Συμπληρώνεται φέτος, το 2020, η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα· και ταυτόχρονα, συμπληρώνεται φέτος η ογδόη δεκαετία της ζωής μου. Με όρους γενεών, και με πρώτη την δική μου, ζώ την δεύτερη δεκαετία της τρίτης γενιάς της εποχής που άρχισε με την δεύτερη μεγάλη κοινωνική σύγκρουση, αυτή που ονομάστηκε Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Και επειδή συνηθίζεται την πρωτοχρονιά να κάνουν οι άνθρωποι απολογισμούς και ευχές, σκέφτηκα αν είναι λογικό να κάνω τον δικό μου απολογισμό και τις δικές μου ευχές με βάση αυτή την μεταφυσική περιοδολόγηση.
Αποφάσισα τελικά πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνει κανείς απολογισμούς και ευχές σ' αυτή την μεταπολεμική εποχή που τίποτα φυσικό δεν συμβαίνει. Η ίδια η επιστήμη έχει παραιτηθεί από την σκέψη και το συμπέρασμα και λειτουργεί με άλματα από την παρατήρηση στην εφαρμογή, υπερπηδώντας την σκέψη και το συμπέρασμα. Κατασκευάζονται μηχανισμοί (π.χ. οι κβαντικοί υπολογιστές) που λειτουργούν χωρίς κανείς από τους εμπλεκόμενους στην κατασκευή τους να γνωρίζει πώς λειτουργούν και γιατί ακριβώς λειτουργούν όπως λειτουργούν.
Και βεβαίως κανείς δεν ξέρει πως ακριβώς λειτουργεί ο μηχανισμός της παγκόσμιας κοινωνίας δηλαδή της ανθρωπότητας. Κι αυτό είναι το πεδίο όπου οι "αρμόδιοι" επιστήμονες, οι "γεωπολιτικοί" αναλυτές, αρνούνται πεισματικά να συνειδητοποιήσουν πως με το άλμα από την παρατήρηση των μέσων και της διάθεσης για την καταστροφή, βρίσκονται στην "εφαρμογή" που είναι η καταστροφής της ανθρωπότητας. Προτιμούν να παραμείνουν κολλημένοι στον βούρκο της "επιστημονικής" σκέψης και των "λογικών" συμπερασμάτων, μιας επιστήμης και λογικής προπολεμικής που για σήμερα είναι: "ράβδος εις την γωνίαν άρα βρέχει" και αυτός είναι σήμερα ο τρόπος που λειτουργεί η επικοινωνία.
Αποφάσισα λοιπόν αντί για ευχές για τον χρόνο που κλείνει την δεύτερη δεκαετία της τρίτης και τελευταίας περιόδου της (μεταπολεμικής) εποχής μας, να αναφερθώ για μία ακόμα φορά στον στίχο από ένα ποίημα του Μάο Τσε Τουνγκ που νομίζω πως χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε: «τα λουλούδια μαραίνονται και ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί».
Αν με ρωτήσετε τί σχέση έχει η συγκεκριμένη σκέψη του Μάο με τον τίτλο αυτού του σημειώματος, σας απαντώ: ποιητική σκέψη είναι, ο καθένας την διαβάζει όπως μπορεί, κι εγώ την διάβασα: το κακό αφορά το λουλούδι που σάπισε αλλά το σάπισμα είναι ο καλός δρόμος και ο καθένας, σ αυτόν τον δρόμο, κάνει ό,τι μπορεί.
Εγώ αυτό μπόρεσα να πω και αυτό είπα, κατά τα άλλα -- για να μην καταργήσουμε και τελείως τα έθιμα -- εύχομαι, σε εχθρούς και σε φίλους, για το 2020, υγεία σωματική για να κάνετε χωρίς να το σκέφτεστε ό,τι μπορείτε.