Η συζήτηση, για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, ήταν ένα θεατρικό σκετς, άπνοο και κακοπαιγμένο, που ούτε ο εποικοδομητικός κύριος Αλέκος το γλίτωσε απ' την μιζέρια, ούτε η σκληρή κυρία Αλέκα το επανέφερε στην πολιτική τάξη.
Αντίθετα η υποτιθέμενη αριστερή αντιπολίτευση μας άφησε μια ακόμα απορία αν τα κόμματα που την αποτελούν, ενσυνείδητα συντονίζονται προκειμένου να παρέχουν την μεγαλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση στο δομούμενο σήμερα αυτοκρατορικό πολιτικό σύστημα ή απλά αφήνονται να τα σέρνει η ιστορία στους ρόλους που απαιτεί η δόμησή του. Το να είναι ο πολιτικός λόγος και λίγο θεατρικός, δεν είναι απαραιτήτως κακό. Το κακό, είναι ότι τόσο τα μεγάλα κόμματα όσο και αυτά της αριστεράς, παίζουν ένα θέατρο που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή κοινωνική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια τόσο η μερική επίθεση μομφής του Γιώργου, όσο και η συνολική αντεπίθεση εμπιστοσύνης εκ μέρους του Κώστα, αποτελούν μέρος του πολιτικού θεάτρου του παράλογου. Στην σημερινή κατάσταση δεν υπάρχει θέμα μομφής και εμπιστοσύνης σε καμιά κυβέρνηση. Στο σημερινό πολύπλοκο εξουσιαστικό σύστημα ουδείς γνωρίζει πως λύνονται τα προβλήματα. Ουδείς γνωρίζει καν πότε, πώς και πού δημιουργήθηκαν.
Σε κάθε περίπτωση οι μέτοχοι της εξουσίας, απλώς βιώνουν τους προσωπικούς ανταγωνισμούς τους, εν όψει των αναπροσαρμογών του συστήματος. Από μια άποψη είναι η κοινωνία που παίζει θέατρο όταν συμπεριφέρεται σαν να την εκπροσωπούν οι ανταγωνισμοί στον χώρο της εξουσίας. Αλλά αυτό το κοινωνικό θέατρο θα ήταν αδύνατο, αν τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς, μαζί με έναν αριθμό εξειδικευμένων ιδεολογικοπολιτικών ομάδων δορυφόρων τους, δεν κινητοποιούσαν (δηλαδή δεν ακινητοποιούσαν) την κοινωνία προς την κατεύθυνση αυτού του θεάτρου. Έχουμε από την μία μεριά το ΚΚΕ, να υιοθετεί μια ψεύτικη ταξική φρασεολογία που δεν εξηγεί τίποτα και από την άλλη μεριά τον ΣΥΝ να προσπαθεί να βελτιώσει ένα σύστημα που δεν βελτιώνεται.
Είναι δηλαδή σαφές ότι τόσο οι μεν όσο και οι δε λειτουργούν σαν μέρος του εξουσιαστικού συστήματος. Οι μεν αστυνομεύουν τις εργασιακές αντιθέσεις μέσω των "ταξικών συνδικάτων", οι δε αστυνομεύουν την ιδεολογική κίνηση μέσω των θέσεών τους στην εξουσία του πανεπιστημιακού και επιστημονικού χώρου.
Ωστόσο σε μια δεύτερη ανάγνωση πρέπει να δεχτούμε ότι αυτό το πολύπλοκο θέατρο, στο οποίο η αριστερά παίζει τους δύο πιο σημαντικούς ρόλους, είναι η σημερινή πραγματική κατάσταση της κοινωνίας. Αν όμως δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για ταξική πάλη, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψαν να υπάρχουν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Οι διαχειριστές του ενιαίου σήμερα συστήματος εξουσίας δεν μπορούν να σκηνοθετήσουν μια κοινωνία χωρίς αντιθέσεις ούτε με τις αντιθέσεις που βολεύουν την αυτοκρατορική τους εξουσία. Οι προσπάθειές τους σε τελευταία ανάλυση δεν χτίζουν αλλά γκρεμίζουν το αυτοκρατορικό τους οικοδόμημα.