Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου πως οι ντόπιοι και οι ξένοι παράγοντες της εξουσίας θα επιχειρήσουν να βάλουν σε πράξη την ιδέα της νέας μεταπολίτευσης που πλάσαραν οι επιτελείς της σήμερα δήθεν «αριστερής αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδέα αυτή δεν μπορεί παρά να «πετύχει» έστω και προσωρινά γιατί όλοι αντιλαμβάνονται πως αν αποτύχει τις εκλογές θα τις ακολουθήσει το χάος. Ο στόχος είναι η δημιουργία μιας ρευστής πολιτικής παράταξης τύπου ΣΥΡΙΖΑ που θα εμφανίζεται ως Αριστερά αλλά θα περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές τάσεις από την ριζοσπαστική Αριστερά μέχρι τον ριζοσπαστικό Φασισμό.

Αυτή υποτίθεται πως θα είναι η «Αριστερά πρώτη φορά» (!) αλλά στην πραγματικότητα θα είναι η «Αριστερά δεύτερη φορά», σαν φάρσα, γιατί αυτό το σχήμα δεν είναι άλλο από το «σταλινικό καθεστώς» όπως το καταλαβαίνουν το παρουσιάζουν και κυρίως το ζηλεύουν οι αριστεροί και δεξιοί αντικομουνιστές. Σχεδιάζεται με άλλα λόγια ένα μονοκομματικό καθεστώς -- με τον πρόεδρο Τσίπρα ή κάποιον άλλον αγράμματο και ανάλογης ευφυΐας σε ρόλο Στάλιν -- που θα σιτίζεται πολυτελώς (ελπίζουν) από τις «αγορές» και θα εκφράζει την «κοινωνία των πολιτών», έχοντας γύρω από τα τείχη του την κοινωνία των δούλων οι οποίοι θα τρέφονται με το «Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα». Η κοινωνία των δούλων θα εκπροσωπείται πολιτικά κατά ομάδες από διάφορα δεξιά και αριστερά γκρουπούσκουλα των οποίων οι επιτελείς θα παριστάνουν την αντιπολίτευση μέχρι να καταφέρουν κάποιοι να τρυπώσουν στην καλοπέραση του εξουσιαστικού κάστρου στην θέση αυτών που θα πετιούνται έξω από τα τείχη. Και τέλος στο υπερπέραν της πολιτικής θα υπάρχει από την μια μεριά το επιτελείο των «έγκλειστων» του δήθεν κομμουνισμού (ΚΚΕ και αναλόγων ομάδων) και το επιτελείο των «έγκλειστων» του φασισμού (Χ.Α. και αναλόγων ομάδων) που θα εκφράζει με έναν νόθο βεβαίως τρόπο σε θεωρητικό επίπεδο την διαλεκτική σχέση συντηρητισμού και επαναστατικότητας της κοινωνίας.

Ασφαλώς ένα τέτοιο σχήμα δεν μπορεί να μορφοποιηθεί και να επιβιώσει στην κοινωνία για τον πολύ απλό λόγο πως ο ανταγωνισμός που γεννιέται κατά την λειτουργία του συστήματος αργά η γρήγορα θα το αποσαθρώσει. Ανταγωνισμός που πρέπει να υπογραμμίσω πως δεν αρχίζει σήμερα αλλά έχει ακολουθήσει το εξουσιαστικό σύστημα σε όλες του τις μεταπολεμικές φάσεις. Αυτό το σχήμα ωστόσο αποτελεί το όραμα της δυαδικής κοινωνίας που αντιστοιχεί με την προοπτική του κομμουνισμού και προς αυτή τείνει το εξουσιαστικό σύστημα.

Είναι απαραίτητο να αναγνωρίζει την εξουσιαστική τάξη στις εξελίξεις όποιος δεν θέλει να βρεθεί προ οδυνηρών εκπλήξεων γιατί μέσα στις σημερινές συνθήκες οι εξελίξεις θα καθοριστούν από δύο αλληλένδετες διεργασίες:

Η πρώτη διεργασία συμβαίνει στην σφαίρα της στρατηγικής που είναι η εκτός των τειχών κοινωνία. Ο στρατηγικός στόχος μιας επαναστατικής πολιτικής θα είναι η ανάδειξη της πραγματικής κοινωνικής αντίθεσης ανάμεσα στον συντηρητισμό και την επαναστατικότητα και η αναγωγή της στο επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Η δεύτερη διεργασία είναι η διακίνηση επιτελών ανάμεσα στην εκτός των τειχών και στην εντός των τειχών κοινωνία. Η επαναστατική ταχτική που αντιστοιχεί στην παραπάνω στρατηγική είναι να απωθούνται μέσα στο χώρο της εξουσίας όσοι ανήκουν στην εξουσία και να αφομοιώνονται από την κοινωνία αυτοί που ανήκουν στην κοινωνία.

Αυτές οι σκέψεις απευθύνονται στους αριστερούς που έχουν περάσει στα τελευταία 40 χρόνια ή που βρίσκονται σήμερα ακόμα στις κάθε είδους οργανώσεις της Αριστεράς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως στην πλειοψηφία τους όλοι αυτοί έχουν απορροφηθεί από το αγλάϊσμα του σύγχρονου οπορτουνισμού που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως επίσης καθόλου τυχαίο πως στους ώμους τους (είτε έχουν, είτε δεν έχουν απορροφηθεί) πέφτει το φορτίο της πολιτικής που περιγράφω πιο πάνω. Ας μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αργά ή γρήγορα το δίλημμα θα είναι μπροστά μας αμείλικτο.