Το συνέδριο της Πρέβεζας, με θέμα την κοινωνία της δεκαετίας του '40 σε πόλεμο, τελείωσε το ίδιο αθόρυβα όσο ξεκίνησε, χωρίς καμιά προβολή, αν εξαιρέσουμε τα "απρόκλητα" σχόλια του γράφοντος! Η σπουδαιότητα όμως αυτής της επιστημονικής συνάντησης είναι τόσο μεγάλη όσο και η πρεμούρα των οργανωτών της να την αποσιωπήσουν. Το συνέδριο της Πρέβεζας ήταν η τελευταία μάχη σε μια επιστημονική προσομοίωση του αιματηρού για την ελληνική κοινωνία Εμφυλίου Πολέμου. Το κατ' αρχήν θετικό επομένως αυτής της προσομοίωσης είναι πως διεξάχθηκε σε επίπεδο λόγου.
Το αρνητικό εξάλλου της ίδιας προσομοίωσης, είναι ότι οι οργανωτές της καταφέρνουν προς το παρόν να την κρατήσουν "αναίμακτη"! Η μόνη αντίθεση που δεν εκφράστηκε στο συνέδριο της Πρέβεζας είναι η πραγματική: ανάμεσα σ' αυτούς που εργάζονται για την ιστοριογραφία και σ' αυτούς που την κατευθύνουν, οι οποίοι καταδυναστεύοντας ή φενακίζοντας την βάση της επιστημονικής κοινωνίας, κρατούν την επιστήμη έξω απ' τις επιστημονικές μελέτες και την Ιστορία έξω από την ιστοριογραφία. Αντίθετα εκφράστηκαν οι αντιθέσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο του συνεδρίου, αλλά αφορούν την νομή της πολιτικής και ακαδημαϊκής εξουσίας.
Ωστόσο και οι αντιθέσεις που εκφράστηκαν δεν είναι τυχαίες. Η "επιτρεπτή" αντίθεση είναι η γνωστή και παρωχημένη, ανάμεσα στην "νομιμόφρονα" Αριστερά και στην "ευπρόσωπη" Δεξιά, με αντικείμενο την διεκδίκηση ευσήμων δημοκρατικής και αντιφασιστικής νομιμότητας, στην δεκαετία του '40. Αν αυτή η αντίθεση ήταν η μόνη, οι ευάριθμες "ανακοινώσεις" που διέλυσαν αυτή την ιστορικόμορφη ειδυλλιακή κατασκευή, θα περνούσαν σαν γραφικές εξαιρέσεις. Το κλίμα κινδύνευσε να χαλάσει από την επιμονή του αυτοκρατορικού δίδυμου Καλύβα - Μαραντζίδη να οριστούν ως θεσμοθέτες της νέας ακαδημαϊκής τάξης.
Ο εμφανιζόμενος σαν εκπρόσωπος της αριστεράς Γιώργος Μαργαρίτης, επικαλούμενος τον ακαδημαϊκό του όρκο (δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, την θέση του στην ακαδημαϊκή εξουσία), δήλωσε ότι με τους δεξιούς ιστοριογράφους παρά τις διαφωνίες του μιλάει την ίδια γλώσσα αλλά θα προασπίσει τον ακαδημαϊκό χώρο "αντιστεκόμενος" στην "απάτη" του "κινήματος" Καλύβα - Μαραντζίδη! Αυτό ήταν θείο δώρο στους τελευταίους που δεν ηγούνται ούτε επιστημονικού κινήματος ούτε σπείρας απατεώνων, αλλά προσπαθούν απελπισμένα να στήσουν στα πόδια της την θνησιγενή αυτοκρατορική ιστορική θεωρία.
Η θεωρία αυτή που προς το παρόν επιβιώνει, δεν θα είχε ούτε μια μέρα ζωής, αν δεν βοηθούσε η αριστερά της ακαδημαϊκής εξουσίας. Θα πρέπει τελικά να συνηθίσουμε το θέαμα των αυτοκρατορικών επιστημόνων να χτυπούν την "εθισμένη" στην ήττα, εξουσιαστική αριστερά, με τα επιστημονικά όπλα που άφησε η ίδια να σκουριάσουν. Στο συνέδριο της Πρέβεζας, κερδισμένη βγήκε η αυτοκρατορική επιστήμη. Αλλά χωρίς πολλά λόγια, η νίκη της Πρέβεζας θα είναι για την αυτοκρατορική πλευρά η αρχή μιας - κατά Μάο - ήττας!