Ιστορικό της Αριστεράς | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 2530
Ο Ρινάλντι της ΚΟΕ και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Πέμπ, 16 Σεπτ 2010

Αυτό που θαυμάζει κανείς στον κύριο Ρούντι Ρινάλντι (πολιτικός αυτοπροσδιοριζόμενος ως  επαναστάτης, ιδιοκτήτης και ισόβιος διευθυντής της κοε, προσφάτως συνδιευθυντής του "Δρόμου της Αριστεράς" και συγγραφέας συνθέτης προτύπων αυτοπροβολής και υποκρισίας) είναι το αγέρωχο ύφος με το οποίο κάνει τον ανήξερο για τις προηγούμενες γκάφες του, όταν εκθέτει τα σχέδιά του για τις επόμενες. Αυτή την φορά τον θαυμάζουμε να μιλάει για το μέλλον του συριζα (διαβάστε και θαυμάστε  εδώ ). Για να εξηγούμαι, μιλάω για γκάφες παίρνοντας σαν υπόθεση εργασίας το αληθές της αριστερότητάς του και με την λογική ότι οι πολιτικές εμπνεύσεις και πράξεις ενός αριστερού που βλάπτουν την Αριστερά και την κοινωνία είναι γκάφες. Για μένα, και επειδή το θεωρώ αστείο να μιλάμε για προδοσίες στο σημερινό μπάχαλο για προδοσίες και τέτοια, ο κύριος Ρινάλντι είναι ο ίδιος μια μεγαλειώδης "γκάφα" της Αριστεράς. Άλλο ζήτημα τώρα, πώς έκανε η Αριστερά τέτοια γκάφα, αν θα μπορούσε να την αποφύγει και ακόμα ποια είναι η ιστορική χρησιμότητά της. Όπως και να έχουν τα πράγματα, το επείγον σήμερα πρόβλημα του κόσμου της Αριστεράς είναι να απαλλαγεί από ηγέτες τύπου Ρινάλντι και να αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά, πάνω στο ζήτημα των "ηγετών" και των "ηγεσιών" και των επιτελείων γενικότερα.

Υπάρχει ένα ζήτημα: Είναι σωστό να ασχολείται κάποιος σαν εμένα με τα "προσωπικά" κατορθώματα κάποιου σαν τον Ρινάλντι στον συριζα αφού έχει τοποθετήσει από την πρώτη στιγμή τον εαυτό του έξω και από την κοε του Ρινάλντι και από τον συριζα; Η απάντηση είναι ότι στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Μόνο προσωπική μπορεί να είναι η κριτική και άλλωστε ακριβώς έτσι γίνεται από όλους. Εντελώς προσωπικά με έχει διαβάλει ο Ρινάλντι στους χώρους που ελέγχει. Κι ακόμα όλοι τοποθετούνται έξω και από την νεα δημοκρατια, και από το πασοκ, και από το κκε, και από το λαος, αντιμετωπίζουν όμως προσωπικά τους ανθρώπους που εκφράζουν την πολιτική τους. Απλά είναι υποκρισία να απειλούν μερικοί, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους βουλευτές του πασοκ ότι θα τους διαγράψει ο λαός αλλά να μην έχουν ακόμα σκεφτεί ότι ορισμένους ηγέτες της αριστεράς ο λαός θα πρέπει να τους κρεμάσει ανάποδα.

Τέλος πάντων αυτή την ιστορική στιγμή την κοινωνία δεν την εμποδίζει να ορθοποδήσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα, γενικά και αφηρημένα, αλλά αυτή η απομίμηση αριστερής πολιτικής που έχουν εισάγει άνθρωποι σαν τον κύριο Ρινάλντι στο πολιτικό σύστημα.

