Η ιστορία δείχνει ότι από την επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, και από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 1944 μέχρι σήμερα, οι ελπίδες της ελληνικής κοινωνίας πολλές φορές αναζωπυρώθηκαν και ισάριθμες φορές έσβησαν.

Έτσι φτάσαμε σήμερα να θεωρούμε πως η πολιτική μας ζωή, δεν μπορεί να είναι παρά μια συνεχής ήττα. Φτάσαμε να μην ελπίζουμε τίποτα περισσότερο από το να καβατζάρουμε, εμείς και ο στενός μας περίγυρος, άλλον ένα χρόνο απ' τον αιώνα που άρχισε και που, αν επαληθευτούν οι προβλέψεις, θα τελειώσει χωρίς ανθρωπότητα πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που έχουν γυρίσει την πλάτη στο ζοφερό μέλλον και αναμετράνε την ένδοξη ιστορία τους, προσωπική και συλλογική, φροντίζοντας να θάψουν όποιο κομμάτι της θα μπορούσε να εξηγήσει πώς καταντήσαμε, σαν κοινωνία, σ' αυτό το χάλι.

Η ιστορία όμως, όπως και η πολιτική, δεν έχουν μόνο επιφάνεια, έχουν και βάθος. Δεν έχουν μόνο γεγονότα, έχουν και εξηγήσεις. Υπάρχει ένας βαθύτερος ιστορικός και πολιτικός "ειρμός", την ιδέα του οποίου έχουν ρίξει στο πυρ το εξώτερον οι ιστορικοί, όλων των πολιτικών αποχρώσεων, για να μεταβληθούν, με άνεση, σε εμπόρους πληροφοριών και να σκορπίσουν σύγχυση στην κοινωνία. Η ιστορία και η πολιτική έχουν θάψει κάθε κοινωνική ελπίδα, κάτω από τα μπάζα των ιστορικών και πολιτικών πληροφοριών. Ένα μπάζωμα για το οποίο αμείβονται με μερικά πληθωριστικά χρήματα και μια τενεκεδένια λάμψη.

Στην παραμικρή διείσδυση ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια της ιστορίας, αντικρίζουμε μια αντίφαση. Η ελληνική κοινωνία ήταν πάντα άξια να πραγματοποιήσει τις ελπίδες της αλλά ποτέ δεν στάθηκε άξια, να έχει μια εξουσία μέσω της οποίας θα τις πραγματοποιούσε. Ανέδειξε μέσα από τα σπλάχνα της άξιους ηγέτες που όταν έφτασαν στην εξουσία, χρησιμοποίησαν την αξιοσύνη τους εναντίον της κοινωνίας. Η αρρώστια τελικά, της ελληνικής κοινωνίας είναι η αδυναμία της να βιώσει ή ίδια συνειδητά τις αντιθέσεις της χωρίς να τις μεταθέτει στους εκπροσώπους της στην πολιτική σκηνή.

"Καλά πάμε", είναι ο τίτλος ενός υπέροχου ποιήματος του Μαγιακόφσκι για την σοβιετική κοινωνία. Υποτίθεται ότι η αυτοκτονία του ποιητή, διέψευσε το ποίημα. Δεν είναι όμως έτσι. Η σοβιετική κοινωνία είναι η πρώτη που βάλθηκε να κατεδαφίσει το αστικό εξουσιαστικό σύστημα. Η κατεδάφιση όμως άρχισε από ψηλά. Λένε ότι απέτυχε, αλλά το αστικό εξουσιαστικό σύστημα είναι προ πολλού γκρεμισμένο.

Κατοικούμε σήμερα ήδη στα χαλάσματα της αστικής κοινωνίας, με τους λειτουργούς της εξουσίας να κατοικούν δίπλα μας, ζητιανεύοντας την υποταγή μας. Η κατεδάφιση έφτασε στα θεμέλια. Η κοινωνία είναι πια υποχρεωμένη να βιώσει η ίδια τις αντιθέσεις της. Ως κοινωνία, με όλες τις δυσκολίες που έχει ακόμα η δουλειά, καλά πάμε. Αυτοί που ονειρεύονται να ξαναστηθεί το οικοδόμημα, δεν πάνε καθόλου καλά. Τέλος πάντων όμως, χρόνια πολλά και σε μας και σ' αυτούς. Και του χρόνου χωρίς αυταπάτες.