Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1179
Τί είχαμε τί χάσαμε . . .
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Τετ, 10 Ιουλ 2019

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, προφανώς δεν θα είναι η αιτία για την όποια αλλαγή της πολιτικής κατάστασης, είτε προς το χειρότερο είτε προς το καλύτερο, σίγουρα όμως είναι πλούσιες σε ενδείξεις για την κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης. Αν θέλει όμως κανείς να αξιοποιήσει αυτόν τον πλούτο, για να βγάλει συμπεράσματα, πρέπει να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του την σχέση ανάμεσα στο πραγματικό κοινωνικό σύστημα και στο θεσμικό κοινωνικό σύστημα. Με απλά λόγια, θα πρέπει να κατανοήσουμε την σχέση ανάμεσα στον κόσμο της κοινωνικής βάσης και στον κόσμο των πολιτικών επιτελείων.

Οι δύο αυτοί κόσμοι, δεν μπορούν παρά να αντιστοιχούν, δεδομένου πως το πολιτικό σύστημα μιας κοινωνίας δεν μπορεί να υπάρχει και άρα να λειτουργεί, ανεξάρτητα από κάποια συγκεκριμένη κοινωνία. Ο τρόπος όμως που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα δεν αντιπροσωπεύει απαραιτήτως τον τρόπο που λειτουργεί η αντίστοιχη κοινωνία.  Στην περίπτωσή μας, η ελληνική κοινωνία λειτουργεί με βάση την διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα στην συντήρηση και στην αλλαγή της κοινωνίας, ενώ το πολιτικό σύστημα λειτουργεί με βάση την ψευδή αντίθεση ανάμεσα στον φασισμό και στον οπορτουνισμό.

Με βάση αυτή την θεώρηση είναι προφανές πως τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο φασισμός της Νέας Δημοκρατίας αλλά τις έχασε ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού απέτυχε παταγωδώς η απάτη που σκαρώθηκε με την λυκοσυμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας, με την "αβάντα" όλων των άλλων πολιτικών επιτελείων, το σύστημα επανέρχεται στην προηγούμενη αποτυχημένη "λύση", προκειμένου να ξαναδοκιμάσει -- αφού γίνουν κάποιες βασικές επισκευές -- την τύχη του στο ιστορικό αδιέξοδο που έχει βρεθεί.

Οι δύο βασικές "επισκευές" είναι (α) η αναβαθμισμένη -- με άλλοθι την απόταξη του "σατανά" της Χρυσής Αυγής -- επιστροφή στο αστυνομικό κράτος της φασιστικής Δεξιάς, και (β) η αναβαθμισμένη -- με άλλοθι την αναζωογόνηση του κομματικού μηχανισμού -- επιστράτευση της δήθεν "λαϊκής" βίας της οπορτουνιστικής Αριστεράς.

Επισκευάστηκε επίσης η βουλή, με μια αμιγούς πολιτικής κατεύθυνσης αυτοδύναμη κυβέρνηση και μια επίσης αμιγούς πολιτικής κατεύθυνσης αξιωματική αντιπολίτευση, που πλαισιώνονται από τέσσερα μικρότερα κόμματα που υποτίθεται πως "αντιπροσωπεύουν" όλες τις τάσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Η νέα κατάσταση του πολιτικού συστήματος δεν είναι ακριβώς η "ετυμηγορία" του "κυρίαρχου λαού", αλλά η φυσική συνέχεια της χρεοκοπημένης πολιτικής που έχει προηγηθεί. Με την "αριστερή" διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώχθηκε μια κατάσταση "μνημονίων χωρίς πεζοδρόμιο". Επιδιώκεται τώρα με την αστυνομική "διακυβέρνηση" της Νέας Δημοκρατίας, μια κατάσταση "πεζοδρομίων χωρίς μνημόνιο".

Η νέα κατάσταση έγινε "επιτρεπτή" και αναγκαία, από την στιγμή που τον περασμένο Αύγουστο οι "αγορές" επέτρεψαν στον κύριο Τσίπρα να "σκίσει" τα μνημόνια, αφού πρώτα απέδειξε πως μαζί με τον "μεροληπτικό" κύριο Τσακαλώτο τα έχουν μέχρι κεραίας απομνημονεύσει και θα τα θυμούνται αυτοί και οι διάδοχοί τους για τα επόμενα 100 χρόνια.