Σ' αυτή την ιστορική στιγμή το βάρος της πολιτικής κίνησης έχει πέσει -- όχι βέβαια στην συμμαχία των λύκων που είναι το επιτελείο του συριζα αλλά -- στον ποικίλο κόσμο που συγκεντρώνεται κάτω από τις "σημαίες" και τα "μπαϊράκια" των "συνιστωσών" του συριζα. Το έργο επομένως στο οποίο θα εξαναγκαστεί από την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων ο κόσμος αυτός είναι από την μια να σπάσουν τα στεγανά που δημιουργούν οι επιτελείς των συνιστωσών γύρω από τον κόσμο που τους ακολουθεί, και από την άλλη να ξεψαρώσουν από τον σεβασμό της αυθεντίας αυτών των φαιδρών που παριστάνουν τους ηγέτες των θραυσμάτων της πάλαι ποτέ Αριστεράς. Ε, λοιπόν αυτοί που ξελασπώνουν τους "ηγέτες" και τους δίνουν τα "σκονάκια" για να περνάνε τις εξετάσεις του κόσμου της Αριστεράς είναι οι ξεσκολισμένοι φαρισαίοι της κοε με επικεφαλής τον κύριο Ρινάλντι.

Αν είναι σωστό ότι ο αγώνας για να ορθοποδήσει η Αριστερά είναι αρχίζει με τον αγώνα ενάντια στα επιτελεία της, τότε πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι το άκρο άωτο της έννοιας "επιτελείο" στην χειρότερη εκδοχή της είναι το επιτελείο της κοε. Αυτός είναι ο πολιτικός λόγος που με απασχολεί η κοε και ο αρχηγός της. Από κει και πέρα, έχω και προσωπικούς λόγους; Και βέβαια έχω, θα έπρεπε να είμαι εντελώς ηλίθιος για να έχω πολιτικές συναλλαγές με τον Ρινάλντι και τον Γαλάνη χωρίς να έχω αποκτήσει προσωπικές πολιτικές έχθρες ενάντια σ' αυτούς τους υποκριτές. Ας εξετάσουμε λοιπόν την υποκρισία του κυρίου Ρινάλντι όπως την επιδεικνύει γραπτώς στο άρθρο του!                 

Στο άρθρο που ήδη σχολίασα ήδη εν θερμώ  εδώ , ο Ρινάλντι προσπαθεί να διαλύσει οποιαδήποτε πολιτική λογική, προκειμένου να συγκαλύψει τις ευθύνες που έχουν αυτός και η παρέα του, ως "ηγεσία" της κοε, για το φιάσκο του συριζα. Γιατί βεβαίως ο συριζα ως απόπειρα μιας πολιτικής λυκοσυμμαχίας να εκμεταλλευθεί τις επείγουσες απαιτήσεις και τις βάσιμες ελπίδες ενός τμήματος του κόσμου της Αριστεράς, για να βρει μια θέση στο εξουσιαστικό σύστημα κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο. Ο κύριος Ρινάλντι συνεχίζει πλησίστιος για το επόμενο φιάσκο, στο άρθρο του για το "μέλλον του συριζα". Σ' αυτό το άρθρο αρχίζει παίζοντας τον παπά με την έννοια της διάσπασης και τελειώνει παίζοντας τον παπά με την έννοια του μετώπου!

Αρχίζει με την πρόβλεψη ότι «αναμφίβολα οι εκλογές για την περιφέρεια Αττικής θα επηρεάσουν την πορεία του συριζα» και δηλώνει πως είναι μεγάλη βιασύνη που «πολλοί μιλάνε για διάσπαση ή και το τέλος του». Τί υπονοεί άραγε ο κύριος Ρινάλντι γράφοντας "οι εκλογές θα επηρεάσουν την πορεία του συριζα", σ' ένα άρθρο που αφορά το μέλλον και ουσιαστικά την επιβίωσή του συριζα ή το τέλος του; Δεν εξαρτάται τελικά το τέλος του συριζα από την πολιτική που ακολουθούν οι αρχηγοί των "συνιστωσών" και ο ίδιος αλλά από τα αποτελέσματα μιας μάχης που άλλωστε δεν την δίνει ο συριζα σαν συριζα αλλά ο καθένας από τους αρχηγούς μόνος του; Η απάντηση είναι απλή: μπορεί να υπονοεί ότι νομίζει αλλά αυτό που λέει είναι πως η πορεία του συριζα θα εξαρτηθεί από το αν η κοε θα "πιάσει την καλή" ποντάροντας κάπως πιο σοβαρά αυτή την φορά, με την ευκαιρία των περιφερειακών εκλογών, στον Αλαβάνο.

