Φαίνεται πως οι ηγέτες του ΚΚΕ "παρεξηγούν" επιμελώς και τον ιστορικοπολιτικό ρόλο του κόμματός τους, και το ιστορικοπολιτικό πλαίσιο της κοινωνίας. Έτσι μόνο η συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα στην "Θεσσαλονίκη" της περασμένης Δευτέρας (21-03-05) αποκτά νόημα. Από τότε που η "σχολή" των σημερινών ηγετών του ΚΚΕ και των τότε συνεταίρων και νυν ανταγωνιστών τους, επιβλήθηκε - ελέω Χρουστσόφ - στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, είναι οι αναμφισβήτητοι "μπροστάρηδες" στον αγώνα για την διαιώνιση της πολιτικής σύγχυσης.

Η συνέντευξη της Αλέκας Παπαρήγα αφορά ουσιαστικά την κρίση εξουσίας, όπως αυτή εκφράζεται στο επίπεδο της οικονομίας και της πολιτικής. Στις απαντήσεις της βάζει μπόλικο αλατοπίπερο "επίθεσης" στον καπιταλισμό και στον ιμπεριαλισμό, ο λόγος της όμως παραμένει "άνοστος", γιατί οι "επιθέσεις" είναι εντελώς επιφανειακές. Στην πραγματικότητα μετατοπίζουν το θέμα στο επίπεδο της ηθικής και ως εκ τούτου αβαντάρουν την εξουσία στις δύσκολες στιγμές που περνάει.

Το πρόβλημα που εξ αντικειμένου τίθεται για την ιδεολογία και την πολιτική του ΚΚΕ είναι η επαναστατικότητά του. Αν δηλαδή αντιλαμβάνεται την κρίση και την επαναστατική αλλαγή σαν την μοναδική ιστορική προοπτική της κοινωνίας και αν η πολιτική του ανταποκρίνεται σ' αυτή την προοπτική. Βέβαια, αν το ΚΚΕ ήταν επαναστατικό κόμμα θα είχε πολλά προβλήματα να λύσει. Αλλά οι ηγέτες του ΚΚΕ δεν μπορούν να επικαλούνται, την σύγχυση που οι ίδιοι χρόνια τώρα καλλιεργούν, για να δικαιολογήσουν την προσφυγή τους σε μια καθαρά (επιεικώς ειπείν) αστική πολιτική.

Η επαναστατικότητα ενός κόμματος κρίνεται από τον τρόπο που αναγνωρίζει την κρίση και παρεμβαίνει πολιτικά σ' αυτήν. Στον λόγο του ΚΚΕ, η κρίση σαν ιστορικό φαινόμενο, είναι ανύπαρκτη. Εμφανίζεται σαν "κλοπή" του μόχθου των εργαζόμενων από τον καπιταλισμό. Όσο για την πολιτική παρέμβαση, αυτή δεν στοχεύει, στην ισχυροποίηση των εργαζομένων στις εργασιακές σχέσεις. Αντίθετα αποβλέπει στην αποδυνάμωση και την χρήση τους σαν ατού στα εξουσιαστικά παιχνίδια. Γι αυτό άλλωστε και μένει μακριά από την λεγόμενη ενότητα της "λοιπής" αριστεράς.

Το ΚΚΕ δεν είναι επαναστατικό κόμμα, χρησιμοποιεί όμως μια "γλώσσα" που την παρουσιάζει σαν κομμουνιστική. Απ' την μία, μια πολιτική θέση που έλκει την κοινωνία. Από την άλλη, μια "ειδίκευση" που απωθεί την κοινωνική κριτική. Η παρουσία όμως της επαναστατικής πολιτικής δεν είναι "προαιρετική" για την κοινωνία. Το ξέρουν πια όλοι στην πολιτική σκηνή εκτός ΚΚΕ και "λοιπής" αριστεράς. Η κρίση, όποια ονόματα κι αν της δώσουν, θα προχωρήσει μέχρι την υπέρβασή της που ασφαλώς δεν θα είναι ανώδυνη. Το κόστος της υπέρβασης θα εξαρτηθεί από το πόσο κοντά στην "τελειωτική" καταστροφή θα αναπτυχθούν μηχανισμοί πολιτικής και πολιτιστικής άμυνας. Και αυτό δεν αφορά μόνο κάθε αριστερό αλλά κάθε κοινωνικό άτομο.