Στην ιστορία της ανθρωπότητας, κάθε φορά που οι αλλαγές των πραγματικών κοινωνικών σχέσεων οδηγούσαν στην ανάγκη αλλαγής του θεσμικού συστήματος, οι άνθρωποι (επαναστάτες και συντηρητικοί) τρόμαζαν μπροστά στο άγνωστο αύριο, κολλούσαν στο "καθιερωμένο" και απωθούσαν κάθε σκέψη αλλαγής.

Στην δεκαετία του '40 η μεγάλη θεσμική αλλαγή που πήρε το όνομα Λαοκρατία, υπέρ και κατά της οποίας συγκρούστηκαν οι δύο πλευρές της κοινωνίας απεμπολήθηκε και η κοινωνία παρέμεινε στο θεσμικό σύστημα (εκσυγχρονισμένο μέσα από την πείρα του φασισμού), το οποίο ήδη πριν απ' τον πόλεμο είχε σαπίσει.

Οι ενοχές και τα τραύματα από την απεμπόληση της αλλαγής βασανίζουν ακόμα την ελληνική κοινωνία και στην επαναστατική της πλευρά ψάχνουν ακόμα να βρουν δικαιολογίες για την άμβλυνση της επαναστατικής συνείδησης, για την κυριαρχία του οπορτουνισμού και για την διάλυση της Αριστεράς.

* * * * * *

Οι άθλιες (από πολιτική άποψη) προφάσεις των επιτελών της Αριστεράς, για την υποταγή τους στο σύστημα, είχαν την ιστορική τους βασιμότητα. Στη σφαίρα των πραγματικών σχέσεων η επαναστατική αλλαγή ήταν δεδομένη. Στη σφαίρα όμως των θεσμών, τα περιθώρια του φασιστικού συντηρητισμού, ήταν ακόμα μεγάλα.

Η φασιστική φάση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας εξαντλήθηκε το 2004. Από τότε οι χειριστές του παγκόσμιου εξουσιαστικού συστήματος αναζητούν εναγωνίως, μέσα από την Αριστερά των επιτελείων, ένα σχήμα αναβίωσης του αχρηστευμένου θεσμικού συστήματος. Η "υπαρκτή" όμως έχει ήδη επίσης αχρηστευτεί.

Η σημερινή όξυνση της παγκόσμιας κρίσης είναι μια πυρκαγιά που ξεκίνησε από το βραχυκύκλωμα του ελληνικού θεσμικού συστήματος, με τους ανθρώπους της ελληνικής κοινωνικής βάσης να ταλαντεύονται ανάμεσα στις φασιστικές εκκλήσεις για την σωτηρία του συστήματος και στην αναζήτηση της εξόδου κινδύνου.

* * * * * *

Το εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα είναι καταδικασμένο, πριν σβήσει μια φωτιά ανάβουν αλλού πολλές μεγαλύτερες. Οι επιτελείς της "υπαρκτής" αντί να δείχνουν την έξοδο κινδύνου συμβάλουν στην σύγχυση και στον πανικό. Δεν έχει πια καμιά σημασία αν αυτό γίνεται από ασυγχώρητη αφέλεια ή από ιδιοτελείς υπολογισμούς.

Ο σημερινός πανικός, μπροστά στο "άγνωστο" αύριο, είναι το πραγματικό χρέος της ελληνικής κοινωνίας. Ένα χρέος που διογκώθηκε μέσα σε 60 χρόνια (1944-2004) από τον οπορτουνισμό της Αριστεράς. Ο πανικός όμως θα καταστρέψει τις αυταπάτες, δημιουργώντας τους όρους για την γέννηση μιας νέας Αριστεράς.

Η "υπαρκτή" δεν είναι πια Αριστερά, οι αριστεροί όμως παρά τις αυταπάτες τους, παρά τον σεβασμό τους στην αυθεντία θα είναι πάντα αριστεροί. Η αναζήτηση της εξόδου κινδύνου από το σύστημα έχει ήδη αρχίσει. Μετά την πλατεία οι συζητήσεις στην κοινωνική βάση απλώνονται και βαθαίνουν.

Αργά ή γρήγορα τις διαλέξεις των αυθεντιών που συγκαλύπτουν το ιστορικό νόημα της κρίσης θα τις αντικαταστήσουν οι συσκέψεις των αριστερών που θα φωτίσουν τον δρόμο προς την έξοδο κινδύνου.