Στις εντεινόμενες συγκρούσεις στο Ιράκ, η αδυναμία των επιδρομέων να πετύχουν τους στόχους τους και να απαγκιστρωθούν, οι αυξανόμενες απώλειες τους, η δυσκολία τους να εμπλέξουν άλλες σύμμαχες δυνάμεις, αποδεικνύουν αυτό που απ' την αρχή ήταν βέβαιο: Η προώθηση της αυτοκρατορικής πολιτικής δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση. Αυτό είναι μια ευχάριστη διαπίστωση, μέσα στο κατ' αρχήν καταθλιπτικό παγκόσμιο κλίμα. Δεν είναι όμως καθόλου ευχάριστη η βιαστική και καιροσκοπική αναγόρευση, της άλλης πλευράς σε "ηρωική αντίσταση του Ιρακινού λαού"! Όχι γιατί δεν υπάρχει Ιρακινός λαός ή γιατί δεν πρέπει ή γιατί δεν είναι ικανός να αμυνθεί στην επιδρομή που σαφέστατα στρέφεται εναντίον του. Αλλά γιατί είναι επίσης σαφές ότι προς το παρόν ο Ιρακινός λαός δεν στρατεύεται για τα δικά του συμφέροντα. Η μορφή που παίρνει η πολεμική δράση δεν διασφαλίζει το βασικό του συμφέρον, δηλαδή την προοπτική μιας ασφαλούς και δημιουργικής ειρήνης. Αντίθετα οι βαρβαρότητες και οι εκβιασμοί στις οποίες ωθούνται οι ένοπλοι Ιρακινοί, συνιστούν μια πολιτική που, αν δεν ανατραπεί, θα οδηγήσει στην παλαιστινοποίηση του Ιράκ και στην διαιώνιση μιας ακόμα αιμορραγίας της παγκόσμιας κοινωνίας.

Κάθε άνθρωπος που αγαπάει την ειρήνη και την κοινωνία μέσα στην οποία ζει, οφείλει (στον εαυτό του) να αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και να σκεφτεί σοβαρά πάνω στην πολιτική φυσιογνωμία των σημερινών πολεμικών συγκρούσεων. Το Ιράκ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί που ηγούνται σ' αυτόν τον παράξενο πόλεμο, οι δυτικές εξουσιαστικές κλίκες με επικεφαλής την αμερικάνικη και οι αμυνόμενες τοπικές μετασανταμικές πολιτικοθρησκευτικές κλίκες του Ιράκ, δεν έχουν καμιά πραγματική υπόστασή και προοπτική. Ο καθένας που ανήκει σ' αυτές ακολουθεί το στενό συμφέρον του, που κυρίως ανάγεται στην προσωπική εξουσιαστική του θέση. Κανείς δεν έχει πραγματικές αναφορές σε γενικότερα οικονομικά και ταξικά συμφέροντα που θα δημιουργούσαν τουλάχιστον μια ηθική σύνδεση σε ορισμένα κοινωνικά στρώματα ή ομάδες. Κι απ' την άλλη μεριά η "Αριστερά" του Ιράκ, ονομάζεται έτσι μόνο απ' το "εργοστάσιο" που την κατασκεύασε.

Μέσα σ' αυτές τις χαώδεις συνθήκες, το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα απελευθερώσει τον Ιρακινό λαό αλλά ποιος θα αντιληφθεί την σημερινή πολιτική του κατάσταση. Η απάντηση είναι διπλή: πρώτον, δεν είναι δυνατόν να αντιληφθεί κανείς την τοπική κατάσταση στο Ιράκ άσχετα από την παγκόσμια πολιτική κατάσταση και δεύτερον, οι παραδοσιακές ερμηνείες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις πολιτικές απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου. Αντίθετα, υπό το απαίσιο φως των σημερινών συγκρούσεων, οφείλουμε να εκσυγχρονίσουμε την αντίληψή μας για τις παγκόσμιες και τοπικές προηγούμενες. Το κλειδί για την κατανόηση της πολιτικής σύγκρουσης είναι ο εκσυγχρονισμός της αντίληψης για τις κοινωνικές αντιθέσεις. Δεν είναι ανάγκη να απορρίψουμε αναδρομικά την ιδέα της ταξικής σύγκρουσης αλλά οφείλουμε να παρατηρήσουμε τις αλλαγές στην μορφή της για να αντιληφθούμε το πραγματικά διαχρονικό της περιεχόμενο. Είναι πλέον σαφές ότι οι συγκρούσεις δεν εκφράζουν σήμερα την ανακατάταξη των εξουσιαστικών δυνάμεων αλλά την ριζική αναδιάταξη της κοινωνικής οργάνωσης. Μέσα από τις οδύνες τις εποχής μας γεννιέται ένας καινούριος κόσμος. Ο κόσμος αυτός θα γίνει ορατός μέσα απ' την κοινωνική κριτική στην ξεπεσμένη πολιτική και ακαδημαϊκή εξουσία.