Τη σημασία και το ρόλο του αστικού κράτους, στην διακυβέρνηση της κοινωνίας, οι αστοί την κατάλαβαν, κουτσά-στραβά, από τους μπολσεβίκους, οι οποίοι χρειάστηκε να μάθουν το αστικό κράτος για να μπορέσουν να το κατεδαφίσουν και να χτίσουν στη θέση του το εργατικό κράτος. Τι πέτυχαν και δεν πέτυχαν οι μπολσεβίκοι είναι μια μεγάλη ιστορία.

Οι αστοί πολιτικοί όμως, πλήρωσαν τον κούκο αηδόνι, στους απορριπτέους μαθητές του μπολσεβικισμού, που πλασαρίστηκαν σαν δάσκαλοι, πριν καταφέρουν να φτιάξουν αυτές τις κακοφτιαγμένες απομιμήσεις της πολιτικής θεωρίας, του λενινιστικού κόμματος και του κοινωνικού κράτους, για τις οποίες, μέχρι πριν μερικά χρόνια, σεμνύνονταν. Κατάφεραν δηλαδή να μιμηθούν το δευτερεύον μέρος της σοσιαλιστικής πολιτικής: κάποια άθλια μέτρα για την απασχόληση, την περίθαλψη και την ασφάλεια των εργαζομένων και κάποιες ακόμη αθλιότερες κρατικοποιήσεις ορισμένων επιχειρήσεων.

Η σοσιαλιστική πολιτική δεν νοήθηκε ποτέ σαν πολιτική υπέρ των εργαζομένων αλλά σαν πολιτική των εργαζομένων υπέρ του συνόλου της κοινωνίας. Η αθλιότητα των μέτρων και της κρατικοποίησης έγκειται στο γεγονός ότι όλα αυτά έγιναν με τρόπο ώστε να ωφεληθεί το κεφάλαιο και να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός καταπίεσης των εργαζομένων. Αυτό είναι το περίφημο κοινωνικό κράτος της νέας γραφειοκρατικής αστικής τάξης που δημιουργήθηκε σε Ανατολή και Δύση. Να όμως που αυτό το σοσιαλίζον αστικό κράτος, πριν από μερικά χρόνια, έπαψε να βολεύει αυτούς που το έφτιαξαν και βάλθηκαν να το κατεδαφίσουν. Ένα κομμάτι της κατεδάφισης είναι η γνωστή ιδιωτικοποίηση. Το άλλο κομμάτι είναι οι λεγόμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), που σιγά-σιγά αναλαμβάνουν σημαντικούς και ασήμαντους τομείς της κοινωνικής οργάνωσης που πρώτα ανήκαν στο κράτος, μετατρέποντας και τον παλιό κρατικό μηχανισμό σαν μία ακόμη ΜΚΟ Παροχής Κυβερνητικών Υπηρεσιών!

Αρχίσαμε από την "θεαματική" Green Peace, περάσαμε στον Συνήγορο του Πολίτη, στους Γιατρούς του Κόσμου, στην Διεθνή Αμνηστία, στους Εθελοντές διαφόρων χρήσεων, μια ατέλειωτη σειρά από μικρές και μεγάλες "μη" κυβερνητικές και "μη" κερδοσκοπικές οργανώσεις, που αναλαμβάνουν μικρά και μεγάλα κομμάτια της πρώην κρατικής πολιτικής. Και στην λίστα αναμονής μια ολόκληρη ουρά από "πολιτικοποιημένες" και "αντιεξουσιαστικές" οργανώσεις που περιμένουν να επισημοποιηθούν και να πάρουν μια θέση σ' αυτό το πολυποίκιλο "μη" κυβερνητικό κράτος! Το επόμενο βήμα για το (κανονικό) σοσιαλιστικό κράτος ήταν η διάλυσή του. Μετά από την κακότεχνη απομίμηση του σοσιαλιστικού κράτους, έχουμε τώρα την ακόμα πιο κακότεχνη απομίμηση της διάλυσής του! Η απομίμηση των πολιτικών στόχων της αριστεράς, υπό το φως της απομίμησης της πολιτικής σκέψης της, που ασκείται από απομιμήσεις των πολιτικών της προσώπων, είναι μόνη ελπίδα της αστικής εξουσίας να παρατείνει την ζωής της. Αν όμως, μ' αυτό τον τρόπο, πράγματι την παρατείνει ή την συντομεύει είναι επίσης μια άλλη ιστορία!