Κατά την γνώμη του κυρίου Ρινάλντι (διαβάστε να γελάσετε) «η βαθύτατη κρίση του συριζα ζητά επίμονα μια ουσιαστική ερμηνεία, καθώς το ερώτημα αν είναι ανατάξιμη [η βαθύτατη κρίση!] και υπό ποιες προϋποθέσεις δεν έχει απαντηθεί.». Είναι δυνατόν ένας ηγέτης αριστερής πολιτικής οργάνωσης να μην έχει να δώσει μια ουσιαστική πολιτική ερμηνεία της πολιτικής κρίσης που περνάει η συμμαχία την οποία αυτός ο ίδιος κατασκεύασε; Βεβαίως είναι δυνατό και αυτό και πολλά άλλα αδιανόητα όταν αυτός ο ηγέτης είναι ο Ρούντι Ρινάλντι.

Επειδή όμως το ζήτημα της κρίσης είναι σοβαρό να πληροφορήσουμε τον κύριο Ρινάλντι ότι η βαθύτατη κρίση του συριζα είναι μια από τις εκδοχές της βαθύτατης κρίσης του πολιτικού συστήματος. Το ότι τον συριζα τον διαλύει η κρίση -- ενώ θα περίμενε κανείς ότι αντίθετα η Αριστερά θα περνούσε την κρίση καβάλα στ' άλογο -- οφείλεται στο γεγονός ότι ο συριζα, υπό την σοφή καθοδήγηση των επιτελών του, δεν αγωνίζεται για να αλλάξει το πολιτικό σύστημα αλλά για να ενσωματωθεί σ' αυτό! Το γεγονός ότι ο συριζα (των επιτελείων) χειραγωγεί έναν κόσμο που δεν είναι ενσωματωμένος και δεν θέλει να ενσωματωθεί στο σύστημα δεν πρόκειται, ότι κι αν γίνει, να τον βγάλει από την κρίση, όπως ακριβώς δεν βγαίνει από την κρίση το πολιτικό σύστημα γενικά, παρά το γεγονός ότι η κοινωνία που υπόκειται σ' αυτό βεβαίως δεν είναι ενσωματωμένη στο σύστημα.

Με λίγα λόγια, ο συριζα των επιτελείων, σε σχέση με της πολιτικές ανάγκες της κοινωνίας είναι μια υπόθεση "περαιωμένη" και έχει μπει προ πολλού στο αρχείο. Υπάρχει ακόμα επειδή ακριβώς είναι ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος και επειδή -- όσο η κρίση δεν τελειώσει μ' αυτούς -- οι χειριστές του συστήματος έχουν κρεμάσει τις ελπίδες τους στα επιτελεία της Αριστεράς (και άλλων "αντιεξουσιαστικών" πολιτικών επιτελείων) μήπως και καταφέρουν να σώσουν το εξουσιαστικό σύστημα. Γι αυτό άλλωστε ο κύριος Ρινάλντι μέσα από τον λόγο του και τις θέσεις του, αντί να ξεκαθαρίζει την κατάσταση, στον βαθμό που τον αφορά, αντιπαραθέτοντας τις θέσεις της οργάνωσης που διευθύνει, στις θέσεις του συν και των άλλων "συνιστωσών", προσπαθεί να θολώσει τα νερά πάνω στο ζήτημα της κρίσης. Κάνει δηλαδή ακριβώς αυτό που χρειάζεται το σύστημα για να μπορούν να αγορεύουν τα παπαγαλάκια του συστήματος για την σωτηρία της πατρίδας. Από κει και πέρα διαπληκτίζεται με τους άλλους λύκους της συμμαχίας, για το ποιος ενισχύει την "ενότητα" της λυκοσυμμαχίας και ποιος την σαμποτάρει, δηλαδή ποιος δικαιούται την αμοιβή για τις υπηρεσίες στο σύστημα και ποιος όχι.

