Οι πολιτικοί και τηλεοπτικοί παράγοντες έχουν παράπονο ότι το κοινό δεν ενδιαφέρεται για τις ευρωεκλογές. Θα έπρεπε όμως να το θεωρούν δεδομένο: αφού οι ίδιοι υπεράντλησαν το ενδιαφέρον του στις ελληνικές εκλογές για να ποτίσουν τα πλαστικά λουλούδια που προέκυψαν, ο κόσμος δεν θα είχε πια καμιά όρεξη να ασχοληθεί με την Ευρώπη. Δεν σημαίνει ασφαλώς αυτή η αδιαφορία, ότι έλειψε από την ελληνική κοινωνία η πολιτική ευαισθησία. Σημαίνει ότι βαρέθηκαν τους αναίσθητους πολιτικούς και τηλεοπτικούς παράγοντες. Δεν βαρέθηκε η ελληνική κοινωνία να παρακολουθεί το πολιτικό γίγνεσθαι. Απλά βαρέθηκε να ακούει ότι δεν υπάρχει πολιτικό γίγνεσθαι.

Λένε ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Στην πραγματικότητα η πολιτική είναι η τέχνη του ανέφικτου. Υπό την καλή έννοια είναι η τέχνη που αναδεικνύει σαν εφικτό, πολύ περισσότερο σαν αναπόφευκτο, αυτό που θεωρείται ανέφικτο. Υπό την κακή έννοια είναι η τέχνη να παρουσιάζεται σαν ανέφικτο αυτό που ήδη υπάρχει και, αντίθετα, να παρουσιάζεται σαν όραμα αυτό που δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ και που, στο κάτω της γραφής, δεν το θέλει κανείς. Κάτι τέτοιο είναι η σημερινή πολιτική. Κάτι τέτοιο είναι και η Ενωμένη Ευρώπη. Μια πραγματικότητα που δεν την αναγνωρίζει κανείς και ένα όραμα που δεν το θέλει κανείς.

Την ιδέα ότι η πολιτική κατάσταση καθορίζεται από τις εκλογές, την έχουμε απορρίψει σαν κοινωνία από αρκετό καιρό. Λέγαμε όμως ότι, αντίστροφα, το αποτέλεσμα των εκλογών είναι ενδεικτικό της πολιτικής κατάστασης. Για τις ευρωεκλογές όμως δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις τοπικές εκλογές και στις ευρωεκλογές: Οι πρώτες έχουν πίσω τους μια παράδοση. Οι δεύτερες είναι μια λογική κατασκευή, σχεδιασμένες στο χαρτί, χωρίς κανένα έρεισμα ούτε στην παράδοση ούτε στην τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.

Ωστόσο η Ευρώπη υπάρχει. Οι σχέσεις ανάμεσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες υπάρχουν και σαν παράδοση και σαν σημερινές πραγματικότητες. Απ' την στιγμή που τα άτομα των διαφόρων ευρωπαϊκών κοινωνιών σχετίζονται μεταξύ τους, συνεργάζονται, συνομιλούν, παντρεύονται, σχηματίζουν de facto μια εν δυνάμει ευρωπαϊκή κοινωνία, που είναι αδύνατο, αλλά και δεν χρειάζεται, ακόμα και να την αποτυπώσει κανείς στην αντίληψή του. Έχει όμως καμιά σχέση αυτή η Ευρώπη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τωρινή ή μελλοντική; Είναι δυνατόν μια χούφτα μεγαλομπακάληδων και μεγαλοσαράφηδων, άντε και μεγαλοβιομήχανων, σήμερα, να συγκροτήσουν ένα κράτος;

Με κάποιο τρόπο αυτοί οι κύριοι, κατάφεραν μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, να επιπλεύσουν στις χώρες τους: κάτι ξέρουμε οι έλληνες για τον τρόπο. Το ότι επιπλέουν ακόμα, δεν δείχνει ότι ανέβηκε η ποιότητά τους δείχνει ότι κατέβηκε η ποιότητα της δημοκρατίας τους. Όλοι μαζί όμως αυτοί, θα "επιπλεύσουν" σε όλη μαζί την ευρωπαϊκή κοινωνία; Και θα καθορίσει τον τρόπο κάποιος κύριος Ζισκάρ, σε ένα χαρτί που θα του δώσουν το όνομα "σύνταγμα"; Και να το δούμε δεν θα το πιστέψουμε! Ένα "μπου" τους έκανε ο κύριος Μπους, με το Ιράκ και διαλύθηκαν, θα αντέξουν στα "μπαμ" και τα "μπουμ" που αναμένονται; Είναι βέβαιο ότι θα γδαρθούν μεταξύ τους. Θα τους ακολουθήσει όμως η ευρωπαϊκή κοινωνία όπως στον τελευταίο πόλεμο; Πολύ χλωμό. Το ζήτημα είναι ποιες "άλλες σημαίες" θα ακολουθήσουμε.