Αυτό που στα Τέμπη παρουσιαζόταν από τον τύπο σαν "δυστύχημα", παρουσιάζεται σήμερα, στο Ασπρονέρι, σαν "έγκλημα"! Αυτό που ήταν τότε διάχυτο και περιρρέον έγινε τώρα τόσο συγκεκριμένο που δεν μπορεί κανείς να το αποσιωπήσει. Το δυστύχημα, το κάθε δυστύχημα, είναι έγκλημα. Γιατί, όπως και τότε προσπαθούσα να πω, έχουμε την δυνατότητα, σαν κοινωνία, να αποτρέψουμε τον αφύσικο και πρόωρο θάνατο. Το τεχνικό και οικονομικό μας επίπεδο, επιτρέπει αναμφισβήτητα, να εξασφαλίσουμε, για το κάθε άτομο, μια ζωή υγιή και χαρούμενη και ένα αξιοπρεπές φυσικό τέλος. Το κάθε δυστύχημα είναι έγκλημα, αφού πάντα κάποια επιθετική πράξη υπάρχει από πίσω του. Κάθε παράληψη ή παρατυπία, είναι πάντα εν γνώσει κάποιου και πάντα πηγάζει από κάποιο "συμφέρον".

Στην "ανύποπτη" περίπτωση του οδηγού που οδηγεί σαν τρελός χωρίς λόγο (όπως "ομολογούσε", για τον εαυτό του, με ηλίθια "παρρησία" κάποιος παρουσιαστής ραδιοφώνου το πρωί της Τρίτης) σκοτώνοντας κάποιον, ικανοποιείται ο δολοφονικός ναρκισσισμός του. Στην περίπτωση του νταλικέρη που τον παίρνει ο ύπνος στο τιμόνι, σκοτώνοντας κάποιους, βγάζει μεγαλύτερο μεροκάματο. Στην περίπτωση των κυβερνήσεων που προτίμησαν τα "ολυμπιακά έργα" ή (για να πάμε σε ένα "απλούστερο" παράδειγμα) την ζεύξη Ρίου - Αντίρριου, από την βελτίωση του οδικού δικτύου, σκοτώνοντας τους έλληνες, ωφελούν το "κεφάλαιο" που εμπλέκεται σ' αυτά τα έργα. Και είναι φανερό πού θα μπορούσαμε να φτάσουμε λέγοντας.

Από την άλλη μεριά όμως το κάθε έγκλημα είναι δυστύχημα αφού δεν καταφέραμε - σαν κοινωνία πάντα - να το αποτρέψουμε. Δεν είμαστε "ώριμοι", δεν έχουμε την ιστορική ηλικία, για να το αποτρέψουμε. Είμαστε σαν το μωρό που κρύβεται, παίζοντας κρυφτό, κάτω από τη ρόδα του φορτηγού. Δεν φταίει σε τίποτα ο ηλίθιος παρουσιαστής που τρέχει σαν τρελός. Αν δεν είχε δολοφονικό ναρκισσισμό δεν θα είχε ακροαματικότητα. Δεν φταίει ο νταλικέρης που κοιμάται οδηγώντας. Αν δεν ταξίδευε νυσταγμένος δεν θα έβγαζε μεροκάματο. Δεν φταίνε σε τίποτα οι κυβερνήσεις. Αν δεν προτιμούσαν τα άχρηστα έργα, έναντι των χρήσιμων, δεν θα ήταν κυβερνήσεις.

Δεν φταίνε λοιπόν τα άτομα, ακόμα και στις χειρότερες περιπτώσεις. Δεν φταίνε τα άτομα, ακριβώς γιατί σαν άτομα φταίμε όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά, καθώς είμαστε "διαπεπλεγμένοι" μέσα στο πολιτικό πλαίσιο, μέσα στο λεγόμενο "σύστημα". Εγκληματήσαμε λοιπόν, ακόμα μια φορά στο Ασπρονέρι, διαλέγοντας μια από τις στάσεις ζωής, που έχει η "αγορά" στις βιτρίνες της (και εγώ με το - φρικτά ανεπαρκές - αρθράκι που διάλεξα για το έγκλημα των Τεμπών). Ας προετοιμάσουμε τώρα το επόμενο έγκλημα. Μέσα απ' την ακροαματικότητα των τσακαλιών της τηλεόρασης που κατασπαράζουν αδιακρίτως ένοχους, ύποπτους και θύματα. Μέσα απ' τις εκφράσεις οδύνης των αρμοδίων. Μέσα απ' τις υποσχέσεις νέων μέτρων και νέων έργων που θα "ενισχύσουν" την ασφάλεια και τον έλεγχο του συστήματος. Έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι έγκλημα αλλά δυστύχημα στον επικίνδυνο δρόμο της ιστορίας.