Ο κύριος Ρινάλντι λοιπόν απορεί για την ερμηνεία της "βαθύτατης κρίσης" του συριζα, και αναρωτιέται αν «είναι σε θέση ο "υπαρκτός συριζα" - μετά από όσα συνέβησαν τους τελευταίους μήνες στο χώρο του συν και του συριζα - να παρέμβει στις αυτοδιοικητικές εκλογές, να αντιπαλέψει την επιχειρούμενη αποπολιτικοποίησή τους και να δημιουργήσει μια πολιτική κίνηση που να αναπτερώνει και να στηρίζει την ελπίδα του λαού για μια διαφορετική πορεία;» Δεν φτάνει δηλαδή ότι κάνει τον ανήξερο για την αιτία της "βαθύτατης κρίσης" του συριζα, αναρωτιέται επιπλέον και για το αν μπορεί η λυκοσυμμαχία των επιτελών να "εξέλθει" από την κρίση! Αντί να ξεκαθαρίσει την θέση του (την υποτιθέμενη θέση της κοε) για την πολιτική κατάσταση και τον συριζα (αλλά πώς να την πει αφού δεν την έχει, και πώς να την έχει αφού το μυαλό του είναι πλήρως απασχολημένο με την συγκάλυψη της προηγούμενης ίντριγκας και τον σχεδιασμό της επόμενης;) αρχίζει να παίζει τον παπά με την αναρώτηση περί "ανάταξης": «κυρίως, με ποια γραμμή και κατεύθυνση θα πάει [ο συριζα] προς την κοινωνία, με ποιες "κεραίες" (!) και ποιες επιλογές θα αντιπαρατεθεί στο μνημονιακό σύστημα;»

Τι μας λέει εδώ ο κύριος Ρινάλντι; Ρητά μας λέει ότι δεν ξέρει τίποτα για την αιτία της κρίσης του συριζα και ότι δεν ξέρει τίποτα για την πολιτική που θα τον ανατάξει. Αυτό είναι ήδη υπόπτως περίεργο. Ο Ρινάλντι είναι ο ηγέτης της κοε τα τελευταία 27 χρόνια, είναι αυτός που εμπνεύστηκε, δημιούργησε το ιδεολογικό υπόβαθρο της λυκοσυμμαχίας και πρωτοστάτησε στην κατασκευή του συριζα! Δεν δικαιούται σήμερα να λέει ότι δεν ξέρει. Αλλά και πράγματι δεν λέει ότι δεν ξέρει, κάνει ότι δεν ξέρει. Στην  πραγματικότητα λέει ότι η επιτυχία του φιάσκου (γιατί στην πραγματικότητα η επιτυχία του ρόλου του, όπως και όλων των οπορτουνιστών, είναι να οδηγεί την αριστερή πολιτική σε από φιάσκο σε φιάσκο -- το φιάσκο μόνο χρηματοδοτείται από το εξουσιαστικό σύστημα και όχι βέβαια η νίκη!) του ανοίγει πάλι την όρεξη για την πολυπόθητη ηγεμονία. Αυτά που λέει λοιπόν τάχα ως ρητορική αναρώτηση είναι ότι ο ίδιος, με τους βοηθούς του, θα δείξει στην λυκοσυμμαχία τον δρόμο για να σωθούν από το ρεζιλίκι στο οποίο έχουν περιπέσει.

