Η πολιτική αφασία της κεντρικής πολιτικής σκηνής, καθιστά απαραίτητο συμπλήρωμά της, προς το παρόν, την πολυφωνία των λεγομένων κοινωνικών κινημάτων.
Έχουμε πει ότι, στις συνθήκες της αυτοκρατορικής πολιτικής, ο πολιτικός λόγος των εκπροσώπων των κομμάτων στο τηλεοπτικό κοινοβούλιο είναι αναγκαστικά αφατικός. Πριν ανοίξουν το στόμα τους είναι γνωστό τι θα πουν και πόσο άσχετο θα είναι, αυτό πού θα πουν, με τα πραγματικά τους πολιτικά προβλήματα, που εκκρεμούν. Υπάρχει όμως και ένας κόσμος που κινητοποιείται, στον ευρύτερο και περιφερειακό πολιτικό χώρο και που του έχει δοθεί το "πλουραλιστικό" όνομα "κοινωνικά κινήματα", από τους ίδιους που κινητοποιούνται μέσα σ' αυτόν. Στον χώρο αυτό, κατά καιρούς, συνήθως όταν πλησιάζουν εκλογές ή κάποια σημαντικά πολιτικά γεγονότα, οργανώνονται κάποιες εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Ένα τέτοιο διήμερο συζήτησης οργανώθηκε την περασμένη Τρίτη και την Τετάρτη, με πρωτοβουλία ενός "αυτόνομου" σχήματος φοιτητών της σχολής Πολιτικών Επιστημών, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Τα θέματα της συζήτησης ήταν «Πολιτική Βία ή Τρομοκρατία;» και «Ευρωπαϊκά Κοινωνικά Κινήματα και Ευρωσύνταγμα». Θέματα δηλαδή που ουσιαστικά θέτουν τα βασικά προβλήματα της άσκησης εξουσίας: Τον εκσυγχρονισμό των κρατικών ορίων, στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και την μεθόδευση του βίαιου περιορισμού της κοινωνίας μέσα σ' αυτά τα όρια.
Φυσικά τα ζητήματα αυτά, τίθενται σ' αυτές τις συζητήσεις απ' την πλευρά των "ανθιστάμενων" στην "νεοφιλελεύθερη" εξουσία. Αλλά χωρίς μπούμε στην ουσία των ζητημάτων και θεωρώντας αναμφισβήτητη την γενική χρησιμότητα αυτών των συζητήσεων, πρέπει να πούμε ότι η διαδικασία τους, δημιουργεί αρκετές αμφιβολίες για την πλευρά που πραγματικά ωφελείται από τέτοιες συζητήσεις. Θεωρούμε συγκεκριμένα ότι εκ των πραγμάτων εγείρεται μία ένσταση που αφορά το νεοακαδημαϊκό καθεστώς αυτών των συζητήσεων.
Στο συγκεκριμένο παράδειγμα, μίλησαν τρεις καθηγητές που υπήρξαν, εξαιρετικά και εύστοχα, κριτικοί προς την παρούσα και πολύ περισσότερο στην επαπειλούμενη παγκόσμια εξουσία. Ως καθηγητές όμως δεν μπορούν να βγουν, έστω και υποθετικά, απ' το πλαίσιο μιας - ιδανικής έστω - αστικής εξουσίας, πράγμα που, σε τελευταία ανάλυση, είναι προς όφελος ακόμα και της χειρότερης αστικής εξουσίας. Αν βέβαια οι άλλοι ομιλητές και οι συζητητές μπορούσαν να βγουν από το ίδιο πλαίσιο οι ομιλίες αυτές, θα πρόσφεραν ευεργετικά την επιστημονικότητά τους και όχι τις δεσμεύσεις τους στην πραγμάτευση του θέματος.
Αλλά οι "χειριστές" των "κοινωνικών κινημάτων" δεν καλούν τους ακαδημαϊκούς για την επιστημονικότητά τους• τους καλούν για το κύρος τους. Και κοντά σ' αυτούς, ακόμα χειρότερα, ανέρχονται κι αυτοί σε ένα ακαδημαϊκό βάθρο. Έτσι οποιαδήποτε κριτική από τους υπόλοιπους ομιλητές, στην καλύτερη περίπτωση δεν χωράει και στη χειρότερη θεωρείται προσβλητική. Όπως είπαμε όμως, αυτή η αμφιβόλου χρησιμότητας "πολυφωνία" είναι ο αναγκαστικός δρόμος για μια πραγματική κριτική και πολεμική στην αυτοκρατορική εξουσία που προσπαθεί να επικρατήσει.