Υπάρχει ένα «Μέτωπο Αλληλεγγύης & Ανατροπής». Θα ήταν καλύτερα να το έλεγαν Μέτωπο Αμηχανίας και Αναρώτησης γιατί είναι φανερό ότι υπάρχει αμηχανία για την κατεύθυνση της αλληλεγγύης και αναρώτηση για το αντικείμενο της ανατροπής. Τέλος πάντων στο πλαίσιο του μετώπου, την προσεχή Πέμπτη, 27-05-2010, οργανώνεται μια μεγάλη συγκέντρωση στο Σπόρτινγκ στην οποία θα μιλήσουν ο Αλέκος Αλαβάνος, ο Χρήστος Κατσούλας, η Μαρία Μπόλαρη με τον ανατριχιαστικά κακόγουστο τίτλο: Αγώνας μέχρι τέλους !!!
Θα κάνω τον κόπο να κατέβω στην Αθήνα, για να παρακολουθήσω την συγκέντρωση. Θέλω να αισθανθώ το κλίμα που θα δημιουργηθεί, από τον κόσμο που είμαι βέβαιος ότι θα προσέλθει. Ελπίζω να το μεταφέρω (για την ιστορία) με κάποιο επόμενο σημείωμα. Προς το παρόν η αναγγελία της συγκέντρωσης μου δίνει την ευκαιρία να σχολιάσω την αδιέξοδη πολιτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον ΣΎΡΙΖΑ, καθώς και την αδιέξοδη πολιτική διέξοδο, που προσπαθούν να βρουν οι αρχηγοί των "συνιστωσών" που πάνε να δημιουργήσουν το Μέτωπο.
Είναι προφανές ότι όποιος και με όποια πρόθεση κι αν το εμπνεύσθηκε, το Μέτωπο θα αποτελέσει μια απόπειρα επανάληψης του πειράματος του ΣΥΡΙΖΑ, σε στενότερο κύκλο από άποψη επιτελών και σε πλατύτερο κοινό από άποψη στόχευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε τελικά ένα αποτυχημένο ιδεολογικοπολιτικό πολυκατάστημα της Αριστεράς. Ωστόσο πέτυχε, ό,τι στοχευμένο πέτυχε, στον βαθμό που συνέπεσαν τρείς παράγοντες: α) η διάθεση για ενότητα στην βάση της Αριστεράς, β) η πειστική, για την ειλικρίνεια του, προσωπικότητα του Αλέκου Αλαβάνου και γ) το ξεπούλημα της πολιτικής τεχνογνωσίας από την μεριά των αρχηγών της ΚΟΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί οι αρχηγοί των "συνιστωσών" του: α) δεν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν τις αγεφύρωτες διαφορές τους, β) δεν είχαν την ειλικρίνεια να εκθέσουν τουλάχιστον τους πραγματικούς όρους της άθλιας συναλλαγής τους και γ) δεν είχαν την επιχειρηματικότητα να ανοίξουν μια θεαματική ιδεολογική αντιπαράθεση.
Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ζήτημα χρόνου. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει την πολυτέλεια να ανέχεται έναν ακόμα κομματικό χώρο (και μάλιστα της Αριστεράς) του οποίου οι αρχηγοί, ενώ σπαράσσονται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις, παριστάνουν με θρασύτατη και προσβλητική υποκρισία την πολιτική συμμαχία. Και εδώ δεν μιλάω για τους νικητές του ΣΥΝ και τον Πρόεδρο Τσίπρα, μιλάω κυρίως γι αυτούς που υποτάσσονται στον ΣΥΝ Τσίπρα, για να μην χάσουν την επισημότητα και το χρήμα του κοινοβουλίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί γιατί ο κόσμος στην Ελλάδα μπορεί να έχει συνηθίσει (σε εποχές που υπάρχει δυσκολία να αναπτυχθεί η κοινωνική συνείδηση) να υπομένει γελοίες φάτσες που παριστάνουν τους ηγέτες, τους ανέχεται όμως στο βαθμό που νομίζει ενδόμυχα ότι τους έχει επιβάλλει κάποιος ξένος παράγοντας. Από τους ηγέτες της Αριστεράς ο κόσμος περιμένει ειλικρίνεια, εφευρετικότητα, ευαισθησία και εξυπνάδα. Η μόνη αρετή που διαθέτουν οι "συνιστώντες" την αθλιότητα του ενωμένου επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ιδιοτελής κουτοπονηριά. Υπάρχει ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ, στον βαθμό που θεωρείται ακόμα πολιτική δραστηριότητα η παρουσία στο επίσημο τηλεοπτικό κοινοβούλιο. Οι δύο πόλοι του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ - ΣΥΝ) ανέχονται ο ένας τον άλλο, όσο οι εξαπατώμενοι και αυταπατώμενοι από τους αρχηγούς της ΚΟΕ χρησιμεύουν σαν δωρητές σώματος για την σαπίλα των αρχηγών του ΣΥΝ. Πολύ γρήγορα η θύελλα της πολιτικής κρίσης θα σκορπίσει την στάχτη των καμένων ελπίδων που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Κόσμο της Αριστεράς.