Αξίζει εδώ τον κόπο την παρένθεση μιας παρατήρησης. Προσέξτε αυτή την εκ πρώτης όψεως αρλούμπα: "μνημονιακό σύστημα", γιατί έχει πολύ ζουμί. Δεν είναι, σύμφωνα με την λανθάνουσα (;) γλώσσα την συνηθισμένη στους οπορτουνιστές το ίδιο το σύστημα που φταίει, είναι το "μνημονιακό σύστημα" στο οποίο πρέπει να αντιπαρατεθεί η Αριστερά. Δεν είναι το σύστημα που παράγει το μνημόνιο, είναι αντίστροφα το μνημόνιο που χαλάει το σύστημα. Αν διορθωθεί από τον "μνημονιασμό" του, το ίδιο το σύστημα θα είναι μέλι γάλα και θα αρχίσουν να τρέχουν και οι κομματικές επιχορηγήσεις. Και αφού το μνημόνιο είναι κατοχή, θα κάνει ο συριζα "αντίσταση" στην κατοχή, θα λέει και κανένα φούμαρο για την "λαοκρατία" (την "επικαιρότητα" του κομμουνισμού) και θα ελπίζουν οι λύκοι σε μια καλή μεταμνημονιακή δημοκρατία, στην οποία μπορεί και να αμειφθούν με καμιά θεσούλα σε μια δημοκρατική κυβέρνηση. Μιλάνε λοιπόν για νέο εαμ, και άρχισαν ήδη από καιρό να ξεσηκώνουν το βασικό του λάθος: την έλλειψη μιας έστω και στοιχειώδους ιστορικά συμβατής πολιτικής προοπτικής.

Για να δει κανείς την σοβαρότητα της έλλειψης προοπτικής, πρέπει να συνδυάσει την αντιστροφή της σχέσης σύστημα - μνημόνιο με τα συμφραζόμενά της.  Τα συνθήματα "να πληρώσουν την κρίση τους" οι καπιταλίστες, "να φέρουν πίσω τα κλεμμένα" οι κλέφτες, για όποιους κι αν λέγονται καθαγιάζουν το πογκρόμ της δήθεν πάταξης της φοροδιαφυγής. Η αντιπλουτοκρατική ρητορεία στρώνει το έδαφος για την ιδεολογία του φασισμού. Η πρόκριση μαζικών επιλεκτικών επιθέσεων σε μεμονωμένους στόχους όπως αυτή εναντίον του εστιατορίου "μπανκέτ" στη Θεσσαλονίκη καθώς και οι γελοίοι ακτιβισμοί όπως αυτοί της "ακρίβεια στοπ" και "διόδια στοπ" και άλλοι, με τους οποίους ταλαιπωρούνται οι κοετζίδες της βάσης, ενισχύουν την φασιστική κουλτούρα της βίας. Είναι φανερό ότι ο κύριος Ρινάλντι φαντάζεται τον εαυτό του στην θέση ενός νέου και μάλιστα κακέκτυπου Μουσολίνι. Δείτε  και στο you tube κανένα δείγμα του στυλ με το οποίο ρητορεύει και θα με θυμηθείτε.

Τελικά ο κύριος Ρινάλντι που άρχισε το άρθρο του παριστάνοντας τον απορούντα για την κατάντια της λυκοσυμμαχίας του συριζα των επιτελείων, καταλήγει, από συνυπεύθυνος που είναι ως λύκος, να προβάλει τον εαυτό του σαν σωτήρα! Από κει και κάτω στο άρθρο του περιγράφει τις γελοιότητες των επιτελών του συν και τις αντιδράσεις άλλων επιτελών, χρησιμοποιώντας ένα σωρό τερτίπια που αποσκοπούν να αποσιωπήσουν τις δικές του ευθύνες. Η κατάληξη είναι μια βλακώδης ερμηνεία την οποία στην αρχή έκανε πως αναζητούσε: «Η βαθιά κρίση του συν μπλοκάρει την έξοδο από την κρίση του συριζα».

