Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Κυρ, 10 Οκτ 2004 | hits: 2073
Η πολιτική δια της Δικαιοσύνης
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 10 Οκτ 2004

Οι ηγεσίες των κομμάτων, με φανερή αμφιθυμία, προβληματίζονται αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τον δικαστικό πέλεκυ σαν όπλο στην πολιτική αντιπαράθεση. Στην πρώτη ματιά νομίζει κανείς ότι η Δεξιά ξαναμπαίνει στον πειρασμό να εκστρατεύσει δικαστικά εναντίον των πολιτικών αντιπάλων της. Όμως στην περίπτωση της υπόθεσης Κοσκωτά απλώς ποινικοποιήθηκαν μερικές πολιτικές πράξεις και επιχειρήθηκε η πολιτική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα επιχειρείται να τοποθετηθεί η δικαστική υπεράνω της πολιτικής λειτουργίας, ακριβώς όπως έγινε με την αντιτρομοκρατική εκστρατεία. Η απειλή - δια στόματος του κυβερνητικού εκπροσώπου - ότι κάθε "παράτυπη" πολιτική πράξη, θα παίρνει τον δρόμο της δικαιοσύνης, ισοδυναμεί με πρόταση για μόνιμη εγκατάσταση του εισαγγελέα, σαν τοποτηρητή, στον πολιτικού χώρο.

Μια εξήγηση που μπορεί να έχει η πρόσκληση της Δικαιοσύνης στην πολιτική ζωή είναι ότι δημιουργεί ένα έδαφος για τους προσωπικούς ανταγωνισμούς. Αλλά όπως έδειξε η υπόθεση των μετεγγραφών, έχει γίνει αντιληπτό στους χώρους της εξουσίας ότι ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός είναι επικίνδυνος για όλους. Φαίνεται επομένως ότι προς αυτή την κατεύθυνση πιέζει μια μερίδα μόνο του πολιτικού χώρου. Πρόκειται μάλλον για μια απόπειρα εκσυγχρονισμού της σκανδαλολογίας που στρέφεται ενάντια στην απόπειρα εκσυγχρονισμού των κομμάτων. Η δικαστική κηδεμονία της πολιτικής ελπίζεται (απ' αυτούς που πιέζουν) ότι θα βάλει τέρμα, στους πειραματισμούς που είναι έτσι κι αλλιώς άτεχνοι και αυτοί που πιέζουν τους θεωρούν επιπλέον επικίνδυνους. Ότι θα αποτελέσει δηλαδή φραγμό στην "Συμμετοχική Δημοκρατία" του Γιώργου Παπανδρέου όσο και στην "Συντηρητική Δημοκρατία" του Κώστα Καραμανλή.

Η Δημοκρατία όμως στην Ελλάδα - είτε Συμμετοχική, είτε Συντηρητική - Τηλεοπτική. Είναι δηλαδή ένα πολίτευμα στο οποίο η ανεπίσημη τέταρτη εξουσία καταπίνει αμάσητες τις τρεις επίσημες! Έτσι κι αλλιώς η αντιστροφή αρμοδιοτήτων μεταξύ πολιτικής και δικαστικής εξουσίας είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα εκφασισμού. Πρόσφατο παράδειγμα, χρήσης της Δικαιοσύνης στην άσκηση της πολιτικής, ήταν η περίπτωση της λεγόμενης τρομοκρατίας. Η κύρια στόχευση αυτής της πρωτότυπης πολιτικής εκστρατείας ήταν η υποβάθμιση και αποθάρρυνση μιας αφηρημένης μελλοντικής ανατρεπτικής κίνησης που απέτυχε παταγωδώς, όπως και όλες οι παράπλευρες πολιτικές στοχεύσεις. Πέτυχαν μόνο κάποιες προσωπικές στοχεύσεις, δηλαδή κατάφεραν να αναρριχηθούν κάποια άτομα σε θέσεις δυσανάλογα ψηλές για το πολιτικό τους μπόι. Όσοι δεν έπεσαν, κατέληξαν απλά να υποβαθμίζουν την αίγλη της θέσης τους.

Η πρόσκληση της δικαιοσύνης στην επίλυση πολιτικών προβλημάτων αποτελεί ομολογία χρεοκοπίας και ενθαρρύνει τον φασισμό. Οι σημερινές επιχειρήσεις "καθαρά χέρια" οδηγούν όμως σε έναν "επικοινωνιακό" φασισμό Μπερλουσκονικού τύπου. Σ' έναν φασισμό που δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη αφ' υψηλού, μέσω μηχανισμών, αλλά είναι υποχρεωμένος να διασπαρεί μέσα στην κοινωνία και να αποκτήσει πολιτικό λόγο. Αλλά ένας φασιστικός πολιτικός λόγος, σαν αυτόν που εκπέμπεται απ' τα κανάλια, μπορεί να σταθεί μόνο εφόσον απουσιάζει η αριστερά. Και μόλις σταθεί δείχνει καθαρά, στην κοινωνία, πόσο ολέθρια είναι η απουσία αριστερού πολιτικού λόγου!