Είναι βέβαιο όμως ότι αργά ή γρήγορα ο Κόσμος της Αριστεράς θα συσπειρωθεί σε μια ενιαία και συνεκτική οργάνωση νέου τύπου που δεν μπορούμε να ξέρουμε τις λεπτομέρειές του. Σε μια οργάνωση που θα αναδυθεί μέσα από την κοινωνία, και θα παραμείνει μέσα στην κοινωνία, διατηρώντας το επαναστατικό της περιεχόμενο. Σε μια οργάνωση που θα επαναφέρει την ελληνική κοινωνία στην εποικοδομητική διαλεκτική της ενότητα μεταξύ επαναστατικότητας και συντηρητισμού.
Αυτή η οργάνωση δεν μπορεί να είναι και δεν θα είναι -- με τον τρόπο που εμφανίζεται -- το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Και μόνο το γεγονός ότι παρά τον τίτλο του το Μέτωπο δεν είναι παρά μια νέα πολιτική κατασκευή εκ των άνω, το αποκλείει από την δυνατότητα να κινηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση.
Ως προς το ζήτημα της πραγματικής απόδοσης της πρωτοβουλίας και της ευθύνης στους ανθρώπους της κοινωνικής βάσης, υπήρξε το θετικό στοιχείο από το οποίο πηγάζει αυτή η προσπάθεια, το πνεύμα που εξέφρασε ο Αλέκος Αλαβάνος, με τον πρωτοφανή για την Ελληνική Αριστερά εθελούσιο "υποβιβασμό" του σε απλό μέλος του κόμματος του οποίου ήταν αρχηγός. Αν το πνεύμα αυτό το είχαν κι άλλοι θα το είχαν κάνει γενική πρακτική. Αυτός είναι ο επίπονος δρόμος όλων των υγειών ανθρώπων που σήμερα επανδρώνουν τα επιτελεία της Αριστεράς. Αντίθετα οι "συμπαραστάτες" του Αλαβάνου, άνθρωποι που δεν έχουν καμιά αριστερή υπόσταση έξω από την ισοβιότητά τους στην εξουσία, όπως ο Ρινάλντι και ο Γαλάνης της ΚΟΕ, τον "παρασύρουν" (σε εισαγωγικά γιατί βεβαίως δεν είναι ανήλικος) σε μια καινούρια αδιέξοδη περιπέτεια τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Το δεύτερο στοιχείο που απαγορεύει την επιτυχία μιας τέτοιας προσπάθειας είναι η έλλειψη οποιασδήποτε ιδεολογικής συνοχής. Ο "Δρόμος της Αριστεράς" έχει ήδη αποδείξει ότι η μέριμνα των επιτελών των οργανώσεων που απαρτίζουν το μέτωπο είναι η συλλογή οπαδών, προκειμένου να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τους αντιπάλους τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Καμιά πολιτική προετοιμασία δεν έχει υπάρξει, κανένας στόχος δεν έχει διευκρινιστεί, και το κυριότερο είναι πως οι βαθιές ιδεολογικοπολιτικές διαφορές ανάμεσα στις έστω και ονομαστικές πολιτικές τοποθετήσεις των "συνιστωσών" του νέου μετώπου δεν έχουν εμφανιστεί.