Με λίγα λόγια κατά τον Ρινάλντι για την κατάντια του συριζα φταίει ο συν! Δεν φταίει καθόλου ο Ρινάλντι που αναγόρευσε τους αντικομουνιστές του συν σαν τον Κουβέλη και τον Παπαδημούλη σε συντρόφους! Δεν φταίει καθόλου ο Ρινάλντι που εν ονόματι της εισόδου της καλοθρεμμένης αφεντιάς του, στον χώρο της επίσημης αριστεράς, μετέβαλε την βάση της κοε σε αφισοκολλητές του συν, δεν φταίει καθόλου ο Ρινάλντι που χαντάκωσε κάθε κριτική και κάθε προβληματισμό και στο εσωτερικό της κοε και από την κοινωνική βάση της Αριστεράς προκείμενου να διατηρηθεί η λυκοσυμμαχία, δεν φταίνε οι σημερινοί νέοι συνεταίροι του της ΔΕΑ, που με την ανοχή του, μετέτρεψαν τον "εορτασμό" των 90 χρόνων από την επανάσταση σε αντισταλινικό - αντικομουνιστικό μνημόσυνο! Μονάχα ο συν φταίει!

Και τελειώνει το άρθρο του με την επιβεβαίωση της εμμονής του σε μια πολιτική που από την αρχή ο καθένας μπορούσε να προβλέψει ότι θα χαντακώσει τον συριζα. «Το στοίχημα» κατά τον μεγάλο επαναστάτη (κατά δήλωσή του) Ρούντι Ρινάλντι «είναι να συγκροτηθεί ένας πόλος (άντε πάλι ο πόλος) με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, που να μπορεί να προπαγανδίσει και να εμπνεύσει σε ένα βαθμό (σε έναν βαθμό ... μη σκάσουμε κιόλας από την πολλή έμπνευση) την ανάγκη της μετωπικής πολιτικής και να πολιτικοποιήσει την αγανάκτηση και δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Που να συμβάλει στην συγκρότηση ενός μετώπου ελπίδας και ανασύνταξης. Αυτό θα είναι πολλαπλά χρήσιμο (έτσι! χρήσιμο!) για τις διεργασίες στον συριζα, καθώς και συνολικά για την Αριστερά».

Για να καταλάβετε την γκαντεμιά του κόσμου της ελληνικής Αριστεράς, αυτά τα καραγκιοζιλίκια γράφονται από έναν άνθρωπο που είναι τα τελευταία 27 χρόνια επικεφαλής του πιο σημαντικού από τα ρεύματα που προέκυψαν μετά την διάλυση του μαρξιστικού λενινιστικού κινήματος. Προφανώς σε έναν βαθμό έχει αρχίσει και να τα χάνει, πράγμα που άλλωστε είναι προαπαιτούμενο από όποιον θέλει να αναγνωριστεί από το εξουσιαστικό σύστημα. Ωστόσο στο παραλήρημα της τελευταίας παραγράφου του άρθρου του περιλαμβάνονται (και ξεφτιλίζονται) τρία βασικά ζητήματα της Αριστεράς. Τα επισημαίνω απλά εδώ γιατί είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα συζητηθούν:

Το πρώτο είναι το ζήτημα του φορέα της πολιτικής που στο άρθρο ονομάζεται "πόλος". Η απαίτηση ενός φορέα αριστερής (επαναστατικής για να ακριβολογώ) πολιτικής βεβαίως δεν έχει παραγραφεί και δεν είναι δυνατόν να παραγραφεί. Αλλά το να βλέπει κανείς αυτό τον φορέα σαν "πόλο" σε ένα οποιοδήποτε σύστημα (από το σύστημα που είναι ένα κόμμα μέχρι το πολιτικό σύστημα γενικά) σημαίνει και την διαιώνιση του εξουσιαστικού συστήματος, την στιγμή που τουλάχιστον υπάρχουν αμφιβολίες αν σε οποιοδήποτε επίπεδο το εξουσιαστικό σύστημα είναι ακόμα ζωντανό.

