Με το άρθρο "Η Αριστερά: από την κρίση στην αλλαγή" που δημοσιεύτηκε το Σάββατο, 12 Φεβρουαρίου 2011, εγκαινιάζεται στις Σελίδες Κριτικής μια προσπάθεια να περιγραφεί και να ερμηνευτεί, η πολιτική κατάσταση και η ιστορική δυναμική του κοινωνικού συστήματος στην Ελλάδα, από την σκοπιά ενός αριστερού της Κοινωνικής Βάσης.
Η προσπάθεια είναι επείγουσα δεδομένου ότι η παρούσα κρίση δεν αφορά ορισμένους μόνο έστω και σημαντικούς τομείς του κοινωνικού συστήματος αλλά την βαθύτατη αντιφατικότητα του σημερινού κόσμου ως σύνολο. Η κρίση δεν θα αρθεί αν δεν αλλάξει κάθε λεπτομέρεια του συστήματος, αν δεν αρθεί η αντίφαση που αποσαθρώνει αυτό το σύστημα. Η αλλαγή έχει ήδη αρχίσει με την μανιακή καταστροφή των παλιών θεσμών εκ μέρους των χειριστών του Εξουσιαστικού Συστήματος και κανένας άνθρωπος, όσο "ψηλά" ή όσο "χαμηλά" και αν βρίσκεται, δεν θα μπορέσει να μείνει απ' έξω από τις κοινωνικές συγκρούσεις που συνεπάγεται μια αλλαγή τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους.
Αργά ή γρήγορα κάθε γυναίκα και κάθε άντρας αυτής της κοινωνίας θα αναγκαστεί να δώσει μια απάντηση στο ερώτημα: Ποιο σύστημα κοινωνικών σχέσεων θα αντικαταστήσει αυτό που καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας;
Ο φυσικός παραλήπτης αυτού του ερωτήματος είναι η Αριστερά, ο πολιτικός φορέας της κοινωνικής τάσης της οποίας ο ορίζοντας υπερβαίνει τα ιστορικά όρια του παρόντος συστήματος. Ωστόσο η θεωρούμενη σήμερα Αριστερά, είτε κωφεύει εντελώς σ' αυτό το ερώτημα είτε απαντάει με απαρχαιωμένα ή αυθαίρετα αυτονόητα και ακόμα χειρότερα σε μια ύποπτη αναφορά στον "σοσιαλισμό". Ένα βασικό πολιτικό ερώτημα που έχει ήδη προκύψει εν όψει της κρίσης και πρέπει να απαντηθεί διεξοδικά, είναι γιατί και πώς κατάντησε η Αριστερά βασικός στυλοβάτης του συστήματος. Είναι ωστόσο φανερό ότι η Υπαρκτή Αριστερά, ενσωματωμένη καθώς είναι στο εξουσιαστικό θεσμικό σύστημα, ούτε θέλει ούτε μπορεί να μπει στην οποιαδήποτε διαδικασία υπέρβασής του.
Η Αριστερά αποτελείται από ένα σύνολο ανθρώπων, έχει όμως συγχρόνως και ένα πολιτικό σχήμα. Η πολιτική διαδικασία - ιστορική πορεία, που θα ακολουθήσει η Αριστερά από την κρίση στην αλλαγή θα εκφραστεί με τις διαδοχικές μεταμορφώσεις του σχήματος της Υπαρκτής Αριστεράς σε μια νέου τύπου Επαναστατική Αριστερά. Η σημερινή Υπαρκτή Αριστερά είναι ένας αριθμός μικρών και μεγαλύτερων και οπωσδήποτε αλλοπρόσαλλων αριστερών συγκροτήσεων που (με εξαίρεση το ΚΚΕ) βρίσκονται σε μια διαδικασία συνένωσης σε μια Αριστερά των Επιτελείων. Σε μια τέτοια Αριστερά προσβλέπουν οι χειριστές του Εξουσιαστικού Συστήματος σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας από την κρίση.