Τελικά, η αλλαγή που "έφεραν" οι εκλογές δεν είναι η επιστροφή από τον οπορτουνισμό του ΣΥΡΙΖΑ στον φασισμό της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η επιστροφή του πολιτικού παιχνιδιού, από την αίθουσα της (άβουλης) και άρα απονεκρωμένης Βουλής, στους δρόμους και στις πλατείες. Οι επιτελείς της Νέας Δημοκρατίας ελπίζουν πως θα νικήσει, για χάρη τους, η βία της αστυνομίας, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν πως θα νικήσει, για χάρη τους, η βία του "λαού".

Δεν θα γίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αυτό που θα γίνει είναι ένα ακόμα βήμα προς την πραγματική λύση του πραγματικού προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αυτού του προβλήματος, είναι όμως φανερό πως το πρόβλημα είναι η θέση της ελληνικής κοινωνίας μέσα στην παγκόσμια κοινωνία, καθώς καμιά επι μέρους κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την παγκόσμια.

Βρισκόμαστε όχι πια σαν ξεχωριστές κοινωνίες αλλά σαν ανθρωπότητα σε μια εποχή επαναστατικής αλλαγής. Έχουμε όμως ξεπεράσει την εποχή όπου το παλιό δεν είχε πεθάνει και το νέο πάσχιζε να γεννηθεί. Βρισκόμαστε τώρα στην εποχή όπου το καινούριο έχει ενηλικιωθεί και το παλιό έχει βρικολακιάσει.

Ο πύργος των βρικολάκων είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και οι βρικόλακες είναι οι επιτελείς του (δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι) οι οποίοι καθόλου τυχαία συνωστίζονται όλοι στο κέντρο. Το βρικολάκιασμα του παρόντος εξουσιαστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι καθόλου μια πραγματική κατάσταση. Έχει όμως αυτή η ανώμαλη κατάσταση, μια απολύτως πραγματική αιτία: την αδυναμία της κοινωνικής συνείδησης να προβλέψει το πολιτικό σύστημα που θα αντικαταστήσει το παρόν.

Το επόμενο πολιτικό σύστημα θα είναι πολιτικό σύστημα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να είναι εξουσιαστικό. Οι άνθρωποι όμως της σημερινής κοινωνίας εμποτισμένοι τα τελευταία 4.000 χρόνια με τον σαδομαζοχισμό της εξουσίας, αδυνατούν να φανταστούν ένα πολιτικό σύστημα που δεν θα είναι εξουσιαστικό. Κι από την άλλη μεριά η κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ένα σύστημα διακυβέρνησης.

Οι σημερινές κοινωνίες δεν θα μπορέσουν να επιζήσουν, θα καταστραφούν, αν δεν καταφέρουν να κατανοήσουν, ως πραγματικότητα, την ιστορική αναγκαιότητα ενός συστήματος οικονομικών, πολιτικών και πολιτισμικών σχέσεων, απαλλαγμένων από την επιδίωξη της εξουσίας. Η κατανόηση όμως της πραγματικότητας, εκ μέρους της κοινωνίας, ακόμα κι αυτής που είναι το τέλος της εξουσίας, προκύπτει μέσα από εμφύλιες (εσωτερικές) κοινωνικές συγκρούσεις. Η προσφυγή εκ μέρους των ελληνικών εξουσιαστικών επιτελείων στην αστυνομική βία, δεν πρόκειται να παγιώσει, όπως νομίζουν, την εξουσία τους. Αντίθετα είναι μια παγίδα, στην οποία αργά ή γρήγορα θα έπεφταν, που θα καταλήξει στην συντόμευση της τεχνητής, της διασωληνωμένης επιβίωσής τους.

Το πραγματικό αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι ένα βήμα προς την κατανόηση, της δύσκολης να κατανοηθεί πραγματικότητας της εποχής μας.

 

κείμενο pdf
Δεν υπάρχει !
αναφορές