Στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία την Εξωτερική Πολιτική την ασκεί, η κυβέρνηση της χώρας. Στην Τηλεοπτική Δημοκρατία την ασκεί όποιος κι όποιος.

Εξωτερική είναι η πολιτική που αφορά τις σχέσεις της χώρας με άλλες χώρες. Και επειδή η "χώρα" δεν έχει σχέσεις, εξωτερική είναι η πολιτική που αφορά τις σχέσεις μιας κοινωνίας (όποιον και αν συμπεριλαμβάνει αυτή) με άλλες κοινωνίες γειτονικές ή μακρινές. Και επειδή την πολιτική, εσωτερική και εξωτερική, δεν μπορούμε να την ασκούμε όλοι μαζί, ψηφίζουμε μια κυβέρνηση, για να την ασκεί αυτή για λογαριασμό μας. Επομένως η κυβέρνηση πρέπει να ξέρει ποια εξωτερική πολιτική θέλει η κοινωνία και δεν έχει παρά να καθίσει ήσυχα - ήσυχα, με νηφαλιότητα και να την ασκήσει.

Αυτό όμως είναι ένα παραμύθι. Στην πραγματικότητα ούτε η κοινωνία εμπιστεύεται την κυβέρνηση που ψήφισε, ούτε η κυβέρνηση κάνει αυτό που θέλει η κοινωνία που την ανέδειξε. Γι' αυτό και ζητάει κάθε τόσο την "συναίνεση" στην "εθνική" πολιτική στην οποία υποτίθεται πως θα έπρεπε να υπάρχει ομοφωνία. Γι' αυτό και η αναφορά στο τυπικό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας φαίνεται σαν παραμύθι. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η κυβέρνηση και η κοινωνία και η πολιτική που ασκείται σαν το παραμύθι να είναι το πολιτικό μας σύστημα. Επομένως το παραμύθι είναι ένα μέρος της πραγματικότητας. Ένα άλλο μέρος της πραγματικότητας είναι το θρίλερ της Τηλεοπτικής Δημοκρατίας.

Σ' αυτό το "άλλο" μέρος της πραγματικότητας συμβαίνει το τραγελαφικό, να βγαίνουν διάφοροι "σοφοί" και να κάνουν προτάσεις για την εξωτερική πολιτική. Αλλά, έξω απ' τον χορό, οι σοφοί δεν κάνουν τζάμπα προτάσεις, κάνουν σοβαρή και ουσιαστική κριτική. Με το όνομα της γειτονικής χώρας έχει δημιουργηθεί ένα αδιέξοδο, για το οποίο δεν "φταίει" ούτε αυτή η κυβέρνηση ούτε η προηγούμενη ούτε η προ-προηγούμενη. Η ιστορική δυναμική έχει οδηγήσει σε χιλιάδες αδιέξοδα, που οφείλονται, όλα ανεξαιρέτως, σε εξουσιαστικούς ανταγωνισμούς. Μέσα σ' αυτή την δυναμική όμως ο καθένας έχει την θέση του και άρα την ευθύνη του, ιδιαίτερα αν ενδιαφέρεται να έχει εξουσία.

Η ιστορική δυναμική οδήγησε στο φασιστικό πραξικόπημα στην Κύπρο που προκάλεσε την τραγική βιασμένη διαίρεση της Κυπριακής κοινωνίας. Η "ανατίναξη" του Γιουγκοσλαβικού κράτους προκάλεσε (ανάμεσα σε πολύ μεγαλύτερα) το πρόβλημα του ονόματος ενός από τα "θραύσματα" της έκρηξης. Για τις κοινωνίες το πραγματικό πρόβλημα του "ονόματος" είναι η συνεννόηση αυτών που σχετίζονται μεταξύ τους και θα λυθεί εύκολα στην πορεία. Για τους μετόχους της εξουσίας το πρόβλημα είναι δύσκολο γιατί δεν είναι πραγματικό. Το πραγματικό τους πρόβλημα ας το λύσουν όπως νομίζουν, αρκεί να μην πατούν την κόκκινη γραμμή που τους χωρίζει απ' την ειρήνη και την αγάπη ανάμεσα στα μέλη της παγκόσμιας κοινωνίας.