Οι αυτοκρατορικοί πολιτικοί επιστήμονες (που μάλλον αποφάσισαν από εδώ και εμπρός να αποφύγουν την δημοσιότητα) κατάφεραν εν τη ρύμη των φιλοδοξιών τους, να θέσουν το σημαντικότερο πολιτικό ζήτημα της Ελλάδας και του Κόσμου - το ζήτημα της εξουσίας υπό την σημερινή του μορφή - και τώρα πια είναι αργά να αποσύρουν.

Το ιστορικό ζήτημα της δεκαετίας του '40, είναι η έννοια και η ερμηνεία του εμφυλίου (τι ονομάζουμε εμφύλιο και πως τον εξηγούμε ιστορικά), άσχετα αν στις συζητήσεις που γίνονται, φαίνεται σαν η έννοια του εμφυλίου να είναι δεδομένη και η ερμηνεία να ταυτίζεται με την εκατέρωθεν αντιπαράθεση "πραγματικών" γεγονότων.

Τι ήταν ο εμφύλιος;
Η αυτοκρατορική πολιτική επιστήμη, ονομάζει Εμφύλιο Πόλεμο την άσκηση βίας ανάμεσα σε ομάδες της ίδιας φυλής. Επομένως, κατ' αυτήν, ο Εμφύλιος άρχισε το 1943, αφού περισσότεροι έλληνες σκοτώθηκαν τότε από άλλους έλληνες παρά από γερμανούς. Και αφού με την άσκηση "κρατικής μορφής" βίας το ΕΑΜ υποκαθιστούσε το κράτος - χωρίς να έχει τέτοιο δικαίωμα - η βία του ήταν τρομοκρατική. Τα μετέπειτα εξηγούνται σαν συνέπεια αντεκδικήσεων και βεντετών και τα κόμματα απλά προσέφεραν το "ιδεολογικό" πρόσχημα των συγκρούσεων.

Ωστόσο ο Εμφύλιος Πόλεμος ορίζεται χωρίς αμφισβήτηση σαν Πολιτικός Πόλεμος (Civil War), σε αντιδιαστολή με τον Εθνικό Πόλεμο. Έτσι αν και υπάρχει συνέχεια ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και στον Δ.Σ., αν και το ΚΚΕ παίζει καθοδηγητικό ρόλο και στις δύο συγκρούσεις, υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον Εμφύλιο και στην Αντίσταση. Γιατί από πολιτική άποψη ο πρώτος είναι ένας επαναστατικός πολιτικός πόλεμος και ο δεύτερος ένας εθνικός πόλεμος στον οποίο μετέχουν επαναστατικές δυνάμεις.

Το τέλος του Εμφυλίου
Υποβάλλοντας τον "παράδοξο" ορισμό του εμφυλίου ως βία εντός της φυλής, η αυτοκρατορική επιστήμη προσπάθησε να επιβάλει μια νέα ερμηνεία του εμφύλιου. Η παραδοχή της αρχής του μέσα στην κατοχή γίνεται, κατ' αυτήν, το βαρύ πυροβολικό της επιχειρηματολογίας της. Αλλά οι αυτοκρατορικοί επιστήμονες, ενώ ξέρουν καλά ποια δύναμη θέλουν να υπηρετήσουν, δεν ξέρουν καθόλου, ποια άποψη έχει αυτή η δύναμη (ούτε και η ίδια άλλωστε ξέρει) και άρα δεν ξέρουν υπέρ ποιάς άποψης επιχειρηματολογούν.

Ζήτημα ερμηνείας του εμφυλίου τέθηκε μετά το τέλος του. Όσο ο εμφύλιος συνεχιζόταν οι ερμηνείες ήταν ενσωματωμένες στην πράξη των αντιπάλων. Όταν τέλειωσε, οι ερμηνείες άρχισαν να διαφοροποιούνται και αφού το αντιθετικό ζεύγος ερμηνειών πέρασε από την αντίθεση μεταξύ "αριστερής" και "δεξιάς" ιστοριογραφίας και την ολιγόχρονη συμφιλίωσή τους, αρχίζει σήμερα να αναζητείται ένα νέο ζεύγος αντίθετων ερμηνειών.

