Πολιτική | ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ, Κυρ, 29 Φεβρ 2004 | hits: 1386
Πολιτικά "γονίδια" και Ιστορία
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Κυρ, 29 Φεβρ 2004

Είναι φανερό από καιρό ότι αυτές οι εκλογές θα σημαδέψουν σημαντικές ιστορικές εξελίξεις. Μετά από το επικοινωνιακό σοκ Παπανδρέου, όλοι τώρα κάτι λένε για την ιστορική σημασία των εκλογών, συνεχίζοντας όμως την ίδια πολιτική. Δηλαδή, παρά την πανθομολογούμενη κρισιμότητα των καιρών, η αφασία της πολιτικής σκηνής συνεχίζεται αλλά και, παρά την αφασία, οι κομματικές επικοινωνιακές εικόνες επικαιροποιούνται.

Η Νέα Δημοκρατία με μεγάλη δυσκολία επενδύει στην εθνικοσυντηρητική πλευρά της κοινωνίας ενώ το ΠΑΣΟΚ, μαθημένο από παλιά, παίζει αρκετά άνετα με την "ανατροπή". Η Αριστερά που από πολύχρωμη κατέληξε δίχρωμη δεν καταφέρνει ούτε καν να το παίξει Αριστερά. Από εκεί που κάποτε αμφέβαλε για την αξία μιας έδρας στην βουλή, κατάντησε να εκλιπαρεί για ένα παράθυρο στην τηλεοπτική δημοκρατία.

Η υπογράμμιση ωστόσο της κρισιμότητας της πολιτικής κατάστασης, εκ μέρους των κομμάτων είναι υποκριτική. Ουδείς την παίρνει υπ' όψη του, ουδείς ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί σε τι συνίσταται και πως εξηγείται. Δεν μπορούν να αντιληφθούν οι εκλογολόγοι, ότι η διπλή παράλληλη ζήτηση συντηρητικής και ανατρεπτικής πολιτικής, αντιπροσωπεύει γνήσια την κοινωνική προοπτική, που αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν.

Ζούμε σήμερα μια περίοδο πολιτικής πόλωσης την τέταρτη στην μεταπολεμική ελληνική ιστορία. Η κοινωνία για άλλη μια φορά θέτει στον εαυτό της το ερώτημα μιας ανατροπής. Και αφού η "αρμόδια" προς τούτο Αριστερά, για άλλη μια φορά, δεν καταφέρνει να κανει ρητό το ερώτημα, έχει την άνεση ένας Παπανδρέου, για άλλη μια φορά, να το μεταφράσει κατά το δοκούν. Τρεις φορές μέχρι σήμερα, οι αρχηγοί της ελληνικής Αριστεράς, εκχωρούν τις δυνάμεις τους σε κάποιον Παπανδρέου, κι αυτός τρεις φορές θέτει την Αριστερά στην γωνία. Η πρώτη φορά ήταν το 1944, η δεύτερη το 1964, η τρίτη το 1974. Και τις τρεις φορές η κατάσταση ήταν κρίσιμη και έμπαινε το ερώτημα μιας ανατροπής μεταξύ συντηρητικής και ανατρεπτικής προοπτικής.

Υπάρχει ασφαλώς σήμερα μια μεγάλη πολυπλοκότητα στην πολιτική κατάσταση, υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Ωστόσο αν και δεν έχει προηγηθεί η κοσμογονία ενός παγκοσμίου πολέμου, το ερώτημα της ανατροπής είναι το ίδιο αν όχι και εντονότερο από 1944. Απ' την άλλη μεριά είναι παρών ένας ακόμα Παπανδρέου, καθώς και μια Αριστερά φανερά συμβιβασμένη, για όσους βέβαια δεν έχουν λόγους να το αποσιωπούν ή να το απωθούν.

Η επικοινωνιακή πολιτική προσπαθεί να αξιοποιήσει τις συμπτώσεις και τους συνειρμούς. Σε λίγο θα ακούσουμε ότι τα μέλη των "δυναστειών" έχουν την "γονιδιακή" ικανότητα να θέτουν την αριστερά στην γωνία και να υποτάσσουν την ελληνική κοινωνία. Ότι η μόνη διέξοδος από την Σκύλα κάποιου Παπανδρέου είναι η Χάρυβδη κάποιου Καραμανλή. Για την πολιτική όμως, εκτός της γονιδιακής ερμηνείας υπάρχει και η ιστορική. Απ' το 1944 ως το 1974 και ως το 2004, πέρασαν ακριβώς δύο γενιές. Το άμεσο μέλλον θα δείξει ότι η τρίτη γενιά και η αριστερά της έχει αποβάλει το στίγμα της υποταγής.