Αυτό το δεύτερο στοιχείο έχει ιδιαίτερη σημασία. Πρέπει να πω ότι βεβαίως οι επιτελείς των οργανώσεων που απαρτίζουν το νέο μέτωπο δεν έχουν στην πραγματικότητα καμιά ιδεολογία. Εμφανίζονται στο Μέτωπο, οι υποτιθέμενοι μαρξιστές - λενινιστές αρχηγοί της ΚΟΕ, οι τροτσκιστές αρχηγοί των ΔΕΑ και ΑΠΟ, και οι αγνώστου ιδεολογικού (τουλάχιστον σε μένα) προσανατολισμού αρχηγοί της ΚΕΔΑ. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί θυμούνται τις ιδεολογικές τους διαφορές όταν και μόνο απειληθεί η θέση τους στις διάφορες μοιρασιές. Έτσι έγινε το 2007 με την εκδήλωση για τα 90 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Όπου βέβαια, από την άλλη μεριά, όλοι ήταν απολύτως σύμφωνοι για την οικτρή αποτυχία της Επανάστασης. Οι διαφορές όμως υπάρχουν και χωρίς την ανοικτή ιδεολογική αντιπαράθεση κανένας χώρος για ενότητα δεν υπάρχει.
Νομίζω πως, αν και συνοπτικά, φαίνεται καθαρά από τα παραπάνω, ποια είναι τα ουσιαστικά στοιχεία μιας νέας αριστερής οργάνωσης και γίνεται φανερό ότι το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης δεν έχει τέτοια στοιχεία. Δεν μπορεί να επιτραπεί επομένως στο Μέτωπο από τους ίδιους τους αρχηγούς να επιτύχει, στο βαθμό που αυτοί παριστάνουν τους δημοκράτες αλλά έχουν γαντζωθεί στους ρόλους των αρχηγών. Αυτό φάνηκε από τον "Δρόμο της Αριστεράς" που αντί να ξεκαθαρίζει το ιδεολογικοπολιτικό τοπίο το συσκοτίζει ακόμα περισσότερο. Φαίνεται επίσης από τις συγκεντρώσεις που έγιναν σχετικά με τα ζητήματα της κρίσης όπου οι ομιλητές μονοπωλούσαν το λόγο, παρόλο που ήταν φανερό ότι υπάρχουν σοβαρότατα αντεπιχειρήματα και κριτική στις απόψεις τους, χωρίς ουσιαστικά να επιτρέπουν την συζήτηση. Βεβαίως για να πω του στραβού το δίκιο, τα ακροατήρια δεν είναι πρόθυμα να μιλήσουν και να κάνουν κριτική, και οι λίγοι που μιλάνε είτε "κατεβάζουν την γραμμή" σε έναν ιδιόρρυθμο ρητορικό ανταγωνισμό μεταξύ τους, είτε παρουσιάζονται σαν άλλες "αυθεντίες" διεκδικώντας μια θέση στο ειδικό εξουσιαστικό σύστημα που συγκροτείται ευκαιριακά σε κάθε συγκέντρωση.
Η μάχη επομένως για την δημιουργία της Αριστεράς, αυτής της Αριστεράς που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία ενός κοινωνικού μετώπου, θα δοθεί στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης, ερήμην των αρχηγών, και σε ένα πλαίσιο πολύ ευρύτερο από αυτό στο οποίο αποβλέπουν οι οργανωτές του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί το Μέτωπο για όσο καιρό λειτουργήσει σαν ένας ακόμα χώρος παρουσίας του Κόσμου της Αριστεράς. Κάτι σαν ένα ιδιόρρυθμο καφενείο στο οποίο μπορεί ο Κόσμος να ανοίξει συζητήσεις ερήμην του καφετζή. Και αυτή η τελευταία παρατήρηση εμμέσως υπογραμμίζει την ευθύνη που έχει κάθε Αριστερός, οποιασδήποτε αποχρώσεως να εκμεταλλεύεται κάθε δυνατότητα που του δίνεται να συζητάει εποικοδομητικά στο επίπεδο της κοινωνικής βάσης και να χτυπάει τις "αυθεντίες" τους "στρατηγούς" και τους "ηγέτες" της διπλανής πόρτας. Έτσι μόνο θα αναδειχθεί η Αριστερά της κοινωνικής βάσης. Αυτός είναι ο δρόμος που θα πάρει αργά ή γρήγορα η κοινωνία.