Πολιτική | ΣΕΛΙΔΕΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ | hits: 1507
Εμπιστοσύνη 50 - 50 δεν υπάρχει...
άρθρο του Κωστή Παπαϊωάννου
Πέμπ, 17 Ιαν 2019

Καιρό είχα να παρακολουθήσω τα πολιτικά τεκταινόμενα, αλλά αυτή την φορά χόρτασα μέχρι σκασμού την υποκρισία των πάντων στην συζήτηση για την "εμπιστοσύνη" της βουλής στον νέο εθνάρχη του ελληνικού "έθνους", τον "χαρισματικό" ηγέτη της πάσης Αριστεράς, τον Αλέξη Τσίπρα.

Επειδή δεν ξέρω τί να πρωτοθαυμάσω από το περιεχόμενο της, θα αρκεστώ στο τυπικό της συζήτησης και στην πολιτική ουσία του θέματός της.

"Κανονικά" (μιας και πολλοί μιλάνε για "κανονικότητες" τελευταία) ο λόγος ύπαρξης μιας τέτοιας κοινοβουλευτικής συζήτησης είναι να ξεκαθαρίσει το ζήτημα της πολιτικής που προκρίνεται από τον λαό για να αντιμετωπιστούν τα θέματα που τρέχουν ή αλλιώς να γίνουν εκλογές για να βγει μια άλλη πολιτική στο προσκήνιο.

Προϋπόθεση επομένως για να έχει νόημα μια τέτοια συζήτηση είναι πως το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας πρέπει να είναι εκ των προτέρων σεβαστό από ΟΛΟΥΣ ασχέτως αν οι εκλεκτοί τους βουλευτές συνεχίζουν να έχουν αντίθετη άποψη από τους πλειοψηφούντες.

Η προϋπόθεση αυτή δεν ισχύει από πολύ καιρό στο ελληνικό κοινοβούλιο και στην συγκεκριμένη συζήτηση το ζητούμενο δεν ήταν να προκύψει ένα σεβαστό από όλους συμπέρασμα αλλά να βγει ένα αποτέλεσμα στην ψηφοφορία που, είτε θα άλλαζε την κυβέρνηση με μια ακόμα χειρότερη, είτε θα έμενε (όπως και έγινε) η ίδια για να παραγάγει ακόμα χειρότερη πολιτική.

Την οποία πολιτική βεβαίως έτσι κι αλλιώς ο λαός είτε δεν την ξέρει, είτε (αν την ξέρει) δεν μπορεί να την αποδεχτεί γιατί είναι εις βάρος του.

Κι αυτό γιατί, η συζήτηση ήταν εκτός θέματος. Το θέμα που (θα έπρεπε να) απασχολεί τους ανθρώπους όλης της ελληνικής κοινωνίας και όλης της υφηλίου είναι: ποιες πλευρές θα συγκρουστούν στην σύγκρουση που -- πυρετωδώς -- προετοιμάζεται και σε ποια από τις δύο πλευρές θα βρεθεί ο κάθε άνθρωπος (είτε της κοινωνικής βάσης είτε των επιτελείων) όταν η σύγκρουση φτάσει στην παγκόσμια διάστασή της.

Το πρόβλημα των εντός και εκτός κοινοβουλίου επιτελών είναι η θέση τους στο σύστημα, γιατί όπως φαίνεται υπάρχουν πολλά "δάνεια" (σε χρήμα και σε άλλα είδη μέσων ανταλλαγής) που θα κοκκινίσουν αν οι "δανειολήπτες" πεταχτούν έξω από το σύστημα.

Εξ ου και οι εμετικές συναλλαγές και οι εκβιασμοί και οι υποκριτικές κραυγές που παρακολουθήσαμε.

Το πρόβλημα των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης είναι να πολεμήσουν εναντίον του πολέμου που προετοιμάζεται, με πολιτικά μέσα πριν αναγκαστούν να πάρουν τα όπλα εναντίον του. Το πώς θα γίνει αυτό κατορθωτό είναι μια μεγάλη συζήτηση εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, που όμως κάποτε πρέπει να αρχίσει και θα αρχίσει.