Το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς έχει τεθεί στους χώρους της, ήδη πριν απ' τις τελευταίες εκλογές. Μετά απ' αυτές, παρότι το πείραμα της ενότητας τύπου ΣΥΡΙΖΑ ενίσχυσε την φθορά και όχι την ενότητα, το ζήτημα συζητιέται επίμονα στην κοινωνική βάση των αριστερών κομματικών συγκροτήσεων και κατά συνέπεια αναγκαστικά και στην κορυφή τους. Απ' την μια μεριά, διάφορες πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες δίνουν την ευκαιρία σε μέλη και χαμηλά στελέχη, να εμπλακούν σε συνεργασίες ή ακόμα καλύτερα σε ιδεολογικές αντιπαραθέσεις. Απ' την άλλη μεριά, ηγέτες και ηγετίσκοι, κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων, αναγκάζονται να μιλήσουν για ενότητα, αν και την βλέπουν λιγότερο σαν όνειρο ατομικής επικράτησης και περισσότερο σαν εφιάλτη πολιτικής αποστρατείας.
Τελευταία, εν όψει συνεδρίων, είχαμε έναν χαρακτηριστικό γύρο δηλώσεων μεταξύ ΣΥΝ και ΚΚΕ: Απ' τη μια, τα στελέχη του ΣΥΝ, προσπαθούν να εξηγήσουν στην κομματική βάση τους το ανέφικτο της ενότητας, εφόσον οι ηγέτες του ΚΚΕ είναι αδιάλλακτοι και ιδεολογικά ξύλινοι. Απ' την άλλη, η κυρία Παπαρήγα, προσπαθεί να εξηγήσει στην δική της κομματική βάση, το ανέφικτο της ενότητας, εφόσον οι ηγέτες του ΣΥΝ είναι συμβιβασμένοι και ιδεολογικά ξεχαρβαλωμένοι. Εκ πρώτης όψεως, τόσο οι μεν όσο και οι δε, έχουν δίκιο. Συμβαίνει όμως τόσο οι ηγέτες του ΚΚΕ να είναι επίσης συμβιβασμένοι κι ας είναι ιδεολογικά ξύλινοι, όσο και οι ηγέτες του ΣΥΝ να είναι επίσης ξύλινοι κι ας είναι ιδεολογικά ξεχαρβαλωμένοι.
Οι πολιτικοί καυγάδες στην κορυφή είναι για λαϊκή κατανάλωση κι αυτό ισχύει για τα "μεγάλα" κόμματα της Αριστεράς όσο και για τα μικρά. Στην πραγματικότητα, πέρα από τις προσωπικές, εσωτερικές και εξωτερικές, διαμάχες, είναι γεγονός ότι η ενότητα των ηγεσιών της Αριστεράς στην εξυπηρέτηση του πολιτικού συστήματος είναι δεδομένη. Απλά το σύστημα δεν μπορεί να υπηρετηθεί αν δεν υπάρχει ένας καταμερισμός ρόλων. Ο ΣΥΝ οφείλει να ασκεί εποικοδομητική κριτική, το ΚΚΕ οφείλει να ασκεί "ταξική" κριτική και τέλος η άλλη αριστερά, οφείλει να ασκεί την "επαναστατική" κριτική όλων των αποχρώσεων. Στις σημερινές περιστάσεις επομένως, η ενότητα της αριστεράς υλοποιείται στην ιδεολογική και πολιτική επεξεργασία των πραγματικών κοινωνικών δεδομένων χάριν της εξουσίας.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι στις καλύτερες ιστορικές στιγμές της Αριστεράς, π.χ. στο ενιαίο κομμουνιστικό κίνημα της δεκαετίας του '40, αυτός ο "καταμερισμός" ρόλων υπήρχε άτυπα στο εσωτερικό των κομμάτων και λειτουργούσε για χάρη της κοινωνίας. Μετά το 1950 ο καταμερισμός έγινε σταδιακά μια τυπική φραξιονιστική κατάσταση, οδηγώντας στην διάλυση για την οποία όλοι σήμερα θυμήθηκαν να θρηνήσουν! Αλλά ο θρήνος δεν είναι μόνο εκδήλωση πένθους γι αυτό που χάθηκε: είναι και προάγγελος γι αυτό που έρχεται. Δεν μεθοδεύεται σήμερα, απ' την Ιστορία, η αποκατάσταση της ενότητας στην Αριστερά, που άλλωστε - κακώς - ποτέ δεν χάθηκε, αλλά η αποκατάσταση της αριστεράς στην Ενότητα, στις σημερινές εξαιρετικά πολύπλοκες κοινωνικές συνθήκες.