Το δεύτερο είναι το ζήτημα του μετώπου και της "μετωπικής πολιτικής". Η μετωπική πολιτική είναι έτσι κι αλλιώς μη-νοητή σαν έννοια. Πέρα από αυτό, το ζήτημα του ενιαίου μετώπου, και ουσιαστικά της πολιτικής στο ενιαίο μέτωπο, υπήρξε κρίσιμο για την έκβαση της σύγκρουσης της δεκαετίας του '40. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα η αμήχανη πολιτική του κκε στο εαμ, γιατί βεβαίως έτσι τίθεται το ζήτημα, υπήρξε βασικός παράγοντας της καταστροφής που επακολούθησε. Στις σημερινές συνθήκες μια μετωπική συμφωνία σε επίπεδο επιτελείων (βλέπε και συριζα) είναι σαν ένα εαμ αποτελούμενο μόνο από τσιριμώκους και παρτσαλίδηδες!

Εν παρενθέσει θα ήθελα να πω ότι ωστόσο η αναφορά στο εαμ σαν παράδειγμα συνένωσης των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης είναι απολύτως χρήσιμη, υπό τον όρο ότι θεωρείται ζητούμενη η μορφή με την οποία θα υλοποιηθεί. Και υπό τον όρο ότι δεν θα αρπάζονται από αυτή την αναφορά οι επιτελείς της Αριστεράς για να δικαιώσουν την επανάληψη της καταστροφής, όπως έγινε σε μεγάλο βαθμό με τον συριζα.

Το τρίτο είναι το ζήτημα της πολιτικοποίησης της κοινωνίας. Η πολιτικοποίηση δεν είναι πολιτικό αλλά ιστορικό φαινόμενο και σήμερα η κοινωνία είναι ήδη περισσότερο πολιτικοποιημένη παρά ποτέ. Αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτικοποίηση είναι η γενίκευση και το βάθεμα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην συντηρητική και την επαναστατική της πλευρά. Ο πολιτικός ρόλος της Αριστεράς εντάσσεται σ' αυτή την αντιπαράθεση και είναι πολύπλευρος, με κύρια πλευρά την όξυνση της αντιπαράθεσης και το ανέβασμα του επιπέδου της αλλά συγχρόνως τον περιορισμό της αντιπαράθεσης στο επίπεδο του λόγου. Αν η Αριστερά δεν παίξει τον πολιτικό της ρόλο σ' αυτή την αντιπαράθεση, αλλά αντίθετα καταπολεμά την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης σε επίπεδο λόγου, το κέρδος από την πολιτικοποίηση θα την εισπράξει ο φασισμός.

Στο άρθρο του ο κύριος Ρούντι Ρινάλντι, στο όνομα της ενότητας των λύκων, η οποία προκρίνεται και σε ένα βαθμό υπαγορεύεται από το εξουσιαστικό σύστημα,  που προκρίνεται και είναι επιθυμητή από το εξουσιαστικό σύστημα, συνηγορεί υπέρ μιας Αριστεράς που έχει ακριβώς τον αντίθετο ρόλο από τον φυσικό και απαραίτητο ρόλο της Αριστεράς πάνω στα τρία βασικά ζητήματα που αναφέρω πιο πάνω. Το συμπέρασμα είναι ότι οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς έχουν τεράστια ευθύνη για το γεγονός ότι δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από τις αυθεντίες και τους ηγέτες που δεν μπορούν παρά να είναι ή κι αν δεν είναι να καταντήσουν σαν τον συγγραφέα αυτού του κατάπτυστου άρθρου.