Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την κοινωνία να επιτρέπει την υποκρισία στα ζητήματα της εργασίας και φέτος τα λεγόμενα και γραφόμενα γύρω απ' την πρωτομαγιά έσπασαν κάθε ρεκόρ υποκρισίας.

Η "απεργιακή αργία" της εργατικής πρωτομαγιάς δίνει κάθε χρόνο την ευκαιρία σε διάφορους που δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα, έξω από την θεσούλα τους σε κάποιο κόμμα ή συνδικάτο, να σπεκουλάρουν σε βάρος μιας "εργατικής τάξης" που δεν ξέρουν ούτε αν υπάρχει, ούτε πώς μοιάζει. Οι αφίσες τους φρεσκοτυπωμένες αλλά τα συνθήματά τους, για "ταξικούς αγώνες", μοιάζουν σαν να έχουν ξεμείνει από την απεργία του Σικάγου. Τις δικές τους βλέψεις και τις μεθόδους λογοκρισίας, φρόντισαν να τις εκσυγχρονίσουν αλλά την ταξική ψαλμωδία, την έχουν αφήσει τουλάχιστον μισό αιώνα πίσω.

Και επειδή οι βλέψεις των σύγχρονων πολιτικών και συνδικαλιστικών εργατοπατέρων φτάνουν πολύ πιο ψηλά, από μια θέση στους μηχανισμούς της αριστεράς, φροντίζουν να έχουν και ένα ανοιχτό παράθυρο για καμιά καλή μεταγραφή προς την μεριά του ΠΑΣΟΚ ή της Νέας Δημοκρατίας. Ανοιχτό παράθυρο όμως σημαίνει την δυνατότητα των υπευθύνων των μεγάλων κομμάτων, Κανελλόπουλους, και Παναγιωτόπουλους, να παριστάνουν τους φιλεργατικούς πολιτικούς και σημαίνει για τους εργαζόμενους να τους πιστεύουν. Αυτό είναι ολέθριο όχι μόνο για την εργατική τάξη αλλά και για την κοινωνία γενικά.

Η σύγκρουση της εργασίας με το κεφάλαιο είναι ζωτικής σημασίας. Αυτή η σύγκρουση είναι που κρατάει την κοινωνική ισορροπία, που είναι απαραίτητη για την τάξη (με την καλή έννοια) στην φάση σημαντικών και ριζικών αλλαγών που έχουμε ήδη μπει. Μιλάμε όμως για μια σύγκρουση πραγματική και εποικοδομητική πάνω στο αντικείμενο της σχέσης εργασίας και κεφαλαίου. Όχι για συγκρούσεις αυτοκτονίας, για να έχουν ατού στις εξουσιαστικές συναλλαγές τους οι εργατοπατέρες. Όχι για συγκρούσεις υποκινούμενες από κάποιους παράγοντες της πολιτικής ή της οικονομικής εξουσίας εναντίον κάποιων άλλων.

Η εργατική πρωτομαγιά νοήθηκε σαν μια μέρα πολιτικής σύγκρουσης. Η εργατική τάξη συγκεντρωνόταν για να συνοψίσει τα αιτήματά της, για να ορίσει το στίγμα της και την κατεύθυνσή της, για να αναπτύξει την συνείδησή της, δηλαδή την στρατηγική και την τακτική της, μια γνώση στοργική για την κοινωνία, που μόνο απ' την μεριά της εργασίας μπορεί να αναπτυχθεί. Απ' την μεριά του κεφαλαίου σε τελευταία ανάλυση δεν υπάρχουν άνθρωποι αλλά μηχανές. Όλα αυτά σήμερα είναι περασμένα μεγαλεία. Την γνώση της κοινωνίας και της πολιτικής την ανέλαβαν οι "κοινωνικές επιστήμες". Ανέλαβαν δηλαδή να κατεδαφίσουν κάθε γνώση της κοινωνίας, χαϊδεύοντας τα αυτιά της υποτιθέμενης εξουσίας δηλαδή αποβλακώνοντάς την κάθε μέρα και περισσότερο. Αυτή είναι η Ιστορία που όμως δεν τελειώνει. Είτε απεργεί είτε αργεί, η εργατική συνείδηση, κάποια στιγμή θα γυρίσει στην δράση, ας ελπίσουμε, πριν είναι αργά.