Πως ο τρόπος που εκφράζεται ο κύριος Πολάκης είναι χυδαίος, πως είναι δηλαδή αυτό που λέει ο λαός "ψευτόμαγκας" ή κατά μία άλλη έκφραση "τζάμπα μάγκας" δεν χωράει αμφιβολία. Επιπλέον νομίζω πως όταν χάσει την πολιτική του θέση -- καθώς στον σημερινό κόσμο η πολιτική "δόξα" δεν είναι μόνο φτηνή, είναι και εφήμερη -- θα χάσει και την μαγκιά του. Δεν θα έκανα όμως τον κόπο να σχολιάσω την πολιτική χυδαιότητα του κυρίου Πολάκη, αν στον αντίποδά της δεν υπήρχε η χυδαιότητα της πολιτικής ορθότητας με την οποία αντιμετωπίστηκε.
Κι αυτό γιατί θεωρώ πως τα δύο είδη πολιτικής χυδαιότητας που (δήθεν) αντιπαρατίθενται στην πραγματικότητα συμπνέουν και τελικά συγκροτούν ένα δίπολο ολοκληρωμένης χυδαιότητας που επιτρέπει στο αίσχος του σημερινού πολιτικού λόγου να επιβιώνει και να συντηρεί μια πολιτική πρακτική της οποίας η χυδαιότητα είναι πραγματικά αντάξια βραβείων Νόμπελ.
Σε ό,τι αφορά την συγκεκριμένη ανταλλαγή αναρτήσεων, η χυδαιότητα του κυρίου Πολάκη, δεν έχει καμιά αξία σαν χτύπημα σε έναν πολιτικό αντίπαλό. Ο κύριος Κυμπουρόπουλος προφανώς ούτε μειώνεται από την βλακώδη επίθεση του κυρίου Πολάκη, ούτε χρειάζεται την "ειδική" (δήθεν) "προστασία" της προσωπικότητάς του, από τους φρουρούς της πολιτικής ορθότητας. Αντίθετα προσβάλει βάναυσα όλους τους ανθρώπους της κοινωνίας μας η βλακώδης τιτλοφόρηση της συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων με το ουδετέρου γένους αρκτικόλεξο ΑΜΕΑ (ενικός το ΑΜΕΑ και πληθυντικός τα ΑΜΕΑ), που εκ κατασκευής υποβαθμίζει τους ανθρώπους που αφορά και τους υποβαθμίζει σε ένα υλικό οικονομικής και πολιτικής εκμετάλλευσης.
Η αποθέωση όμως της χυδαιότητας δεν είναι στο ίδιο το περιστατικό αλλά στην αμφοτερόπλευρη "επικοινωνιακή" εκμετάλλευσή του. Από την μια, οι επιτελείς της Νέας Δημοκρατίας, επειδή ακριβώς δεν μπορούν να έχουν καμιά ένσταση, επι της ουσίας, στην επικίνδυνη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, έσπευσαν να συμπυκνώσουν την πολιτική του απαξία στην χυδαιότητα του κυρίου Πολάκη. Από την άλλη, οι επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή βρίσκονται μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης, έσπευσαν να διαχωρίσουν τις "προσωπικότητές" τους από την χυδαιότητα του κυρίου Πολάκη και συγχρόνως έσπευσαν να κατηγορήσουν τους αντίζηλούς τους της Ν.Δ. πως μετατοπίζουν την προσοχή των ψηφοφόρων από την δήθεν σπουδαία "ατζέντα" του "σοβαρού" κυβερνητικού τους έργου σε "ασήμαντα" περιστατικά.
Η αμφίπλευρη γενική γελοιότητα της χυδαιότητας του "πολιτικού λόγου", η οποία αναπτύχθηκε με την ευκαιρία της προσωπικής χυδαιότητας του κυρίου Πολάκη, ούτε μπορεί, ούτε και χρειάζεται, να περιγραφεί στις λεπτομέρειές της αλλά το ίδιο το περιστατικό μας δίνει την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την αναγκαία μετατόπιση της (έτσι κι αλλιώς χυδαίας) πολιτικής αντιπαράθεσης από το πεδίο της οικονομίας στο πεδίο του πολιτισμού.
Είναι βεβαίως θλιβερό πως ενώ κυριολεκτικά ο κόσμος χάνεται, η μεν (οπορτουνιστική) δήθεν προοδευτική παράταξη έχει γαντζωθεί στα επιχειρήματα της υλικής πενταροδεκάρας η δε (φασιστική) επίσης δήθεν συντηρητική παράταξη ανεμίζει τα λάβαρα της ηθικής πενταροδεκάρας. Το θέαμα του συστήματος που γκρεμίζεται κάτω από το βάρος της κρίσης του δεν θα μπορούσε παρά να είναι θλιβερό. Η ιστορική αναγκαιότητα ωστόσο που το οδηγεί στην καταστροφή δεν είναι μόνο αναπόδραστη, είναι και αστείρευτη, ως πηγή δημιουργικών δυνάμεων και αισιοδοξίας.