Στο ποίημα του Καβάφη, οι βάρβαροι αναμένονταν να έρθουν και να νομοθετήσουν. Δεν ήρθαν ποτέ και οι νομοθέτες βρέθηκαν σε αδυναμία. Ο Καβάφης τους ήθελε να σκέφτονται τι θα κάνουν χωρίς βαρβάρους και να συμφωνούν ότι οι βάρβαροι ήταν μια κάποια λύση! Οι δικοί μας βάρβαροι είναι ήδη εδώ. Οι "νομοθέτες" και οι "συγκλητικοί" τους χειροκροτούν με ενθουσιασμό. Τους επιδεικνύουν τα έργα που πραγματοποίησαν σύμφωνα με την υπαγόρευσή τους. Και τα πλήθη συνωθούνται με τις πιστωτικές τους κάρτες στο χέρι να "εξαντλήσουν" τα εισιτήρια για το θέαμα, ξεχνώντας προς στιγμήν τον άρτο που όλοι ομολογούν ότι θα λείψει μόλις τελειώσει το θέαμα.

Η πίκρα ωστόσο δεν είναι που η ολυμπιακή βαρβαρότητα επιβλήθηκε και σκεπάζει σαν καταχνιά από χρυσόσκονη την ζωή μας, ούτε που η επόμενη μέρα αναμένεται δύσκολη. Η πίκρα είναι πως η κοινωνία όχι μόνο συνεχίζει να αποδέχεται την λογική της "ακατανίκητης εξουσίας" άλλα και την άθλια λογική της "μάταιης αντίστασης". Όχι μόνο υποκύπτει στην ανάγκη με κάτι να χαρεί και χαίρεται με ότι της σερβίρουν, αλλά αντιμετωπίζει σαν μοιραία ήττα την μίζερη επιβίωσή του. Η συμμετοχή του κόσμου σε κάθε βάρβαρη πολιτιστική εκδήλωση που οργανώνει η τοπική εξουσία, γίνεται τρόπαιο στα χέρια της και απόδειξη της "ικανότητάς" της να προετοιμάσει το "έδαφος" για την είσοδο κάθε είδους μελλοντικής βαρβαρότητας.

Στο επίπεδο της ιστορίας το φαινόμενο είναι πολύπλοκο. Στο επίπεδο της πολιτικής όμως που έτσι κι αλλιώς προηγείται τα πράγματα είναι απλά: Από την πρώτη στιγμή που αναλήφθηκε η διοργάνωση των Ολυμπιακών του 2004, ορισμένοι παράγοντες της Αριστεράς ανέλαβαν το καθήκον να οργανώσουν την "αντίσταση" στην "μεγάλη γιορτή του πολιτισμού" ιδρύοντας τις σχετικές κινήσεις σαν εξειδίκευση της "αντίστασης" ενάντια στην "νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση". Σήμερα παριστάνουν τους λυπημένους γιατί, λέει, δεν κατάφεραν να πείσουν τον κόσμο και παραδέχονται ότι "νικήθηκαν" άλλη μια φορά. Δεν παραδέχονται όμως ότι δεν θέλησαν ποτέ να νικήσουν και ότι είναι πολύ καλά βολεμένοι στην ήττα τους.

Η πολιτική κατάσταση όπως δείχνει η ιστορία της Ολυμπιακής Διοργάνωσης είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Δεν θα κλάψουμε για το γεγονός ότι η πολιτική εξουσία ολοφάνερα παραπαίει αλλά δεν είναι καθόλου ευχάριστο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να επισημάνει το γεγονός. Είναι όμως σοβαρά ανησυχητικό ότι αυτοί που υποτίθεται ότι "όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες" είναι οι ίδιοι που περιμένουν τους βαρβάρους να "νομοθετήσουν". Αυτοί ξέρουν καλά (κι αν δεν το ξέρουν δικό τους πρόβλημα) πως είναι πιο χρήσιμοι στους βαρβάρους από τους υποστηρικτές τους, γιατί τους δίνουν το άλλοθι, ότι επικράτησαν μετα από μια σύγκρουση που όμως αφορούσε το ιστορικά αναγκαίο και όχι το πολιτικά έωλο της βαρβαρότητάς τους. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι καθ' έξη ηττημένοι είναι ότι οι βάρβαροι δεν νομοθετούν οι ίδιοι δεν θα αναπαύονται για πολύ καιρό στις δάφνες της ήττας τους.