Την συναυλία της Μακρονήσου, οι μεν οργανωτές της, την πρόβαλαν σαν γιορτή μνήμης οι δε επικριτές της, την αντιμετώπισαν σαν προεκλογική φιέστα. Το βέβαιο είναι ότι η γιορτή υλοποιήθηκε μέσα στα πλαίσια της πανταχού παρούσας και τα πάντα πληρούσας αγοράς. Η εκδήλωση, είτε επαινέθηκε είτε κατηγορήθηκε, είχε ένα συγκεκριμένο πολιτιστικό και πολιτικό χαρακτήρα. Αποσιωπήθηκε όμως κι από τις δύο πλευρές το πολιτικό της νόημα, όπως αποσιωπάται και το ιστορικό νόημα της Μακρονήσου. Κρύβεται δηλαδή, αυτό ακριβώς που εξηγεί την Μακρόνησο, αυτό ακριβώς που ενδιαφέρει την κοινωνία. Δεν είναι καθόλου άδικο να χαρακτηρίζεται η Μακρόνησος σαν κολαστήριο, σαν τόπος μαρτυρίου και σαν τόπος απάνθρωπου βιασμού της πολιτικής συνείδησης. Οι συγκινησιακές καταστάσεις όμως που δημιουργεί η μνήμη της Μακρονήσου, όταν συνοδεύονται με την επιμελή συσκότιση του πολιτικού σκηνικού που οδήγησε σ' αυτό το κοινωνικό αίσχος, δεν απελευθερώνουν την κοινωνία αλλά την τροχοπεδούν.

Επιβεβαιώνεται ρητά από την απόρρητη έκθεση Μπαϊρακτάρη που δημοσίευσε ο "Ιός" (14/09/03), αυτό που έχει από άλλους αποσιωπηθεί κι από άλλους απωθηθεί, για την Μακρόνησο: όχι μόνο τα θύματα αλλά και οι θύτες, στρατιώτες και αξιωματικοί, όλοι, σ' αυτό το κολαστήριο "εμφορούντο υπό της κομμουνιστικής ιδεολογίας". Διέφεραν μόνο τα στάδια της "ασθένειας". Με άλλα λόγια το κολαστήριο ιδρύθηκε μεν από την Δεξιά αλλά επανδρώθηκε με το άνθος της Αριστεράς. Αυτά το 1947, όταν ο Εμφύλιος είχε αρχίσει και ουσιαστικά, μετά την τυπική του έναρξη, με την (αναπόφευκτη) αποχή από τις εκλογές του 1946. Η Δεξιά "δημιούργησε" την Μακρόνησο, για να αποτρέψει την ανατροπή του καθεστώτος της. Και αφού η Μακρόνησος στάθηκε το ιδεολογικό εργαστήρι της νίκης της, δικαιολογημένα ο φιλόσοφος Παναγιώτης Κανελλόπουλος την ονόμασε σύγχρονο Παρθενώνα. Τι έκανε όμως η ηγεσία της Αριστεράς για να προφυλάξει τις δεκάδες χιλιάδες νέους της, από το κολαστήριο της Μακρονήσου; Πως βρέθηκαν τόσοι νέοι μαντρωμένοι στην Μακρόνησο αντί να βρίσκονται στο βουνό; Ικανοποιητικές απαντήσεις, σ' αυτά τα ερωτήματα, δεν έχει δώσει ούτε η πολιτική, ούτε η ιστοριογραφία.

Ο Εμφύλιος ούτε επιβλήθηκε ούτε υπαγορεύτηκε. Για όλες τις κοινωνίες του κόσμου, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, τέθηκε το ζήτημα του μεταπολεμικού καθεστώτος. Στην Ελλάδα τέθηκε με τον Εμφύλιο. Κανείς δεν μπορούσε να τον αποτρέψει. Η Δεξιά, για πολλούς λόγους, δεν μπορούσε ούτε την πολιτική της να καθορίσει. Θα έκανε έτσι κι αλλιώς ότι της επέτρεπε η πολιτική της Αριστεράς. Και δεν πρέπει να έχει παράπονο. Της επέτρεψε την Καζέρτα, τον Λίβανο, τον Σκόμπυ, τα Δεκεμβριανά, την Βάρκιζα, την Μακρόνησο και τελικά τον Γράμμο. Το πρόβλημα όμως δεν είναι γιατί, το ΚΚΕ έκανε τότε το λάθος που οδήγησε στην Μακρόνησο. Είναι γιατί τώρα η Αριστερά δεν ομολογεί το λάθος που έκανε τότε. Είναι εύγλωττη όμως η σιωπή που καλύπτει την πολιτική μνήμη της Μακρονήσου και αφήνει το "συναίσθημα" να ξεχειλίζει. Στην Μακρόνησο δούλευαν τα μπαμπού και τα ρόπαλα στις πλάτες των αριστερών για να θεραπευτούν από την τρέλα ότι δεν είναι ιερό και απαραβίαστο το αστικό καθεστώς. Σήμερα δεν χρειάζονται ούτε μπαμπού ούτε ρόπαλα. Είμαστε όλοι υγιείς. Μπορούμε να γυρίσουμε στην Μακρόνησο νικητές κάτω από τα χειροκροτήματα της αστικής εξουσίας.