Η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε την θητεία της με την τελετουργία των Προγραμματικών Δηλώσεων της νέας κυβέρνησης. Υποτίθεται ότι με τις Προγραμματικές Δηλώσεις η κάθε νέα κυβέρνηση εκθέτει το πρόγραμμά της και οι βουλευτές - που τυπικά είναι ανεξάρτητοι από το κόμμα τους - κρίνουν και αποφασίζουν αν η αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση με το συγκεκριμένο πρόγραμμα μπορεί να κυβερνήσει την χώρα. Ανάλογα με την κρίση τους, της δίνουν ή δεν της δίνουν, μια πρώτη ψήφο εμπιστοσύνης. Υποτίθεται ότι η συζήτηση πάνω στις προγραμματικές δηλώσεις, είναι μια σημαντική λειτουργία της δημοκρατίας γιατί μέσω αυτής χαράζονται ο προσανατολισμός και η πρακτική του κράτους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Η τέτοια όμως πολιτική λειτουργία της κοινωνίας προϋποθέτει την "εθνική ενότητα", η οποία τελευταία μετατράπηκε σε "κοινωνική ενότητα", σύμφωνα με την θεωρία περί "κοινωνικών εταίρων"! Ενστάσεις διατυπώθηκαν από τις πρώτες μέρες της αστικής επανάστασης από την αστική Αριστερά. Αργότερα οι "επάρατοι" Μαρξ και Λένιν, απέδειξαν ότι η όλη κατασκευή είναι ξεκάρφωτη και θα διαλυθεί καθώς η αστική τάξη αναπτύσσεται. Αναδείχθηκε έτσι μια άλλη αριστερή αντίληψη, για την προσωρινή χρήση των αστικών πολιτειακών δομών, ως πεδίων σύγκρουσης των ιστορικών τάσεων, προκειμένου να γίνουν κατά το δυνατόν ηπιότερες οι, αναπόφευκτες πάντως, κοινωνικές συγκρούσεις που θα συνοδεύσουν την διάλυση.
Η εικόνα ωστόσο που έδωσε η νέα βουλή, κατά την συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων, δεν εμπίπτει ούτε στην αστική αντίληψη για την λειτουργία του κράτους ούτε και στην αριστερή αντίληψη για την κατ' οικονομία λειτουργία του. Κατ' αρχή οι προγραμματικές δηλώσεις είχαν συμβολική και μόνο σημασία, δεδομένου ότι το πρόγραμμα της κυβέρνησης έχει καθοριστεί από "μεγάλες" δυνάμεις που ενώ κάποτε θεωρούνταν "εξωτερικές", σήμερα έχουν πλήρως συγχωνευτεί με τις "εσωτερικές". Έμεινε κατά συνέπεια εκτός συζήτησης κάθε σοβαρό ζήτημα δεδομένου ότι τα ολυμπιακά έργα, η εξωτερική πολιτική, η άμυνα, η ασφάλεια κ.λπ. είναι ήδη όχι μόνο έξωθεν και άνωθεν "προγραμματισμένα" αλλά και σε πολύ πιο μακροπρόθεσμη βάση από τον ίδιο τον βίο μιας κυβέρνησης.
Είναι φυσικό λοιπόν ότι μεταξύ κ. Κ. Καραμανλή και κ. Γ. Παπανδρέου η συζήτηση, συμβολική καθώς είναι, μπορεί να κινηθεί σε επίπεδο ύφους, μέσα και έξω από τα όρια του "πολιτικού πολιτισμού". Τα υπό συζήτηση θέματα όμως θα κριθούν ή έχουν κριθεί σε άλλα επίπεδα. Απ' την άλλη μεριά έχουμε, δόξα τω θεώ, και την αριστερή φωνή στην βουλή! Τι βρήκε να πει η δικομματική αριστερά σ' αυτή την ωραία τελετή; Η μεν "ταξική" κυρία Αλέκα Παπαρήγα έκανε την τρομερή και φοβερή παρατήρηση ότι η Νέα Δημοκρατία θα συνεχίσει το αντιλαϊκό έργο του ΠΑΣΟΚ. Ο δε "ριζοσπάστης" κύριος Νίκος Κωνσταντόπουλος εκπροσώπησε επαξίως την "ενωτική" αριστερά με την επίσης τρομερή παρατήρηση ότι οι συντηρητικοί και οι σοσιαλδημοκράτες έχουν κοινή γραμμή.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο ρόλος της Αριστεράς είναι κι αυτός "προγραμματισμένος" από τις δυνάμεις που καθορίζουν το δραματολόγιο ολόκληρης της πολιτικής σκηνής. Το μεγάλο ζήτημα είναι ποιός πραγματικά προγραμματίζει, πως προγραμματίζει και πόσο ασφαλής είναι ο προγραμματισμός του. Αυτό όμως δεν μπορεί να απαντηθεί με την ανύπαρκτη αριστερά του σημερινού "πολιτικού πολιτισμού" μας.