Είναι προφανές ότι το ζεύγος που προτείνουν οι αυτοκρατορικοί επιστήμονες αντιστοιχεί με την τάξη ενάντια στην τρομοκρατία και είναι η επιστήμη ενάντια στην μυθοπλασία. Ο Πολιτικός (Εμφύλιος) Πόλεμος δεν προσφέρεται σαν βάση ενός ζεύγους ερμηνειών γιατί εκεί θα εγκαθίστατο πάλι η γνωστή αντιπαράθεση Αριστεράς - Δεξιάς που θέλουν να αποφύγουν. Ο Εθνικός Πόλεμος Αντίστασης, και μάλιστα σήμερα που η τάξη εν ονόματι του Έθνους φθίνει, είναι ότι πρέπει για απομυθοποίηση. Πάμε λοιπόν την αρχή του εμφυλίου στο 1943!

Αν όμως η αρχή του εμφυλίου αμφισβητείται, το τέλος του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ο εμφύλιος, σαν στρατιωτική σύγκρουση, τέλειωσε το 1949. Η πολιτική αντίθεση που εξέφραζε όμως είτε την ξέρουμε είτε όχι δεν θα μπορούσε να τελειώσει. Ποια ήταν λοιπόν αυτή η πολιτική αντίθεση και που βρίσκεται σήμερα; Αυτή είναι η παγίδα που άθελά τους έστησαν στον εαυτό τους οι αυτοκρατορικοί επιστήμονες.

Το διακύβευμα του εμφυλίου
Κατά την άποψη της μεταπολεμικής δεξιάς η Λαϊκή Δημοκρατία, δεν ήταν μια πολιτική προοπτική, αλλά ένα ιδεολόγημα στο οποίο, η (τρομοκρατική) Αριστερά παρέσυρε τον ελληνικό λαό, αναγκάζοντας έτσι την Δεξιά να τον σφάξει. Η "φρέσκια" ματιά στην Ιστορία, δεν έχει κανένα πρόβλημα να υιοθετήσει πλήρως αυτή την άποψη.

Το πρόβλημά της είναι ότι για να υπάρξει ο αυτοκρατορικός εκσυγχρονισμός πρέπει να ονομαστεί ιδεολόγημα και η πολιτική προοπτική της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Το εμφυλιακό και μετεμφυλιακό ταξικό κράτος πρέπει να αντικατασταθεί με μια θεοκρατική (ή επιστημονική) υπερταξική αυτοκρατορική αρχή.

Αλλά τότε όπως η αυτοκρατορική εξουσία βρίσκει απέναντί της άλλες πιο καθυστερημένες μορφές εξουσίας έτσι και η αυτοκρατορική επιστήμη θα βρίσκει μπροστά της όχι μόνο την αριστερή ιστοριογραφία αλλά και την κλασική δεξιά ιστοριογραφία.

Η σημερινή εξουσία
Με την εκστρατεία για την εξάρθρωση της τρομοκρατίας, καθώς και με την εκστρατεία για την εξάρθρωση της Ιστορίας τέθηκε το ερώτημα της σημερινής μορφής της εξουσίας. Και στις δυό περιπτώσεις το ζήτημα τέθηκε από την πλευρά της αυτοκρατορικής εξουσίας που πασχίζει σήμερα να βρει την μορφή της. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και στις δυό περιπτώσεις το έδαφος της αναζήτησης είναι ο εμφύλιος πόλεμος.

Στην δεκαετία του '40 παίχτηκε το παιχνίδι της εξουσίας για την μορφή του κόσμου που προέκυψε απ' τον πόλεμο. Το κέρδισε η αστική τάξη. Η Ελλάδα έδωσε, τότε, το πιο πλήρες παράδειγμα αυτού του παιχνιδιού. Σήμερα το παιχνίδι της εξουσίας αναγκαστικά ξαναπαίζεται για την πρωτοφανή μορφή που έχει πάρει ήδη ο κόσμος. Η δεκαετία της Αντίστασης και του Εμφυλίου είναι το κλειδί για την κατανόηση του σημερινού παιχνιδιού. Σ' αυτό εδώ το γραφτό δεν χώρεσαν δυστυχώς πολλά γι αυτό το ζήτημα. Ίσως χωρέσουν σε κάποιο επόμενο.