής προοπτικής.

Το άμεσο μέλλον θα δείξει πόσο βαθειά θα χρειαστεί να βουλιάξει η ελληνική κοινωνία, ώσπου να απαλλαγεί απ' το βάρος του εξουσιαστικού συστήματος που την τραβάει στον βυθό του θανάτου και να βγει πάλι αναγεννημένη στην επιφάνεια της ζωής.