Αν οι επιτελείς της Αριστεράς καταφέρουν να επιβιώσει και να επιβληθεί η Αριστερά των Επιτελείων, η κοινωνία μας θα ζήσει την πιο ζοφερή φασιστική περίοδο στην ιστορίας της. Η διαδικασία ωστόσο σχηματισμού μιας Αριστεράς των Επιτελείων δημιουργεί (όπως έδειξαν και δείχνουν τα πράγματα) αντιθέσεις στις εφήμερες λυκοσυμμαχίες των επιτελών. Οι αντιθέσεις αυτές φέρνουν ήδη και θα φέρουν στο άμεσο μέλλον, ακόμα πιο αποφασιστικά, την Αριστερά των Επιτελείων σε αντίθεση με τους αριστερούς της Κοινωνικής Βάσης και αργά η γρήγορα η αντίθεση αυτή θα οδηγήσει στην συγκρότηση μιας Αριστερά της Κοινωνικής Βάσης σε συνειδητή αντίθεση με την Αριστερά των Επιτελείων. Μια Αριστερά που είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι είναι αδύνατο να προβλεφθεί από σήμερα τίποτα άλλο γι αυτήν εκτός από την αφετηρία της και το τέρμα της που είναι η ολοκλήρωση της συγκρότησης της Επαναστατικής Αριστεράς.
Η οδός για την μετατροπής της Υπαρκτής Αριστεράς σε Επαναστατική Αριστερά δεν θα είναι στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά ο κάθε αριστερός της Κοινωνικής Βάσης θα πάρει αργά ή γρήγορα αυτό τον δύσκολο δρόμο όταν αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει άλλος. Οι δρόμοι που του δείχνουν οι επιτελείς της Αριστεράς οδηγούν την κοινωνία, όχι ευθέως βέβαια, αλλά ασφαλώς στον φασισμό. Οι επιτελείς της Αριστεράς θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα που τους παρέχει το Εξουσιαστικό Σύστημα και κυρίως την σύγχυση, για να ακυρώσουν την κριτική που γίνεται εναντίον τους και να κρατήσουν τις θέσεις τους στο σύστημα. Θα εντείνουν την "αντίστασή" τους ενάντια στην βάση και οι λυκοσυμμαχίες τους θα μείνουν συμπαγείς ενάντια σ' αυτήν, δεν θα μπορέσουν όμως να συγκρατήσουν τις μεταξύ τους αντιθέσεις και αυτές θα τους διαλύσουν. Ο ακτιβισμός στον οποίο έχουν καταφύγει επειδή δεν έχουν τίποτα πολιτικά σοβαρό να πουν θα στρώσει το χαλί στον φασισμό.
Εν τέλει η μόνη οργάνωση που μπορεί να διαθέσει ο κάθε Αριστερός της Κοινωνικής Βάσης είναι ο μικρός κύκλος των φίλων του σε όποια πολιτική παράταξη και αν ανήκουν. Η κοινωνία δεν μπορεί πια να ελπίζει στην Υπαρκτή Αριστερά αλλά δεν μπορεί να ελπίζει ούτε στην αυτόματη διάλυσή της. Η μόνη ελπίδα της κοινωνίας είναι ο κάθε άνθρωπος της κοινωνικής βάσης και ο ρόλος που μπορεί να παίξει ο κάθε αριστερός της κοινωνικής βάσης μέσα στον κοινωνικό του χώρο. Δεν είναι ανάγκη να φύγει από το κομματικό μαγαζί που έχει συνηθίσει να συχνάζει. Είναι ανάγκη όμως να κάνει τον εαυτό του έναν πολιτικό παρατηρητή, να κάνει την παρέα του ένα ινστιτούτο πολιτικής σκέψης, να κάνει τον κοινωνικό του χώρο ένα πεδίο εμφυλίου ιδεολογικού πολέμου.
Να ακουστούν όλες οι απόψεις, να φουντώσουν όλοι οι δυνατοί πολιτικοί καυγάδες σε όλη την έκταση της Κοινωνικής Βάσης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να περάσουμε μέσα από την φωτιά της κρίσης με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές καταστροφές.